Συμβουλευτική-Ψυχοθεραπεία

Νιώθω να καίγομαι, το κεφάλι μου πάει να σπάσει, θέλω να πετάξω ότι βρω μπροστά μου. Πως μπόρεσε να μου μιλήσει έτσι εμένα μετά από τόσα χρόνια σχέσης; Πως μπόρεσε να με μειώσει μπροστά στους φίλους μας;  Μπαίνω μέσα στο αμάξι, τα νεύρα μου έχουν πιάσει κόκκινο. Οδηγώ επιθετικά προσπερνάω τα αυτοκίνητα λες και βλέπω κουκκίδες μπροστά μου. Φρενάρω απότομα δευτερόλεπτα πριν γίνει το κακό, όπου  είδα την κυρία με τις σακούλες να περνάει τον δρόμο και να κοκαλώνει. Για λίγα δευτερόλεπτα η καρδιά μου σταμάτησε. Έκοψα ταχύτητα και φτάνω στο σπίτι. Τα νεύρα μου τώρα είναι ακόμα πιο έντονα. Ο θυμός μου ξεχειλίζει, σκέφτομαι ξανά και ξανά τα λόγια του συντρόφου μου. Αυτόματα παίρνω μια κορνίζα με την φωτογραφία μας και την εκσφενδονίζω. Αρχίζω να εθίζομαι σε αυτή την δράση και συνεχίζω να πετάω τα πράγματα του. Ηρεμώ. Η ησυχία με τρελαίνει. Φεύγω. Επιστρέφω μετά από λίγη ώρα και τον βλέπω εκεί. Είμαι πιο ήρεμη και λέω να μιλήσω, τότε είναι που αρχίζει ο πραγματικός πόλεμος. Έχει δει

Σήκωσε το παντελόνι του και έφυγε κλείνοντας με δύναμη την πόρτα πίσω του, ενώ σφύριζε. Εγώ κάτω στο πάτωμα να προσπαθώ να μαζέψω την άδεια μου καρδιά και τον πόνο μου, σωματικό και ψυχικό. Από 15 χρονών και για χρόνια ο πατριός μου με βίαζε. Πότε μου δεν τον συμπάθησα, αλλά η μάνα μου σχεδόν μας τον επέβαλε, γιατί έλεγε είναι νέα ακόμη και όπως ο πατέρας μου προχώρησε, το ίδιο θα κάνει και αυτή. Όλα ξεκίνησαν όταν η μάνα μου, άρχισε να δουλεύει πολλές ώρες και άφησε αυτό το τέρας να προσέχει εμένα και τον μικρό μου αδερφό. Στην αρχή μας έκανε όλα τα χατίρια και κυρίως σε μένα. Μου έπαιρνε συχνά ρούχα και παπούτσια, γιατί ήθελε να ξεχωρίζω έλεγε στο σχολείο και να μη μου μοιάζει καμία. Ένιωθα άβολα κοντά του και κάτι μέσα μου έλεγε να μην ξεπεράσει την απόσταση μεταξύ μας. Ακόμη και στο αυτοκίνητο όταν με πήγαινε στο φροντιστήριο, κοιτούσα πάντα έξω και είχα ακουστικά με μουσική. Ένιωθα το βλέμμα του απειλητικό και με έφερνε σε αμηχανία. Όταν τα έλεγα στην μάνα μου, εννοείται υπε

Έπινα καφέ σε ένα από τα πιο κεντρικά σημεία της Αθήνας και ασυναίσθητα άρχισα να παρατηρώ τα αυτοκίνητα, τον κόσμο, ακόμα και τα αδέσποτα σκυλιά. Πόσο γρήγοροι είναι οι ρυθμοί σκέφτηκα. Οι μηχανές σε ξέφρενους ρυθμούς περνούν ανάμεσα από τα αυτοκίνητα και τους πεζούς. Άλλοι απολαμβάνουν την διαδρομή, μιλούν στο κινητό, στον διπλανό τους ή και μόνοι τους. Ο καθένας στον ρυθμό του και στην πορεία του.  Άρχισα να σκέφτομαι την πορεία γενικά στη ζωή που παίρνει ο καθένας μας. Είναι πολλοί εκείνοι που ξεκινούν μαζί και έχουν την πεποίθηση πως έτσι θα είναι μια ζωή. Το πάντα θα είναι οι ρόδες που θα τους μεταφέρουν. Χαμογέλασα κάπως ειρωνικά, γιατί και εγώ το έχω σκεφτεί αρκετές φορές. Έρχεται ένας γλυκούλης παππούς δίπλα μου και μου σχολιάζει το χαμόγελο μου λέγοντας μου ο έρωτας δεν κρύβεται. Εκεί ήταν που γέλασα δυνατά και φάνηκε να απορεί. Άρχισα να του εξηγώ την σκέψη που είχα λίγα λεπτά πριν και τότε ξεκίνησε... Ήμουν κάποτε φαντάρος στη  Κω σε ένα από τα μεγαλύτερα νησιά της Δω

Ξεκίνησα να περπατώ αργά τη νύχτα γύρω από το σπίτι μου. Όλα μοιάζουν τόσο διαφορετικά όταν απουσιάζει το φως της ημέρας. Ξεκίνησα με αργά βήματα και άρχισα να παρατηρώ τα κτίρια, μια ζωή τα βλέπω και όμως μου είναι τόσο άγνωστα. Σκέφτηκα πως άγνωστος είναι και εκείνος που τόσο πολύ αγάπησα. Έπιασα τον εαυτό μου να πηγαίνει πιο γρήγορα με αυτή την σκέψη. Άρχισα να φέρνω εικόνες στο μυαλό μου και μέσα μου ούρλιαζα από τον πόνο. Δεν μπορώ να πιστέψω πως δύο ψυχές που τόσο αγαπήθηκαν, που τόσο δέθηκαν τώρα είναι άγνωστες.  Ήταν εκείνος ο κρύος Δεκέμβρης που σε γνώρισα και ο χρόνος πάγωσε. Δεν είχα πριν ή μετά, μόνο το τώρα στα μάτια σου. Η καρδιά μου χόρευε σε ξέφρενους ρυθμούς σε σημείο που νόμιζα θα σπάσει. Αλλά και να έσπαγε θα είχε ένα σκοπό, τα μάτια σου. Χωρίς αμφιβολία θα έδινα ότι μου ζητούσες, αφού το να δίνω είναι η φύση μου. Να δίνω χωρίς να περιμένω τίποτα, γιατί έτσι έμαθα αν αγαπάς δεν ζητάς. Γίνεσαι η αγκαλιά που κλείνει μέσα της τα αγκάθια και τα κάνει να ανθίζουν. 

Από: Άννα Λιάσκα Ίσως να θυμάσαι εκείνη την κοπέλα που πρόσεξες, ενώ περπατούσες στο δρόμο, με αυτό το τόσο καλοσχηματισμένο σώμα, γεμίζοντας αμφιβολίες για τη δική σου εμφάνιση. Τον συνάδελφο σου που πήρε προαγωγή και θα ήθελες πολύ να είσαι στη θέση του. Ακόμα και εκείνο τον φίλο σου με την εκνευριστική επιτυχία στις γυναίκες όταν εσύ ήσουν μόνος. Φαίνεται πως οι συγκρίσεις είναι μέρος της ζωής μας. Συμβαίνει αυθόρμητα να συγκρίνουμε τον εαυτό μας με κάποιον άλλο, με διάφορους τρόπους. Κάθε δεξιότητα, απόκτημα ή ιδιότητα που αντιλαμβανόμαστε σαν πολύτιμα για εμάς, μπορούν να αποτελέσουν αντικείμενο σύγκρισης. Όσο μεγάλη είναι η γκάμα αυτών των αντικειμένων, τόση και η ποικιλομορφία που υπάρχει στις αντιδράσεις και τα συναισθήματα που δημιουργούνται στον ψυχισμό μας. Οι ρίζες της σύγκρισης είναι βαθιές μέσα στο χρόνο. Γεννιούνται και μεγαλώνουν μαζί μας. Μαθαίνουμε από τα πρώτα κιόλας χρόνια τις ζωής μας να παίζουμε αυτό το παιχνίδι από το περιβάλλον μέσα

Για πολύ καιρό ένιωθα μόνη και κουρασμένη. Δεν είχα αιτιολογία σε αυτό που μου συμβαίνει, κάτι που να έχει ταράξει την καθημερινότητά μου τουλάχιστον. Ξαφνικά ένιωσα την ανάγκη να κάνω άτι διαφορετικό απ΄όσα κάνω συνήθως. Έτσι άρχισα κολυμβητήριο. Κάθε πρωί ήταν η δική μου ώρα, έμενα με τον εαυτό μου που οι σκέψεις μου επέπλεαν. Ξαφνικά ένιωσα ότι εκείνη την ώρα παγώνουν όλα. Δεν μιλούσα σε κανέναν και ήμουν καλά με μένα. Μα πόσο καιρό είχα να το νιώσω αυτό! Φεύγοντας είπα να κάνω ένα μικρό πείραμα να αρχίσω να παρατηρώ γνωστούς και φίλους μου. Ξεκίνησα να παρατηρώ πως μιλάνε, τι λένε, πως το εκφράζουν, πως τρώνε, πως γελάνε. Σε κάποιους είδα, ότι δεν έχω δει πραγματικά κάποια χαρακτηριστικά τους κι ας τους ξέρω χρόνια. Μα πως γίνεται αυτό; Άρχισα να εθίζομαι σε αυτό το πείραμα και κάθε φορά πρόσεχα κάτι άλλο. Ήρθε η μέρα λοιπόν που, ξεκίνησα την καθιερωμένη μου βόλτα με φίλους και άρχισα να τους μιλάω. Η διαπίστωση μου δυστυχώς με έκανε να αναρωτηθώ, γιατί μιλάω αφού δεν με α

Άνοιξα το κουτί με παλιές φωτογραφίες και είδα μια πριν οχτώ χρόνια περίπου. Την κοίταξα καλά γιατί μου φάνηκε πως δεν ήμουν εγώ. Μα πως έχω παχύνει έτσι; Σηκώθηκα και με κοίταξα στον καθρέφτη. Παρατήρησα κάθε σημείο πάνω μου, κάτι πήγε λάθος με μένα, σκέφτηκα και αφέθηκα τόσο. Πέρασαν πολλές Δευτέρες από την στιγμή που είπα θα κάνω δίαιτα. Κάθε μέρα το αναβάλλω και συνεχίζω να τρώω.  Όταν έρχεται το βράδυ με κυριεύει η επιθυμία μου να φάω ότι βρω. Δεν έχω πραγματική γεύση, όρεξη ή πείνα. Είναι κάτι άλλο που με ωθεί, αλλά δεν καταλαβαίνω τι είναι, απλά μου συμβαίνει. Τα κιλά έχουν αρχίσει να γίνονται βάρος κυρίως ψυχικό, σε μένα αλλά και στους γύρω μου. Ειδικά στην μαμά μου, που νομίζω κάθεται σε μια γωνία και μετράει ακόμα και τις γουλιές από το νερό μου. Μετά αρχίζει η κριτική. Με τρελαίνει αυτή η κριτική, μέσα μου ουρλιάζω.  Ούτε εμένα μ αρέσω έτσι, δεν μπορώ να το παραδεχτώ όμως. Κάνω χιούμορ, αυτοσαρκάζομαι και λέω είμαι καλά με μένα. Όχι δεν είμαι. Λέω ψέμματα σε μένα γι

Κάθε μέρα που περνάει ο πόνος μου μεγαλώνει. Νιώθω πως δεν θα τελειώσει ποτέ αυτό το μαρτύριο. Έχω ανάγκη να σηκωθώ, τώρα πια ξέρω πως είναι να χάνεις. Δεν ξέρω πως να συνεχίσω. Έχτισα το κάστρο μου κοντά σε ρηχή θάλασσα και η οργή του κύματος της το διέλυσε. Δεν άφησε τίποτα όρθιο, ούτε την αγάπη μου, ούτε την καρδιά μου, αλλά ούτε και εμένα. Έμεινα να κοιτάω τα χαλάσματα, οι άπειροι κόκκοι του διαλυμένου  κάστρου σκόρπισαν, όπως τα χαμένα όνειρα μου. Τι κι αν είμαι άντρας, δεν με νοιάζει να βγάλω το πανωφόρι της γενναιότητας μου, να δείξω τις πληγές μου. Δεν θα σε τρομάξω. Θέλω μόνο να δεις, πως κατά βάθος είμαι ένα μικρό παιδί. Δόθηκα αληθινά για σένα που αγάπησα και λάτρευα πιο πολύ και από μένα.  Εκεί φαίνεται ήταν η αδυναμία. Στο πιο πολύ και από μένα. Πως να αγαπήσει κάποιος τόσο βαθιά μια άλλη ύπαρξη, όταν δεν έχει αγαπήσει τον ίδιον. Πως να ανοίξεις την αγκαλιά σου και να χωρέσεις τον έρωτα, όταν τα σημάδια σου έχουν αιχμές. Πως να χτίσεις εκεί που υπάρχουν χαλάσματα;

Από: Άννα Λιάσκα Κάποτε όλη η ευτυχία συγκεντρώθηκε σε ένα παράδεισο. Στον παράδεισο της ψυχής σου. Μια στιγμή ήταν αρκετή για να πλημμυρίσεις από αυτή. Η στιγμή που έδωσες χωρίς να περιμένεις από τον άλλο κάποιο αντάλλαγμα. Ίσως να έδωσες μια αγκαλιά, ένα χαμόγελο. Μπορεί να μοιράστηκες το χρόνο σου, τη χαρά σου, τις σκέψεις σου, το φαγητό σου. Ήθελες να χαρίσεις…  Δεν έχει σημασία αν η προσφορά σου ταυτίστηκε με υλικά αγαθά ή τα αγαθά της ψυχής σου. Και αυτό γιατί με ένα μαγικό τρόπο όλα όσα μοιράζεσαι, συμβολικά έχουν την ίδια όψη. Είναι αγάπη. Αγάπη χωρίς όρους, χωρίς τυμπανοκρουσίες και κοσμικότητες. Ένα εσωτερικό περίσσευμα. Ένας απέραντος ψυχικός θησαυρός που σε πλημμυρίζει. Ήσουν τόσο γεμάτος που μια ενέργεια, μια εσωτερική ανάγκη σε οδήγησε σε μια πράξη, ζητώντας από την ευτυχία σου να πάρει μορφή και σχήμα. Κανείς δε μπορούσε να σε περιορίσει. Η αγάπη δεν περιορίζεται.  Ήθελες να προσφέρεις ακόμα κι αν δε γνώριζες τον άλλο τόσο καλά. Ήθελες να προλάβεις να γιορτ