Συμβουλευτική-Ψυχοθεραπεία

Άνοιξα το ημερολόγιο να σημειώσω τις τελευταίες μου υποχρεώσεις πριν την αλλαγή του χρόνου.  Μια σκέψη με σταμάτησε... πως πέρασε ένας ολόκληρος χρόνος.  Έβαλα το σκουφάκι, τα γάντια μου και βγήκα έξω. Περπάτησα στα στενά της Αθήνας παρατηρώντας, τα στολισμένα κτίρια και τα σπίτια. Φωτάκια παντού. Κόσμος σε μαγαζιά με δώρα στα χέρια, έτοιμοι όλοι για να υποδεχτούν τη νέα χρονιά.  Μέσα τους όμως τι γίνεται; Οι μέρες αυτές αποπνέουν μια μελαγχολία, μια μοναξιά και έναν εσωτερικό εγκλωβισμό. Ενώ είναι μια όμορφη και χαρούμενη γιορτή, είναι οξύμωρο, πόση δυστυχία κουβαλούν οι περισσότεροι άνθρωποι μέσα τους. Όσα λαμπάκια κι αν ανάψουν η ψυχή δεν φωτίζεται. Τα Χριστούγεννα και η αλλαγή της χρονιάς έρχονται να θυμίσουν, τι αφήνει η χρονιά που τελειώνει. Έναν προσωπικό απολογισμό για τον καθέναν, τι πήρε, τι έδωσε, πόσο πληγώθηκε κι αν έχει συνείδηση πόσο πλήγωσε. Αυτές οι μέρες είναι καλό να μας θυμίζουν ποιοι πραγματικά είμαστε. Χωρίς την καθημερινή μάσκα. Να αναρωτιόμαστε πόσο κ

Κοιτάχτηκα στον καθρέφτη. Θύμωσα με μένα, είμαι πολύ χοντρή δεν αντέχω άλλο. Τα ρούχα μου είναι χάλια πάνω μου. Το πρόσωπο μου δείχνει κιτρινωπό, θαμπό και τα μαλλιά μου λεπτά, άτονα. Καλά λέει η μάνα μου τόσα χρόνια πως ποτέ δεν θα την φτάσω. Εκείνη ήταν πολύ όμορφη στα νιάτα της είχε όποιον και ότι ήθελε. Ο πατέρας μου την αγάπησε παράφορα και της έδωσε όσα μπορούσε. Εκείνη πάντα του φερόταν λες και ήταν δούλος της. Όταν χώρισαν όλη της η οργή για την απόρριψη που δέχτηκε, ξέσπασε πάνω μου. Τα σχόλια της για ότι έκανα ήταν τόσο επικριτικά, που ένιωθα να με πνίγουν. Λίγο μετά την εφηβεία, άρχισα να βγαίνω με αγόρια, αλλά αυτό δεν κράτησε για πολύ. Την πρώτη φορά που το είπα στην μάνα μου εκείνη ξέσπασε στα γέλια. Της φάνηκε αστείο που κάποιος με κοίταξε. Εμένα πάλι μου φάνηκε βίαιο που εκείνη ήταν τόσο επικριτική μαζί μου. Μου έλεγε δεν θα χωράω να μπω μέσα στην καφετέρια, οπότε καλό είναι να μην φάω το βράδυ. Ήταν η συμβουλή της όταν θυμόταν πως είχε τον ρόλο του προστάτη. Δεν