Συμβουλευτική-Ψυχοθεραπεία

Μεσημέρι με βροχή και κίνηση, είπα να σταματήσω να πιω έναν καφέ. Μπήκα στο πρώτο μαγαζί που βρήκα και έκατσα σε ένα τραπεζάκι, δίπλα στο τζάμι. Λίγη ώρα μετά ήρθε δίπλα μου μια μοναχή. Μαύρα ρούχα και μαντήλι στο κεφάλι που μόνο τα μάτια φαινόντουσαν ολοκάθαρα. Είχε μια αθωότητα το βλέμμα της. Της έκανα νόημα να έρθει να κάτσει δίπλα μου, αφού δεν υπήρχε άλλη θέση. Άρχισε να μου μιλάει λες και ήμουν παιδί της. Συμβουλές, τα σημεία των καιρών,πως εξελίσσεται η εποχή που ζούμε.  Παρατήρησα μια βαθιά μελαγχολία στα μάτια της, απόρησα όμως πως συνάδει η μελαγχολία με τη  πίστη και τον μοναχισμό. Άφησα την ερώτηση μου να πέσει διάχυτη στον χώρο. Τότε ξεκλειδώθηκε η πόρτα ενός χείμαρρου, το παράπονο πήρε την θέση του ετοιμοπόλεμο. Μια ζωή καταδικασμένη, προς τον δρόμο του μοναχισμού, όχι από θέληση και πίστη, αλλά από καταπίεση και κακοποίηση. Πίσω από αυτά τα φριχτά συναισθήματα το πρόσωπο της μάνας παίρνει μορφή. Μια μάνα που κοιτούσε το εγώ της πιο πολύ από το παιδί της. Ένας πατέρ

Κοιτάζω τους ανθρώπους έντονα, πως κινούνται, τι λένε, πως τρώνε. Παρατηρώ πως εκεί που στέκονται δε νιώθουν τον εαυτό τους. Λες και τους μαγνητίζει μια άλλη δύναμη και τους χωρίζει στα δύο.  Είναι δύσκολο να έχεις πλήρη επίγνωση του εαυτού σου. Να ξέρεις ότι ώρα, όπου κι αν είσαι, με όποιον κι αν είσαι, ότι κι αν κάνεις, ποιος είσαι. Τι είναι αυτό που κάνεις την συγκεκριμένη στιγμή.  Μια αρχαία ελληνική φράση του Σωκράτη έλεγε, {γνώθι σ΄εαυτόν}. Πόσοι έχουμε αναλογιστεί άραγε αν μας γνωρίζουμε; Δεν είναι εύκολη η γνωριμία με τον εαυτό μας, αλλά είναι μια πρόκληση, ειδικά στις μέρες μας, να αναρωτηθούμε γιατί δεν το κάνουμε. Τους περισσότερους τους φοβίζει να συστηθούν με τον βαθύτερο εαυτό τους. Εκεί έρχονται όλες οι ανάγκες και οι επιθυμίες να σε ρωτήσουν, που ήσουν τόσο καιρό. Εσύ τι θα απαντήσεις, ότι είχες έναν δημόσιο εαυτό, ότι εξυπηρετούσες άλλων ανάγκες και ξεγελάστηκες στη δίνη της καθημερινότητας και των συνθηκών;  Ποιος είσαι; Αλήθεια τώρα, πήγαινε μπροστά σε έναν

Λευκή, επιβλητική, συγκλονιστική νύχτα που ντύθηκε στα λευκά.  Η μαγεία του καιρού ανατρέπει το καθημερινό μουντό σκηνικό της πόλης.  Λίγο μετά το νέο έτος, η πόλη πάγωσε, ο χρόνος  σα να έγινε πιο αργός. Αυτό χρειαζόταν μάλλον για να ησυχάσει το έξω και να ζεσταθεί το μέσα. Πέρασε μια χρονιά τόσο γρήγορα, που κανείς δεν κατάλαβε πότε ήρθε, τι έφερε και τι πήρε. Δεν φταίει ο χρόνος όμως, αλλά η βιασύνη μας. Μια βιασύνη σε όλα. Γρήγορο φαγητό, γρήγορος καφές, γρήγορες παρέες που δεν μιλούν, γρήγορο σεξ, γρήγορες σχέσεις. Μια παύση. Χρειαζόμαστε όλοι μια παύση. Ένα αληθινό άγγιγμα, μια ζεστή αγκαλιά χωρίς βιασύνη και φασαρία. Ένα φιλί αργό με τρυφερότητα. Ένα άγγιγμα στα μαλλιά, μια αληθινή χαμογελαστή καλημέρα. Σταματήστε ότι κάνετε!  Παγώστε τον χρόνο για λίγο. Ακούστε  ένα όμορφο τραγούδι με κλειστά τα μάτια για να ονειρευτείτε, έναν ωραίο καφέ από τα χεράκια σας, μια μεγάλη αναπνοή και ένα δυνατό ευχαριστώ για όσα έχω. Χάνονται οι στιγμές μας σε λίστες πραγμάτ