Η πρώτη μου μέρα

Ξημέρωσε και έξω είχε αυτή τη γλυκιά ψύχρα, ήρθε η ώρα να ετοιμαστώ για την πρώτη μου μέρα στην ψυχιατρική κλινική. Είχα άγχος για το τι θα δω, τι θα ακούσω, πως θα μπορέσω να προσαρμοστώ. Σταμάτησα στον αγαπημένο μου φούρνο να πάρω ένα κουλουράκι και τον καφέ μου. Καθώς περίμενα παρατηρούσα τον κόσμο, όλοι τόσο ίδιοι άλλα τόσο διαφορετικοί. Λες και έβλεπα ζωντανά ρομπότ να κινούνται, να μιλούν και κάποιοι μηχανικά να γελούν. Χαμογέλασα σε μια ηλικιωμένη κυρία, καθώς έφευγα, που ήταν τόσο περιποιημένη όσο ένα λουλούδι μέσα στην τσιμεντένια πόλη, (πάντα είχα αδυναμία στις γιαγιάδες).

 Ένιωσα μια ξαφνική ταχυκαρδία όταν πέρασα την πύλη της εισόδου. Χαιρέτισα τον φρουρό και συνέχισα να βρω την πτέρυγα. Ήμουν μέσα κάποια λεπτά και το μυαλό μου, άρχισε να επεξεργάζεται αυτά που βλέπει. Αρκετοί άνθρωποι με κοίταξαν παγωμένοι και περίμεναν μια μου λέξη. Είπα με ήσυχη φωνή καλημέρα και τότε, όλοι άρχισαν να χαμογελούν έντονα, αυτό με ηρέμησε και μπήκα στο γραφείο. Άρχισα να κοιτάω τις καρτέλες όσων βρίσκονταν εκεί και σκέφτηκα, πως έφτασαν σε αυτό το σημείο. Οι περισσότεροι ακούν φωνές, βλέπουν κάποιες σκιές, ζούνε σε μια παράλληλη πραγματικότητα, βιώνουν έντονες αλλαγές διάθεσης και είναι τόσο μόνοι. Με έπιασε μια συγκίνηση, για το πως μπορεί να νιώθει αυτός που νοσεί και κανείς να μη μπορεί να καταλάβει. Είναι τόσο βίαιο, να μην μπορείς να εκφράσεις όσα νιώθεις, γιατί η λέξη τρελός θα σε κυνηγάει μια ζωή. Έτσι αφήνεις να μεγαλώνει αυτή η ρίζα της ψυχολογικής νόσου, μέχρι που φτάνεις στη μέρα να είσαι σε άλλη πραγματικότητα.

Κάθε ανθρώπινη ύπαρξη μπορεί να βιώσει κάποια στιγμή στη ζωή του, μια ψυχωσική κατάσταση.  Αυτό μπορεί να οφείλεται σε μεγάλη ευαισθησία του ατόμου, σε ανεξέλεγκτο στρες, σε καταστάσεις που δεν έχουν ξεπεραστεί. Αυτά τα πιθανά αίτια, κάποια στιγμή  μπορεί, να πυροδοτηθούν από ένα ερέθισμα, να αρχίσει η σοβαρή απομόνωση και ίσως, η αντίστροφη μέτρηση προς την ψύχωση.
Το άτομο αυτό μπερδεύεται γι αυτό που του συμβαίνει και νιώθει αφόρητα μόνο και φοβισμένο. Ο φόβος είναι ανάλογος της φτώχειας, η φτώχεια εδώ συμβολίζει τα άδεια συναισθήματα και τη μοναξιά. Οι  φωνές που ακούγονται ενδεχομένως να χρησιμεύουν ως αμυντικός μηχανισμός, που το άτομο, προστατεύεται από τα αρνητικά συναισθήματα που τον κατακλύζουν.

Δεν γνωρίζω μέχρι πόσο μπορώ να βοηθήσω, γιατί τα φάρμακα έρχονται σαν απρόσκλητοι καλεσμένοι στην δουλειά μου. Αλλά ξέρω ότι δεν γίνεται αλλιώς. Σε κάποιες περιπτώσεις είναι και βοηθητικά. Αυτό που σίγουρα ξέρω, είναι πως υπάρχουν άνθρωποι που δεν το επέλεξαν να συμβεί. Έμαθαν να είναι ευαίσθητοι, τους έκανε το περιβάλλον  τους να μη μπορέσουν να ξεφύγουν από τα δεσμά της παιδικής τους ηλικίας. Όλα σαν γρανάζι έφεραν το επίπονο  σήμερα.

Θα δώσω ότι μπορώ σε αυτές τις ψυχές. Η "φυλακή" τους ευελπιστώ να μετατραπεί σε κήπο και μέρα με τη μέρα να ανθίζει. Μέχρι η γκρίζα καθημερινότητα να πάρει χρώμα και μυρωδιά. Βγαίνω έξω και ξανακοιτώ πόσο όμορφη είναι η μέρα, γιατί πριν κάπου χάθηκα ανάμεσα στα ρομπότ, στην κίνηση και την ηλικιωμένη κυρία.

Οι μόνοι φυσιολογικοί άνθρωποι είναι αυτοί που δεν γνωρίζουμε πολύ καλά (Alfred Adler).

Παρανοϊκός είναι εκείνος που αρχίζει να καταλαβαίνει τι συμβαίνει γύρω του (William Burroughs)