Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Εαυτέ μου που είσαι;



Παρατηρώ καθημερινά κάποιος να ψάχνει τον σύντροφο του, την μάνα του, τα κλειδιά του, τον σκύλο του...Όλοι ψάχνουν κάτι, μα κι αν το βρουν, πάλι ανικανοποίητοι είναι. Ένα μεγάλο κενό, σε μια γκρίζα στην καλύτερη περίπτωση, απόχρωση.


Κάπου ανάμεσα στο ψάξιμο και στην μεγάλη αφοσίωση στους άλλους, έρχεται η μέρα που εκείνο το κενό αρχίζει να ουρλιάζει μέσα σου. Μα εσύ αναρωτιέσαι τι θέλει; Είσαι λες καλά τα έχεις όλα δουλειά, σύντροφο, οικογένεια, φίλους. Το θάβεις με πιτσιλίσματα ευτυχίας.


Ξυπνάς ένα πρωί και ο σύντροφος σε εγκαταλείπει. Ναι σε εγκαταλείπει, εσένα που τα έδωσες όλα. Η οικογένεια σε βάζει στο περιθώριο, γιατί τα χωράφια που πήρες ήταν περισσότερα (σπουδαίος λόγος, ειδικά στην ελληνική οικογένεια). Οι φίλοι άρχισαν να ασχολούνται με τις δικές τους σχέσεις πιο εντατικά. Ο σκύλος σου παραδόξως είναι εκεί. Κι όμως κάτι λείπει...


Μα ναι εσύ! Εσύ εαυτέ! Λείπεις γιατί σε εξαφάνισα με την προτεραιότητα που έδωσα στους άλλους. Μην με παρεξηγήσεις δεν θέλω να γίνω εγωιστής! Μη με παρεξηγήσεις θέλω να είμαι ξανά εγώ. Το άτομο που ήμουν, πριν αναλωθώ σε καταστάσεις που με έκαναν να συντηρώ τοξικά άτομα, παίρνοντας μου όλη μου την ενέργεια και όλη μου την ύπαρξη.


Είναι τόσο εύκολο να χαθείς. Να υπάρχει το σώμα σου, κακοποιημένο κι αυτό καμιά φορά, αλλά η ψυχή σου, τα θέλω σου, η πνευματικότητα σου, να έχουν μεταλλαχθεί σε υπηρέτες των άλλων. Λέω υπηρέτες γιατί από την καλοσύνη και την προσφορά πολλές φορές γίνεται κατάχρηση από τους άλλους. Κάπου εκεί στην κατάχρηση και κακή εκτίμηση σε ποιον δίνω, πόσο και τι, χάνεται η ύπαρξη μας.

Είναι ωραίο να σε φροντίζω μα όχι ενάντια στις δικές μου ανάγκες. Είναι μεγαλειώδες να υλοποιώ τις ανάγκες σου, μα όχι ξεχνώντας τις δικές μου. Είναι ρομαντικό να σου δίνω όσα μπορώ ,αλλά όχι να μην κρατάω τίποτα για μένα. Είναι ωραίο να σου συμπαραστέκομαι, αλλά έχω και εγώ αδυναμίες.

Εαυτέ μου σε έχασα μα δεν σε ξέχασα. Γιατί όσο κι αν οι καταστάσεις σε πληγώσουν, όσο κι αν έχεις δεχτεί λιγοστά από όσα άξιζες, υπάρχει πάντα μέσα σου κρυμμένο ένα βαθύ κομμάτι του εαυτού σου, που είναι εκεί να σου υπενθυμίσει, είμαι εδώ.

Φροντίδα, εμπιστοσύνη και αγάπη, δίνεις πρώτα προς τα μέσα και μετά επιλέγεις, ποιος τα αξίζει να τα μοιραστείς, αμοιβαία και όχι μονόπλευρα.

        
                   Έπρεπε να είχα γίνει ένα «εγώ» προτού να γίνω ένα «εμείς» (Irvin D. Yalom).

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

September

Οι πρώτες ψιχάλες ήρθαν και έπεσαν απαλά στο πρόσωπο μου καθώς μύριζα το νωπό χώμα. Σεπτέμβρης...ο μήνας που λατρεύω. Ο μήνας που με κάνει να αισθάνομαι, πως ίσως και να υπάρχει κάτι από μαγεία, εκεί έξω στο απέραντο σύμπαν. Η ενέργεια του φθινοπώρου σε κάνει να αναθεωρείς καταστάσεις και γρήγορα να βάζεις νέους στόχους. Νέα θέλω με ζωντάνια, με όρεξη για δημιουργία. Αναπολώ το καλοκαίρι για μια στιγμή. Παγώνω την εικόνα στο μυαλό μου. Θάλασσα, αλμύρα στα μαλλιά, παγωτό στο χέρι. Αυτή η ξεγνοιασιά είναι υπέροχη, όμως μετά από λίγο την βαριέσαι. Νιώθεις πως ο χρόνος κολλάει. Όταν το σώμα ξεκουράστει μετά αρχίζει μια ανικανοποίητη δίψα για κάτι διαφορετικό. Εκεί έρχεται ο Σεπτέμβρης που σου θυμίζει ότι τελειώνει αυτή η ανεμελιά αλλά έρχονται νέα πράγματα. Η ρουτίνα όσο κι αν μας βαραίνει καμμία φορά έχει την χάρη της. Ξέρεις τι έχεις να κάνεις. Το προγραμμα σου συναντά την εκτίμηση για τον ελεύθερο χρόνο σου. Πέφτοντας τα πρώτα φύλλα στα πόδια μου θυμήθηκα τότε που ήμουν μικρή. Ν

Όταν η κρυφή διαταραχή του γονέα προβάλλεται στο παιδί

Αυτά τα παιδιά περνούν μια ζωή με τη αίσθηση ότι τους έχει δοθεί άδικα ένας ρόλος από τον σκηνοθέτη. Γίνονται οι διαταραγμένοι άνθρωποι που οι γονείς τους «θέλουν» και αρχίζουν να ενεργούν όλο και περισσότερο διαταραγμένα. Οι διαταραγμένοι γονείς είναι οι γονείς που δεν φαίνονται καθόλου ότι είναι. Στον έξω κόσμο εμφανίζονται σαν να είναι οι πιο φυσιολογικοί γονείς και ούτε τα παιδιά τους, ούτε κανείς άλλος, δεν γνωρίζει ότι δέχονται τις επιδράσεις των διαταραχών τους, μέχρι να είναι πολύ αργά. Μερικοί γονείς είναι φανερά κακοποιητικοί προς τα παιδιά τους, είτε σεξουαλικά είτε σωματικά. Στην περίπτωση αυτή, η κακοποίηση είναι προφανής και τα παιδιά μπορούν να κατανοήσουν ότι κακοποιούνται και συνειδητοποιούν ότι έχουν πληγωθεί. Ως εκ τούτου, όσο οδυνηρό και να είναι, έχοντας συναίσθηση της κατάστασης, μπορούν να την αναγνωρίσουν και να ελαχιστοποιήσουν τη βλάβη που τους προκαλείται από αυτήν. Τι συμβαίνει όμως όταν η κακοποίηση δεν γίνεται εύκολα συνειδητή; Οι γονείς που είναι περισ