Συμβουλευτική-Ψυχοθεραπεία

Η πρώτη σκέψη που κάνουμε  όταν ακούμε την λέξη όρια,είναι η απαγόρευση, η πίεση και οι περιορισμοί. Η οριοθέτηση προϋποθέτει πειθαρχία και λειτουργεί σαν ένας άγραφος κανόνας μέσα στην οικογένεια, που θα φέρει σε ισορροπία όλο το σύστημα.  Τα παιδιά πολλές φορές θέλουν να εκφράσουν ένα συναίσθημα και το εκδηλώνουν με τον πιο ίσως, δύσκολο τρόπο για τους γονείς, π.χ φωνές, ουρλιαχτά. Θέτοντας σωστά όρια οι γονείς λαμβάνουν για τον εαυτό τους σημαντική βοήθεια. Ενισχύεται ο ρόλος τους και μπορούν να μεταδώσουν πιο εύκολα την ασφάλεια στα παιδιά τους, ξέροντας καλύτερα πιο είναι το σωστό για εκείνα.  Για να μπουν τα όρια από τους γονείς θα πρέπει να είναι ξεκάθαρο πως είναι υγιής και τίμια τα όρια απέναντι στο παιδί. Πολύ σημαντικό είναι να μην μπερδευτούν τα όρια με την εξουσία! Εκεί θα υπάρξει το αντίθετο αποτέλεσμα, γιατί τα παιδιά δεν είναι ιδιοκτησία. Πολλοί γονείς μπερδεύονται με την υπέρ προστασία με αποτέλεσμα να ¨πνίγουν¨τα παιδιά και να τα καθηλώνουν σε ένα ανώριμο πλαί

Πολύ συχνά, ακούμε ανθρώπους να λένε πως έχουν παιδικό τραύμα και σχεδόν όλη η ψυχανάλυση ερμηνεύει τις τωρινές συμπεριφορές μας, για το  πως τα τραύματα μας οδήγησαν στις αντίστοιχες πράξεις. Το παιδικό τραύμα είθισται να το κουβαλάμε πολλά χρόνια  μαζί μας χωρίς να θυμόμαστε πάντα τι ακριβώς μας έχει στοιχειώσει και πονάμε εσωτερικά.  Ένα παιδί δεν μπορεί να αντιληφθεί με το μυαλό του όπως ένας ενήλικας πως αν π.χ.  η μαμά και ο μπαμπάς τσακώνονται, δεν σημαίνει πως δεν αγαπούν το παιδί. Εκεί λοιπόν, μπορεί με την λανθασμένη εικόνα που έχει ένα παιδί για το τι είναι αγάπη, να απομονώσει το αρνητικό αυτό συναίσθημα και να το θωρακίσει μέσα του. Αυτό μπορεί να έχει ως αποτέλεσμα μεγαλώνοντας να έχει φόβο δέσμευσης και να μην  μπορεί να κατανοήσει τους βαθύτερους λόγους. Με την βοήθεια της ψυχοθεραπείας, μπορεί να γυρίσει στα παλιά μονοπάτια που πληγώθηκε και να κλείσει τον φαύλο κύκλο του πόνου. Αν αφήσουμε τα παιδικά μας τραύματα να κυριαρχήσουν στην ενήλικη ζωή μας, το πι

Έχω κλειστοφοβία δεν μπαίνω σε ασανσέρ έχει παντού μικρόβια φοβάμαι μην κολλήσω κάτι φοβάμαι τα αεροπλάνα  δεν μπορώ τον πολύ κόσμο φοβάμαι τα πτηνά,σκυλιά,γάτες, δεν θέλω να τα κοιτάω Πόσες φορές δεν έχουμε ακούσει κάποιον, να φοβάται έντονα ένα στοιχείο ή μια κατάσταση, που εμείς το θεωρούμε ασήμαντο. Ένας επίμονος και παράλογος φόβος για ένα συγκεκριμένο αντικείμενο, χώρο ή μορφή, μπορεί να κάνει το άτομο που το βιώνει, να το αποφεύγει έντονα.  Η φοβία δεν μοιάζει με έναν απλό φόβο που μπορεί να ξεχαστεί εύκολα. Η φοβία για κάτι συγκεκριμένο είναι διαταραχή, που το άτομο διακατέχεται από έναν παράλογο και επίμονο φόβο και ενώ αναγνωρίζεται η υπερβολή από αυτόν που το βιώνει, είναι αδύνατο να το ελέγξει. Με βάση το ψυχαναλυτικό μοντέλο οι φοβίες λειτουργούν ως άμυνα απέναντι στο άγχος του ατόμου. Μια φοβία μπορεί να ταυτίζεται με μια καταπιεσμένη ενόρμηση και να υπάρχει συναισθηματική καταπίεση και επειδή δεν αναγνωρίζεται αυτή η καταπίεση έρχεται συμβολικά ένα αντι

Διαζύγιο, μια λέξη με τόσο ηχηρή και επώδυνη διαδικασία για το ζευγάρι που παίρνει την απόφαση, αλλά και για τα παιδιά που επωμίζονται τις συνέπειες. Αρχικό κομμάτι του διαζυγίου όταν έχει περάσει από  το νομικό πλαίσιο, είναι η επιμέλεια του παιδιού, που αφορά την ανατροφή, την επίβλεψη, την εκπαίδευση και την διαμονή του.  Είθισται την επιμέλεια να την παίρνει η μητέρα, όταν βρίσκεται σε φυσιολογική ψυχολογική κατάσταση και δεν είναι χρήστης ουσιών. Δικαιώματα όμως έχει εξίσου και ο πατέρας τα οποία προσφωνούνται στο δικαστήριο. Η ψυχολογία του παιδιού είναι το πιο σημαντικό σε αυτή την διαδικασία καθώς ενδέχεται να τραυματιστεί ψυχικά, αν δεν γίνει σωστός χειρισμός και από τους δύο γονείς, αλλά και από το οικείο περιβάλλον του. Οι γονείς θα πρέπει να έχουν ξεκάθαρη εικόνα προς το παιδί, πως διαζύγιο έχουν οι ίδιοι μεταξύ τους και όχι με το παιδί, επειδή ο ένας από τους δύο δεν θα μένει κάτω από την ίδια στέγη. Θα πρέπει οι γονείς να μην εμπλέκουν και να μην ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΟΥΝ το