Συμβουλευτική-Ψυχοθεραπεία

Οι σκέψεις ξεκίνησαν ορμητικά μέσα στο μυαλό μου και για μια στιγμή μεταφέρθηκα σε μια λίμνη. Έκλεισα τα μάτια. Κολυμπούσα σε μια λίμνη θορύβου. Αναστάτωση. Θολά νερά. Έβγαινα στην επιφάνεια να αναπνεύσω οξυγόνο και να πιαστώ από κάπου. Ήθελα να βγω από αυτή την λίμνη. Πήγαινα πάνω κάτω με ένταση νομίζοντας πως θα βρω διέξοδο. Θόλωνα περισσότερο τα νερά... Η καρδιά μου χτυπούσε τόσο δυνατά που νόμιζα πως οι παλμοί της δονούσαν τα νερά. Φοβόμουν τόσο πολύ. Μόνος σου μέσα σε ένα βυθό αναμνήσεων, πόνου και μοναξιάς πως να σωθείς. Ψάχνοντας μια άκρη σχοινιού να πιαστείς, ένα χέρι να σε τραβήξει πάνω στην στεριά της ευτυχίας, της γαλήνης, της ισορροπίας. Περίμενα. Φόβος. Αυτός ο φόβος άρχισε να με ακινητοποιεί. Το σώμα μου μούδιασε. Έμεινα εκεί χωρίς να κουνιέμαι. Μαζεύτηκε το μυαλό μου σε μια μικρή γωνιά  του βυθού. Δεν έχω βοήθεια. Θα πρέπει να βυθιστώ και μαζί με μένα, όλα μου τα όνειρα, όλα μου τα θέλω, όλα τα ελπίζω, όλα τα θα.. Περίμενα. Έκλεισα τα μάτια μου και φαντάστη...

Ο ήλιος ξεκίνησε να γλύφει το πρόσωπο μου, ένα κύμα ζεστού αέρα ήρθε και το χάιδεψε. Ήμουν ανάμεσα στην καρδιά του καλοκαιριού. Τα πόδια μου παίζανε με τα κύματα. Έκανα βόλτες περπατώντας μέσα στην άμμο με πίεση. Πίεζα τα πόδια μου μάλλον για να σιγουρευτώ ότι είμαι εκεί.  Το εκεί, δεν αφορούσε την θάλασσα, αλλά το μακριά. Ήμουν μακριά απ΄όλους κι όλα. Μια βαθιά αναπνοή,έφυγε από τα χείλη μου την ώρα που το συνειδητοποίησα. Είμαι μαζί  με τον εαυτό μου κάνοντας την καλύτερη παρέα. Όχι δεν είναι έρωτας με το είδωλο μου. Είναι μια ανάγκη που αποκτάς στην πορεία, όταν έχεις δώσει πολλά κομμάτια του εαυτού σου. Σ ας φρόντισα, σας αγάπησα, σας ικανοποίησα τις ανάγκες, μα είμαι και εγώ εδώ!   Σκέφτηκα τόσο δυνατά που από την ένταση κλότσησα το κύμα. Γέλασα και ξάπλωσα στην άμμο.  Το ελαφρύ κύμα έπεφτε πάνω μου σαν μικρή σφαλιάρα, για να με ξυπνήσει από τον κοινωνικό λήθαργο που είχα πέσει. Αυτός ο κοινωνικός λήθαργος είναι ύπουλος να τον προσέχετε. Σε υπνω...

Αυτά τα παιδιά περνούν μια ζωή με τη αίσθηση ότι τους έχει δοθεί άδικα ένας ρόλος από τον σκηνοθέτη. Γίνονται οι διαταραγμένοι άνθρωποι που οι γονείς τους «θέλουν» και αρχίζουν να ενεργούν όλο και περισσότερο διαταραγμένα. Οι διαταραγμένοι γονείς είναι οι γονείς που δεν φαίνονται καθόλου ότι είναι. Στον έξω κόσμο εμφανίζονται σαν να είναι οι πιο φυσιολογικοί γονείς και ούτε τα παιδιά τους, ούτε κανείς άλλος, δεν γνωρίζει ότι δέχονται τις επιδράσεις των διαταραχών τους, μέχρι να είναι πολύ αργά. Μερικοί γονείς είναι φανερά κακοποιητικοί προς τα παιδιά τους, είτε σεξουαλικά είτε σωματικά. Στην περίπτωση αυτή, η κακοποίηση είναι προφανής και τα παιδιά μπορούν να κατανοήσουν ότι κακοποιούνται και συνειδητοποιούν ότι έχουν πληγωθεί. Ως εκ τούτου, όσο οδυνηρό και να είναι, έχοντας συναίσθηση της κατάστασης, μπορούν να την αναγνωρίσουν και να ελαχιστοποιήσουν τη βλάβη που τους προκαλείται από αυτήν. Τι συμβαίνει όμως όταν η κακοποίηση δεν γίνεται εύκολα συνειδητή; Οι γονείς που είναι περισ...

Ανήκεις και εσύ στην κατηγορία των ανθρώπων που φοβούνται μήπως χάσουν ό,τι συμβαίνει; Ανησυχείς μήπως οι άλλοι ζήσουν μία πιο ικανοποιητική εμπειρία από σένα, στην οποία εσύ θα απουσιάζεις; Σε καταβάλλει το άγχος όταν βρίσκεσαι αρκετές ώρες μακριά από το facebook λόγω εργασίας ή άλλων δραστηριοτήτων; Τότε ναι, είσαι και εσύ ‘’μπλεγμένος’’ στη νέα τάση FOMO (fear of missing out). Πρόκειται για μία τάση που γεννήθηκε από τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης, κυρίως όμως από το facebook. Πιο συγκεκριμένα, πρόκειται για μία μορφή κοινωνικού άγχους, που χαρακτηρίζεται από την διαρκή επιθυμία του ατόμου να παραμένει συνεχώς συνδεδεμένο με το τι κάνουν οι άλλοι. Περιλαμβάνει τον φόβο του να μη χάσεις κάτι ιδιαίτερο, μία αξιοσημείωτη εμπειρία ή ακόμα και φόβο του ότι περνάς τον χρόνο σου λανθασμένα και θα μπορούσες να κάνεις διαφορετικά πράγματα από αυτά που κάνεις.  Φοβάσαι πως αν απουσιάζεις πολλή ώρα από τα Μέσα Κοινωνική Δικτύωσης θα χάσεις τις κοινωνικές σου επαφές, τους ‘’φίλους’’ σο...

Ο θυμός αναφέρεται συνήθως σε μια κατάσταση που περιλαμβάνει συναισθήματα, τα οποία ποικίλουν σε ένταση ξεκινώντας από την ήπια ενόχληση ή τον εκνευρισμό μέχρι την έντονη οργή και το μένος.  Μαθαίνουμε πώς να εκφράζουμε τα συναισθήματά μας παρατηρώντας αυτούς που μας φροντίζουν καθώς και επαναλαμβάνοντας συμπεριφορές οι οποίες λειτούργησαν στο παρελθόν. Εμπειρίες, οι οποίες βιώσαμε κατά τη διάρκεια της παιδικής μας ηλικίας, είναι αυτές που έχουμε εσωτερικεύσει και στη συνέχεια εκφράζονται μέσω της συμπεριφοράς μας.  Οι αντιλήψεις μας σχετικά με τον τρόπο που οι άλλοι (γονείς, δάσκαλοι, συμμαθητές) διαχειρίζονται τον θυμό αλλά και με το πώς οι εκφράσεις του δικού μας θυμού έχουν αντιμετωπιστεί κι έχουν γίνει ή όχι αποδεκτές από αυτούς, επιδρούν σημαντικά στον τρόπο που αργότερα θα ανταποκριθούμε στον θυμό μας και στον θυμό των άλλων.                                     ...

Παρατηρώ καθημερινά κάποιος να ψάχνει τον σύντροφο του, την μάνα του, τα κλειδιά του, τον σκύλο του...Όλοι ψάχνουν κάτι, μα κι αν το βρουν, πάλι ανικανοποίητοι είναι. Ένα μεγάλο κενό, σε μια γκρίζα στην καλύτερη περίπτωση, απόχρωση. Κάπου ανάμεσα στο ψάξιμο και στην μεγάλη αφοσίωση στους άλλους, έρχεται η μέρα που εκείνο το κενό αρχίζει να ουρλιάζει μέσα σου. Μα εσύ αναρωτιέσαι τι θέλει; Είσαι λες καλά τα έχεις όλα δουλειά, σύντροφο, οικογένεια, φίλους. Το θάβεις με πιτσιλίσματα ευτυχίας. Ξυπνάς ένα πρωί και ο σύντροφος σε εγκαταλείπει. Ναι σε εγκαταλείπει, εσένα που τα έδωσες όλα. Η οικογένεια σε βάζει στο περιθώριο, γιατί τα χωράφια που πήρες ήταν περισσότερα (σπουδαίος λόγος, ειδικά στην ελληνική οικογένεια). Οι φίλοι άρχισαν να ασχολούνται με τις δικές τους σχέσεις πιο εντατικά. Ο σκύλος σου παραδόξως είναι εκεί. Κι όμως κάτι λείπει... Μα ναι εσύ! Εσύ εαυτέ! Λείπεις γιατί σε εξαφάνισα με την προτεραιότητα που έδωσα στους άλλους. Μην με παρεξηγήσεις δεν θέλω να γίνω εγωιστής!...

Να ξεκινάς από την αρχή...Εκεί που νομίζεις πως όλα τελείωσαν πάρε φόρα και σήκω. Ύψωσε το ανάστημά σου σε ότι σε έριξε και δείξτου τι σημαίνει συνεχίζω... Εμπόδια συναντάμε καθημερινά και σύμφωνα με τον τρόπο ζωής, σε μια εποχή που όλο τρέχει και πουθενά δεν φτάνει, εσύ δεν μπορείς να σου επιτρέπεις να μένεις κάτω! Θα σε ποδοπατήσουν. Θα σου πάρουν ότι έχεις κι όταν θα φύγουν θα έχει μείνει ένα άδειο ερείπιο που κάποτε φάνταζε αγάπη. Όσο δίνεις τόσο θα παίρνουν, κι όσο θα παίρνουν τόσο πιο κάτω θα πέφτεις. Οι άνθρωποι έχουν την τάση να ξεχνάνε κι αυτό, είναι το τίμημα που πληρώνουν ξανά και ξανά, όταν το κενό αρχίζει να απλώνεται μέσα τους. Δεν μπορείς να αφήνεις την κάθε άχρωμη προσωπικότητα να σου κλέβει τα χρώματα. Είσαι ξεχωριστός και κάθε φορά που πονάς αποχρωματίζεσαι και το μαύρο απλώνεται μέσα σου. Αρχίζει να κυριεύει κάθε σου κύτταρο και ξαφνικά δεν βλέπεις. Δεν βλέπεις ότι σε πατάνε, δεν βλέπεις ότι πέφτεις για να σηκώσεις άδεια προσωπεία. Δεν βλέπεις ότι δεν μπορείς ...