Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Τι ακούς όταν σου μιλάω;

Από: Άννα Λιάσκα

Απ τη στιγμή που γεννιόμαστε έχουμε έμφυτη την ικανότητα της επικοινωνίας. Στην αρχή με το κλάμα, αργότερα με λίγες λέξεις, ύστερα με μικρές προτάσεις. Χωρίς να καταλάβουμε το πώς, έχουμε θέσει τα θεμέλια του βασικού συστατικού των ανθρωπίνων σχέσεων. Τον διάλογο. Παρά το γεγονός ότι το να μιλάμε είναι στη φύση μας, γεγονός που μας διευκολύνει, το να συνδιαλεγόμαστε φαίνεται να έχει περισσότερες απαιτήσεις.

 Τη στιγμή που ξεκινά ένας διάλογος, δυο πρόσωπα με τη δική τους μοναδική ιστορία, βιώματα, σκέψεις και συναισθήματα καλούνται να μεταφέρουν ένα μήνυμα, ο ένας στον άλλον, διατυπωμένο στη δική τους ¨γλώσσα¨. Αυτή η διαφορετικότητα είναι που καθιστά την επικοινωνία δύσκολη, καθώς συχνά δεν αντιλαμβανόμαστε ότι αυτές οι διαφορές μεταξύ μας. Μας κάνουν να ερμηνεύουμε με το δικό μας μοναδικό τρόπο, αυτά που ακούμε άρα και να παίρνουμε διαφορετικά μηνύματα από αυτά, που ο άλλος θέλει να μας μεταδώσει.

 Χρειάζεται να έχουμε στο μυαλό μας ότι τη στιγμή που ξεκινάει ένας διάλογος, το εγώ και το εσύ δίνουν τη θέση τους στο εμείς, για μια από κοινού προσπάθεια επικοινωνίας και επαφής. Είμαστε παρόντες με όλες μας τις αισθήσεις, με όλο μας το ενδιαφέρον. 

 Είμαστε συγκεντρωμένοι εκεί, δίνοντας χώρο στη διαφορετικότητα του άλλου, να εκφραστεί και έχοντας τη διάθεση να τον κατανοήσουμε. Κάνοντας στον εαυτό μας την ερώτηση «τι ακούω;», «Τι θέλει να μου πει;». Θα μπορούμε κάθε στιγμή που δεν είμαστε σίγουροι για την απάντηση, να στρέψουμε την ερώτηση στον συνομιλητή μας, βρίσκοντας από κοινού τον τρόπο να μιλήσουμε, την ίδια γλώσσα. 

 Έτσι, δημιουργούνται εμπόδια που εμποδίζουν την επικοινωνία μεταξύ μας. Έντονες διαφωνίες βασισμένες στο  να βρούμε το δίκιο μας. Βασισμένες στην ψευδαίσθηση, ότι ο συνομιλητής μας θα έπρεπε να καταλαβαίνει. Ας κάνουμε μια προσπάθεια αυτό που λέμε να επιβεβαιώνεται πως και συνομιλητής μας το κατανοεί.

Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

September

Οι πρώτες ψιχάλες ήρθαν και έπεσαν απαλά στο πρόσωπο μου καθώς μύριζα το νωπό χώμα. Σεπτέμβρης...ο μήνας που λατρεύω. Ο μήνας που με κάνει να αισθάνομαι, πως ίσως και να υπάρχει κάτι από μαγεία, εκεί έξω στο απέραντο σύμπαν. Η ενέργεια του φθινοπώρου σε κάνει να αναθεωρείς καταστάσεις και γρήγορα να βάζεις νέους στόχους. Νέα θέλω με ζωντάνια, με όρεξη για δημιουργία. Αναπολώ το καλοκαίρι για μια στιγμή. Παγώνω την εικόνα στο μυαλό μου. Θάλασσα, αλμύρα στα μαλλιά, παγωτό στο χέρι. Αυτή η ξεγνοιασιά είναι υπέροχη, όμως μετά από λίγο την βαριέσαι. Νιώθεις πως ο χρόνος κολλάει. Όταν το σώμα ξεκουράστει μετά αρχίζει μια ανικανοποίητη δίψα για κάτι διαφορετικό. Εκεί έρχεται ο Σεπτέμβρης που σου θυμίζει ότι τελειώνει αυτή η ανεμελιά αλλά έρχονται νέα πράγματα. Η ρουτίνα όσο κι αν μας βαραίνει καμμία φορά έχει την χάρη της. Ξέρεις τι έχεις να κάνεις. Το προγραμμα σου συναντά την εκτίμηση για τον ελεύθερο χρόνο σου. Πέφτοντας τα πρώτα φύλλα στα πόδια μου θυμήθηκα τότε που ήμουν μικρή. Ν...
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα

ΑΠΟΣΥΝΔΕΣΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΙΚΟΝΙΚΟ ΚΟΣΜΟ – ΣΥΝΔΕΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΖΩΗ

Ανήκεις και εσύ στην κατηγορία των ανθρώπων που φοβούνται μήπως χάσουν ό,τι συμβαίνει; Ανησυχείς μήπως οι άλλοι ζήσουν μία πιο ικανοποιητική εμπειρία από σένα, στην οποία εσύ θα απουσιάζεις; Σε καταβάλλει το άγχος όταν βρίσκεσαι αρκετές ώρες μακριά από το facebook λόγω εργασίας ή άλλων δραστηριοτήτων; Τότε ναι, είσαι και εσύ ‘’μπλεγμένος’’ στη νέα τάση FOMO (fear of missing out). Πρόκειται για μία τάση που γεννήθηκε από τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης, κυρίως όμως από το facebook. Πιο συγκεκριμένα, πρόκειται για μία μορφή κοινωνικού άγχους, που χαρακτηρίζεται από την διαρκή επιθυμία του ατόμου να παραμένει συνεχώς συνδεδεμένο με το τι κάνουν οι άλλοι. Περιλαμβάνει τον φόβο του να μη χάσεις κάτι ιδιαίτερο, μία αξιοσημείωτη εμπειρία ή ακόμα και φόβο του ότι περνάς τον χρόνο σου λανθασμένα και θα μπορούσες να κάνεις διαφορετικά πράγματα από αυτά που κάνεις.  Φοβάσαι πως αν απουσιάζεις πολλή ώρα από τα Μέσα Κοινωνική Δικτύωσης θα χάσεις τις κοινωνικές σου επαφές, τους ‘’φίλους’’ σο...
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα

Εαυτέ μου που είσαι;

Παρατηρώ καθημερινά κάποιος να ψάχνει τον σύντροφο του, την μάνα του, τα κλειδιά του, τον σκύλο του...Όλοι ψάχνουν κάτι, μα κι αν το βρουν, πάλι ανικανοποίητοι είναι. Ένα μεγάλο κενό, σε μια γκρίζα στην καλύτερη περίπτωση, απόχρωση. Κάπου ανάμεσα στο ψάξιμο και στην μεγάλη αφοσίωση στους άλλους, έρχεται η μέρα που εκείνο το κενό αρχίζει να ουρλιάζει μέσα σου. Μα εσύ αναρωτιέσαι τι θέλει; Είσαι λες καλά τα έχεις όλα δουλειά, σύντροφο, οικογένεια, φίλους. Το θάβεις με πιτσιλίσματα ευτυχίας. Ξυπνάς ένα πρωί και ο σύντροφος σε εγκαταλείπει. Ναι σε εγκαταλείπει, εσένα που τα έδωσες όλα. Η οικογένεια σε βάζει στο περιθώριο, γιατί τα χωράφια που πήρες ήταν περισσότερα (σπουδαίος λόγος, ειδικά στην ελληνική οικογένεια). Οι φίλοι άρχισαν να ασχολούνται με τις δικές τους σχέσεις πιο εντατικά. Ο σκύλος σου παραδόξως είναι εκεί. Κι όμως κάτι λείπει... Μα ναι εσύ! Εσύ εαυτέ! Λείπεις γιατί σε εξαφάνισα με την προτεραιότητα που έδωσα στους άλλους. Μην με παρεξηγήσεις δεν θέλω να γίνω εγωιστής!...
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα