Συμβουλευτική-Ψυχοθεραπεία

Άρχισε να σουρουπώνει έξω και ο ουρανός ξεπρόβαλε μπροστά μου με τα ζεστά χρώματα του. Περπατούσα στον διάδρομο του αεροδρομίου, μέχρι που βρήκα μια θέση και έκατσα ακριβώς απέναντι από ένα κορίτσι.  Ήταν ένα παράξενο κορίτσι, χλωμό, με κατάμαυρα μαλλιά. Τα μάτια της ήταν υγρά, κοκκινισμένα και κοιτούσαν καρφωμένα το έδαφος. Όλα πάνω της φώναζαν απόγνωση και από το λευκό της δέρμα καταλάβαινε κανείς πως είχε ξεχάσει να ζει. Την ρώτησα πως την λένε και μου είπε Κατάθλιψη. Τι περίεργο όνομα λέω, πως γίνεται να σε λένε έτσι; Γίνεσαι έτσι, μου είπε. Ξεκινάς με το όνομα που σου έδωσαν, με τα θέλω που σου επέβαλλαν και αφού δεν μπορείς να τα υποστηρίξεις, αλλάζεις και λέγεσαι Κατάθλιψη πλέον. Δεν μπορείς πια να υποστηρίξεις αυτά που οι άλλοι προσδοκούσαν από εσένα. Δεν ακολούθησες τα πρέπει τους άρα δεν σου ανήκει το όνομα σου πια.  Αρχίζεις και παίρνεις εκείνη τη μορφή, που ξαγρυπνά  το βράδυ και ουρλιάζει μέσα στην εκκωφαντική ησυχία της νύχτας. Γίνεσαι ένα με το χ...

Από: Άννα Λιάσκα  Δεν είναι λίγες οι φορές που οι άνθρωποι οδηγούμαστε σε συμπεριφορές τις οποίες αρνούμαστε να παραδεχτούμε πως ήταν δικές μας, ενώ ταυτόχρονα αδυνατούμε να κατανοήσουμε τους λόγους που μας οδήγησαν σε αυτές. Μοιάζει σας κάποιος άλλος να μπαίνει εκείνη τη στιγμή μέσα στο σώμα μας και με κάποιο τρόπο να το ορίζει. Αυτός ο ξένος μιλάει με τη φωνή μας. Μπορεί να φωνάζει, να βρίζει, να κλαίει, να λέει αλήθειες ή και ψέματα.΄Ύστερα αναρωτιόμαστε δε μπορώ να καταλάβω, δεν ξέρω πως το είπα αυτό, δεν μπορεί να το έκανα εγώ, δεν ήταν ο εαυτός μου αυτός... Ακόμη κι αν τις περισσότερες φορές δεν το παραδεχόμαστε, γνωρίζουμε μέσα μας πολύ καλά πως αυτός ο ξένος, δε μπορεί να είναι κανείς άλλος παρά μόνο ένα κομμάτι του εαυτού μας. Και είναι αλήθεια πως, αυτή μας η πλευρά παίρνει τη μορφή ενός ξένου προς εμάς. Ενός αγνώστου που δε μπορούμε να καταλάβουμε και θέλουμε, με κάθε τρόπο να αγνοήσουμε την παρουσία του η οποία, σε στιγμές έντασης γίνεται ιδιαίτερα αισθητή. Π...

Με λένε Φατιμέ, είμαι 30 ετών και είμαι από τη Συρία. Έξω από το σπίτι μου είναι γεμάτο με κόσμο, χαλάσματα και νεκρούς. Φοβάμαι, δεν έχω πιει ούτε νερό δύο μέρες τώρα. Έχω ένα μικρό αγοράκι δύο ετών κλαίει όλη την ώρα, πεινάει και είναι χλωμό. Ο άντρας μου κάνει τα πάντα να μας πάρει από εδώ. Στο μυαλό μου γυρίζουν εικόνες και φωνές. Ακούω φωνές, χάνω το μυαλό μου νιώθω πως είμαι σε απόγνωση.  Ήρθαμε σε ξένη χώρα σε έναν ξενώνα για πρόσφυγες. Είναι χειρότερο απ όσο πίστευα και αρχίζει ο εφιάλτης μου. Ταΐζω το παιδί,το κάνω μπάνιο, το τυλίγω με πολλά ρούχα γιατί κάνει πολύ κρύο και το κοιμίζω. Σχεδόν όλοι έχουν κοιμηθεί είναι δέκα το βράδυ. Μυρίζει τόσο άσχημα ο χώρος, που μου θυμίζει τα πτώματα έξω από το σπίτι μου. Θέλω να ουρλιάξω, πονάει το σώμα μου, καίγομαι στο κεφάλι και αυτό που με τσακίζει, είναι που  καίγεται η ψυχή μου. Είδα πόλεμο μπροστά στα μάτια μου, ανθρώπους να υποφέρουν,να ματώνουν, να πεθαίνουν. Έχασα τα πάντα οικογένεια, το σπίτι μου, την ζωή ...

Ξημέρωσε και έξω είχε αυτή τη γλυκιά ψύχρα, ήρθε η ώρα να ετοιμαστώ για την πρώτη μου μέρα στην ψυχιατρική κλινική. Είχα άγχος για το τι θα δω, τι θα ακούσω, πως θα μπορέσω να προσαρμοστώ. Σταμάτησα στον αγαπημένο μου φούρνο να πάρω ένα κουλουράκι και τον καφέ μου. Καθώς περίμενα παρατηρούσα τον κόσμο, όλοι τόσο ίδιοι άλλα τόσο διαφορετικοί. Λες και έβλεπα ζωντανά ρομπότ να κινούνται, να μιλούν και κάποιοι μηχανικά να γελούν. Χαμογέλασα σε μια ηλικιωμένη κυρία, καθώς έφευγα, που ήταν τόσο περιποιημένη όσο ένα λουλούδι μέσα στην τσιμεντένια πόλη, (πάντα είχα αδυναμία στις γιαγιάδες).  Ένιωσα μια ξαφνική ταχυκαρδία όταν πέρασα την πύλη της εισόδου. Χαιρέτισα τον φρουρό και συνέχισα να βρω την πτέρυγα. Ήμουν μέσα κάποια λεπτά και το μυαλό μου, άρχισε να επεξεργάζεται αυτά που βλέπει. Αρκετοί άνθρωποι με κοίταξαν παγωμένοι και περίμεναν μια μου λέξη. Είπα με ήσυχη φωνή καλημέρα και τότε, όλοι άρχισαν να χαμογελούν έντονα, αυτό με ηρέμησε και μπήκα στο γραφείο. Άρχισα να κοιτάω τις...

Από: Άννα Λιάσκα Απ τη στιγμή που γεννιόμαστε έχουμε έμφυτη την ικανότητα της επικοινωνίας. Στην αρχή με το κλάμα, αργότερα με λίγες λέξεις, ύστερα με μικρές προτάσεις. Χωρίς να καταλάβουμε το πώς, έχουμε θέσει τα θεμέλια του βασικού συστατικού των ανθρωπίνων σχέσεων. Τον διάλογο. Παρά το γεγονός ότι το να μιλάμε είναι στη φύση μας, γεγονός που μας διευκολύνει, το να συνδιαλεγόμαστε φαίνεται να έχει περισσότερες απαιτήσεις.  Τη στιγμή που ξεκινά ένας διάλογος, δυο πρόσωπα με τη δική τους μοναδική ιστορία, βιώματα, σκέψεις και συναισθήματα καλούνται να μεταφέρουν ένα μήνυμα, ο ένας στον άλλον, διατυπωμένο στη δική τους ¨γλώσσα¨. Αυτή η διαφορετικότητα είναι που καθιστά την επικοινωνία δύσκολη, καθώς συχνά δεν αντιλαμβανόμαστε ότι αυτές οι διαφορές μεταξύ μας. Μας κάνουν να ερμηνεύουμε με το δικό μας μοναδικό τρόπο, αυτά που ακούμε άρα και να παίρνουμε διαφορετικά μηνύματα από αυτά, που ο άλλος θέλει να μας μεταδώσει.  Χρειάζεται να έχουμε στο μυαλό μας ότι ...

Από: Άννα Λιάσκα  Πόσες φορές ενώ είχατε να κάνετε μια δραστηριότητα, καθυστερούσατε ή την αναβάλλατε για μια άλλη; Φράσεις όπως "δεν έχω χρόνο", "μπορώ να το κάνω αύριο", είναι αρκετά οικίες σε όλους μας. Άραγε τελικά είμαστε εμείς που ελέγχουμε το χρόνο μας ή μήπως ο χρόνος εμάς;  Ίσως να ξεκινήσετε να παρατηρείτε σιγά-σιγά τον εαυτό σας... Κάθε άνθρωπος έχει την τάση να αναβάλλει γεγονότα στην καθημερινότητα του. Παρά το γεγονός ότι όλοι αναβάλλουμε, λίγο ως πολύ, σε διάφορους τομείς της ζωής μας, δεν είμαστε όλοι αναβλητικοί. Χρειάζεται να σκεφτούμε αν αναβάλουμε μια οποιαδήποτε δραστηριότητα ή δραστηριότητες που είναι αναγκαίο να γίνουν αλλά και αν η αναβλητικότητα αποτελεί μια μόνιμη συμπεριφορά.  Ας προσπαθήσουμε να φέρουμε στο μυαλό μας, πως αισθανθήκαμε την τελευταία φορά που αναβάλαμε μια δραστηριότητα. Ήμασταν διστακτικοί να πάρουμε μια απόφαση, καθυστερούσαμε σκόπιμα να αρχίσουμε ή να τελειώσουμε μια εργασία. Ίσως νιώσαμε ανακούφιση σα να...

Θυμάμαι τότε που ήμουν μικρή, ήθελα τόσο πολύ να μεγαλώσω, να αγαπήσω, να ζήσω. Ζούσα σε έναν μικρόκοσμο τόσο όμορφο και αγνό. Ο χρόνος κυλούσε τόσο αργά, που νόμιζα θα μείνω για πάντα εκεί. Οι γονείς μου σκεφτόμουν θα είναι οι αιώνιοι προστάτες μου.  Οι φίλοι μου θα μοιράζονται τα πάντα μαζί μου, από το παγωτό φράουλα, μέχρι και το μέτρημα των αστεριών. Ο πρώτος έρωτας εννοείται και δεν υπάρχει αλλού στον κόσμο. Όλα στο πολύ, στο εδώ, στο θέλω, στην δική μου μικρή αλήθεια. Δεν υπήρχαν τα διπλά μηνύματα άλλα λέω, άλλα κάνω. Έχτιζα κάστρα στην άμμο και πίστευα ότι μπορώ να καταφέρω τα πάντα. Έπεφτα για βουτιά στην θάλασσα και όταν έβλεπα διαλυμένο το κάστρο μου, έλεγα δεν με νοιάζει, θα φτιάξω καλύτερο. Αυτό το μικρό παιδί άρχισε να μεγαλώνει και άρχισε να βλέπει ότι τον χρόνο δεν μπορεί να προλάβει. Όλα χάνονται σε μια άχρωμη καθημερινότητα. Οι άνθρωποι δεν χαμογελούν πια και τα κάστρα διαλύονται πριν καν φτιαχτούν. Μα τι άλλαξε; Μήπως ζητάω πολλά και πρέπει να ρίξω τ...

Από: Regina Boliants Νιώθω πολύ συχνά ενοχές και  τύψεις, ενοχές για το αν έκανα το σωστό και τύψεις, γιατί δεν είμαι τέλεια, είμαι απλά μαμά! Μετανιώνω για το φέρσιμό μου όταν είναι απότομο, επειδή μπορεί  εκείνη την μέρα να είναι απλά μια δύσκολη μέρα για μένα , κάτι για το οποίο φυσικά δεν ευθύνεσαι εσύ παιδί μου. Είναι εκείνες οι στιγμές που μια συγνώμη δεν είναι αρκετή... ..όμως χρειάζεται να την εκφράζω με την προσπάθεια, φυσικά  να ελέγχω όσο μπορώ τα δικά μου προβλήματα, χωρίς να τα μεταδίδω σε σένα. Η συγνώμη άλλωστε δεν είναι μια λέξη αλλά κυρίως μια πράξη.. Συγνώμη παιδί μου για τις φορές που δεν είμαι πλάι σου, ενώ μπορεί να με χρειάζεσαι... Είναι όμως  φορές που η μαμά πρέπει να λείπει γιατί δουλεύει. Δεν ήθελα να σε κάνω να κλάψεις όταν σου είπα ότι, δεν μπορείς να έρθεις μαζί μου στην δουλειά. Βιαζόμουν και δεν σου αφιέρωσα αρκετό χρόνο για να σου εξηγήσω ξανά τους λόγους ..... Συγνώμη που σου φώναξα επειδή έβαλες τον καφέ μο...

Από: Βίκυ Παπαδημοπούλου Δεν μπορώ να σκεφτώ καμιά άλλη ανάγκη στην παιδική ηλικία τόσο δυνατή, όσο η πατρική προστασία.
                                                                                                                                                                   « Μέχρι σήμερα δεν τον έχω συγχωρέσει. Όμως δεν μπορώ να συγχωρήσω και τον εαυτό μου που ακόμα με βασανίζει. Τον σκέφτομαι. Μου λείπει. Εκείνος δεν νιώθει τίποτα; Πώς μπορεί και φέρεται έτσι ;»
  Ο Κωνσταντίνος μου μιλούσε για τον πατέρα του. Έβγαζε οργή, αγανάκτηση, πόνο. Είχε τόσε...

Όλο και πιο συχνά στις μέρες μας ακούμε τον όρο βουλιμία. Τι είναι όμως, η βουλιμία και γιατί τα τελευταία χρόνια, έχει γίνει τάση; Ιδιαίτερα για το γυναικείο φύλλο και για τους έφηβους, το σύμπτωμα αυτό, φαίνεται όλο και περισσότερο να ταλαιπωρεί.  Η βουλιμία είναι μια διαταραχή στην πρόσληψη τροφής, που κάνει το άτομο να ξεσπάει σε μεγάλες ποσότητες φαγητού. Κάποιες φορές φτάνει στο σημείο να μην μπορεί να αναπνεύσει από το φαΐ. Συχνά μετά από μεγάλη ποσότητα τροφής, προκαλεί εμετό και πιθανόν να συνεχίσει με άλλο γεύμα. Η μεγαλύτερη έξαρση συμβαίνει, όταν χρησιμοποιούνται καθαρτικά ή διουρητικά χάπια, χωρίς την επίβλεψη γιατρού.  Λίγο μετά την λήψη της τροφής, αρχίζουν να εμφανίζονται, οι τύψεις για την πρόσληψη των θερμίδων, η απόγνωση, η ντροπή και η ενοχή. Αυτά τα συναισθήματα είναι που θολώνουν το άτομο, να δει από που έρχεται η πραγματική αιτία σε αυτό που συμβαίνει.  Εκείνη τη στιγμή της υπερφαγίας δεν μπορεί να μπει όριο. Ύστερα η ντροπή να μην το...

Άγχος, το αγκάθι της ζωής των περισσότερων ανθρώπων που, αν δεν έρθει σε μια ισορροπία, δυσκολεύει την καθημερινότητα. Τι συμβαίνει όταν αρχίζει να γίνεται δυσφορικό; Το άτομο ίσως νιώσει έναν κόμπο στο στομάχι, ταχυκαρδία, εφίδρωση, ατονία, μειωμένη σεξουαλική επιθυμία και πολλές φορές ανήσυχο ύπνο.  Η φασαρία που δημιουργείται στο κεφάλι, για το θέμα που αγχώνει, την συγκεκριμένη στιγμή, αφήνει τα άλλα γεγονότα να εκκρεμούν.  Οι μορφές που μπορεί να πάρει το άγχος κρύβονται πίσω από διάφορες καταστάσεις. Οι  φοβίες, οι κρίσεις πανικού, το ευάλωτο ανοσοποιητικό σύστημα, ο ψυχαναγκασμός, είναι κάποιες μορφές που ύπουλα χειραγωγούν την ζωή κάποιου. Το αντικείμενο του άγχους, μπορεί να είναι ένα σοβαρό συμβάν στο εδώ και τώρα, αλλά και κάτι φαινομενικά ασήμαντο. Η διαχείριση του άγχους είναι απαραίτητη, για να έρθει η ισορροπία και η εσωτερική ηρεμία. Αρχικά θα ήταν βοηθητικό να κριθεί τι μπορεί άμεσα να αλλάξει και τι όχι. Η ψυχραιμία και ο έλεγχ...

Λίγα λεπτά χρειάζεται κανείς, για να καταλάβει πως ενδιαφέρεται για το απέναντι πρόσωπο. Οι κινήσεις του σώματος, οι ανταλλαγές βλεμμάτων και το αυθόρμητο χαμόγελο, μαρτυρούν το "μου αρέσεις". Τα πρώτα ραντεβού μοιάζουν με ρομαντική ταινία. Όλα είναι υπέροχα, μαγευτικά και ιδανικά. Η συνέχεια έρχεται με πεταλούδες στο στομάχι και την εξιδανίκευση του άλλου ως προς το τέλειο. Όταν ο έρωτας αρχίσει να χαλαρώνει τα σχοινιά του περίπου μετά τους έξι μήνες, τότε αρχίζουμε να βλέπουμε τον άλλον. Ξαφνικά σταματάει να είναι χαριτωμένο το παραγεμισμένο τασάκι του αυτοκινήτου, η λίμνη με τα νερά μετά το μπάνιο, αλλά και το ποια ταινία να δούμε. Ότι έκανε ο σύντροφος μας το κάνει και τώρα. Απλά τώρα το είδαμε ξεκάθαρα γιατί ο καπνός του έρωτα μας είχε θολώσει. Ενώ φαινόταν τι ήταν αυτό που θα μας ενοχλήσει, το παραγκωνίζαμε γιατί το θεωρούσαμε χαριτωμένο και μετά είχαμε την κρυφή σκέψη, θα τον αλλάξω . Δεν μπορείς να αλλάξεις κανέναν όμως πέρα από τον ίδιο σου τον εαυτό...