Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΑΠΟΣΥΝΔΕΣΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΙΚΟΝΙΚΟ ΚΟΣΜΟ – ΣΥΝΔΕΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΖΩΗ


Ανήκεις και εσύ στην κατηγορία των ανθρώπων που φοβούνται μήπως χάσουν ό,τι συμβαίνει; Ανησυχείς μήπως οι άλλοι ζήσουν μία πιο ικανοποιητική εμπειρία από σένα, στην οποία εσύ θα απουσιάζεις; Σε καταβάλλει το άγχος όταν βρίσκεσαι αρκετές ώρες μακριά από το facebook λόγω εργασίας ή άλλων δραστηριοτήτων; Τότε ναι, είσαι και εσύ ‘’μπλεγμένος’’ στη νέα τάση FOMO (fear of missing out). Πρόκειται για μία τάση που γεννήθηκε από τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης, κυρίως όμως από το facebook.

Πιο συγκεκριμένα, πρόκειται για μία μορφή κοινωνικού άγχους, που χαρακτηρίζεται από την διαρκή επιθυμία του ατόμου να παραμένει συνεχώς συνδεδεμένο με το τι κάνουν οι άλλοι. Περιλαμβάνει τον φόβο του να μη χάσεις κάτι ιδιαίτερο, μία αξιοσημείωτη εμπειρία ή ακόμα και φόβο του ότι περνάς τον χρόνο σου λανθασμένα και θα μπορούσες να κάνεις διαφορετικά πράγματα από αυτά που κάνεις.

 Φοβάσαι πως αν απουσιάζεις πολλή ώρα από τα Μέσα Κοινωνική Δικτύωσης θα χάσεις τις κοινωνικές σου επαφές, τους ‘’φίλους’’ σου. Σου ακούγεται πολύ μακρινό και ότι δεν πρόκειται να το βιώσεις; Και όμως τα ποσοστά των ατόμων που βιώνουν τον ‘’φόβο μήπως χάσουν κάτι’’ έχουν αυξηθεί ραγδαία τα τελευταία χρόνια.

Το να ανησυχείς για το αν περνάς καλά σίγουρα είναι κάτι που από μόνο του είναι ψυχοφθόρο και απομακρύνει την χαρά και την ευχαρίστηση από κοντά σου. Τα κακά νέα είναι πως όλο αυτό μπορεί να σε οδηγήσει σε εξάρτηση από το Διαδίκτυο, ακόμη και σε καταθλιπτική διαταραχή. Τα καλά νέα είναι πως υπάρχουν τρόποινα ξεπεράσεις αυτή την κατάσταση, τρόποι να αρχίζεις να ζεις. Ας δούμε κάποιους από αυτούς:

  • Πιάσε χαρτί και μολύβι και κατέγραψε τους στόχους σου. Φτιάξε μία λίστα με τα πράγματα που θα ήθελες να κάνεις στο άμεσο μέλλον. Τι θα ήθελες να πετύχεις σε ένα μήνα; Πώς θα ήθελες να είσαι σε μία βδομάδα από τώρα; Τι είναι άμεση ανάγκη να κάνεις στην εργασία σου; Υπάρχει κάποιο μέρος που θα ήθελες να πας και όλο το αναβάλλεις; Βάλε στη λίστα σου τις προτεραιότητες σου και προγραμμάτισε τις. Οι λίστες δίνουν μία αίσθηση ελέγχου, σε καθησυχάζουν και παράλληλα σε κινητοποιούν να δράσεις.


  • Πήγαινε έναν περίπατο. Ξέρω πως ακούγεται τετριμμένο, αλλά το περπάτημα θα σε απομακρύνει από την πηγή άγχους, θα ΄΄καθαρίσει΄΄ τις αρνητικές σου σκέψεις και θα σε κάνει να νιώσεις fit.

  • Νιώσε ευγνωμοσύνη. Ευγνωμοσύνη για όλα αυτά που έχεις ζήσει, που ζεις και που έχεις και όχι για όλα εκείνα που ζουν οι άλλοι.

  • Ανακάλυψε ένα καινούριο χόμπι. Υπάρχει κάτι που σου αρέσει και θα ήθελες να δοκιμάσεις εδώ και χρόνια και ακόμα να το τολμήσεις; Ήρθε ή ώρα να το κάνεις. Θα ανακαλύψεις καινούριες πλευρές του εαυτού σου και σίγουρα θα πάψει να σε απασχολεί τι κάνουν οι άλλοι στον κόσμο του διαδικτύου χωρίς εσένα.

  • Θυμήσου πως τα πράγματα δεν είναι πάντα έτσι όπως φαίνονται. Οι ‘’τέλειες’’ ζωές των άλλων είναι λιγότερο ιδανικές από όσο φαντάζεσαι, η δική σου ζωή είναι πολύ καλύτερη από όσο πιστεύεις.

  • Απενεργοποίησε για λίγο τις ηλεκτρονικές συσκευές. Απομακρύνσου από το κινητό, τον υπολογιστή, τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης για λίγες μέρες. Ήρθε η ώρα να συναντηθείς με τους ανθρώπους που εκτιμάς πρόσωπο με πρόσωπο, να δημιουργήσεις πραγματικές στιγμές και όχι εικονικές. Ήρθε η ώρα να αποσυνδεθείς από τον λογαριασμό σου στο facebook και να συνδεθείς πραγματικά και αυθεντικά.

  • Σταμάτα να συγκρίνεις τον εαυτό σου με τους άλλους. Η σύγκριση αποτελεί ένα ‘’πράσινο τερατάκι’’ που σε ακολουθεί παντού και σε κάνει να αξιολογείς οτιδήποτε ζεις ως ανούσιο, μειώνοντας την προσωπική σου αυτοεκτίμηση. Αναλογίσου, το αξίζεις αυτό;


Το Fomo είναι μια κοινωνική πραγματικότητα και το σίγουρο είναι πως δεν θα πάψει να υπάρχει από τη μία στιγμή στην άλλη. Πως θα ήταν για σένα όμως να σταματήσεις να δημιουργείς μία ιδανική εικόνα προς τα έξω και να στρέψεις τον φακό σε όλα αυτά που βιώνεις προς τα μέσα, κάνοντας μία στροφή στην εσωτερική σου ζωή, σ’ αυτήν που δεν μοιράζεσαι, αλλά σ’ αυτήν που ζεις πραγματικά;

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

September

Οι πρώτες ψιχάλες ήρθαν και έπεσαν απαλά στο πρόσωπο μου καθώς μύριζα το νωπό χώμα. Σεπτέμβρης...ο μήνας που λατρεύω. Ο μήνας που με κάνει να αισθάνομαι, πως ίσως και να υπάρχει κάτι από μαγεία, εκεί έξω στο απέραντο σύμπαν. Η ενέργεια του φθινοπώρου σε κάνει να αναθεωρείς καταστάσεις και γρήγορα να βάζεις νέους στόχους. Νέα θέλω με ζωντάνια, με όρεξη για δημιουργία. Αναπολώ το καλοκαίρι για μια στιγμή. Παγώνω την εικόνα στο μυαλό μου. Θάλασσα, αλμύρα στα μαλλιά, παγωτό στο χέρι. Αυτή η ξεγνοιασιά είναι υπέροχη, όμως μετά από λίγο την βαριέσαι. Νιώθεις πως ο χρόνος κολλάει. Όταν το σώμα ξεκουράστει μετά αρχίζει μια ανικανοποίητη δίψα για κάτι διαφορετικό. Εκεί έρχεται ο Σεπτέμβρης που σου θυμίζει ότι τελειώνει αυτή η ανεμελιά αλλά έρχονται νέα πράγματα. Η ρουτίνα όσο κι αν μας βαραίνει καμμία φορά έχει την χάρη της. Ξέρεις τι έχεις να κάνεις. Το προγραμμα σου συναντά την εκτίμηση για τον ελεύθερο χρόνο σου. Πέφτοντας τα πρώτα φύλλα στα πόδια μου θυμήθηκα τότε που ήμουν μικρή. Ν

Όταν η κρυφή διαταραχή του γονέα προβάλλεται στο παιδί

Αυτά τα παιδιά περνούν μια ζωή με τη αίσθηση ότι τους έχει δοθεί άδικα ένας ρόλος από τον σκηνοθέτη. Γίνονται οι διαταραγμένοι άνθρωποι που οι γονείς τους «θέλουν» και αρχίζουν να ενεργούν όλο και περισσότερο διαταραγμένα. Οι διαταραγμένοι γονείς είναι οι γονείς που δεν φαίνονται καθόλου ότι είναι. Στον έξω κόσμο εμφανίζονται σαν να είναι οι πιο φυσιολογικοί γονείς και ούτε τα παιδιά τους, ούτε κανείς άλλος, δεν γνωρίζει ότι δέχονται τις επιδράσεις των διαταραχών τους, μέχρι να είναι πολύ αργά. Μερικοί γονείς είναι φανερά κακοποιητικοί προς τα παιδιά τους, είτε σεξουαλικά είτε σωματικά. Στην περίπτωση αυτή, η κακοποίηση είναι προφανής και τα παιδιά μπορούν να κατανοήσουν ότι κακοποιούνται και συνειδητοποιούν ότι έχουν πληγωθεί. Ως εκ τούτου, όσο οδυνηρό και να είναι, έχοντας συναίσθηση της κατάστασης, μπορούν να την αναγνωρίσουν και να ελαχιστοποιήσουν τη βλάβη που τους προκαλείται από αυτήν. Τι συμβαίνει όμως όταν η κακοποίηση δεν γίνεται εύκολα συνειδητή; Οι γονείς που είναι περισ

Εαυτέ μου που είσαι;

Παρατηρώ καθημερινά κάποιος να ψάχνει τον σύντροφο του, την μάνα του, τα κλειδιά του, τον σκύλο του...Όλοι ψάχνουν κάτι, μα κι αν το βρουν, πάλι ανικανοποίητοι είναι. Ένα μεγάλο κενό, σε μια γκρίζα στην καλύτερη περίπτωση, απόχρωση. Κάπου ανάμεσα στο ψάξιμο και στην μεγάλη αφοσίωση στους άλλους, έρχεται η μέρα που εκείνο το κενό αρχίζει να ουρλιάζει μέσα σου. Μα εσύ αναρωτιέσαι τι θέλει; Είσαι λες καλά τα έχεις όλα δουλειά, σύντροφο, οικογένεια, φίλους. Το θάβεις με πιτσιλίσματα ευτυχίας. Ξυπνάς ένα πρωί και ο σύντροφος σε εγκαταλείπει. Ναι σε εγκαταλείπει, εσένα που τα έδωσες όλα. Η οικογένεια σε βάζει στο περιθώριο, γιατί τα χωράφια που πήρες ήταν περισσότερα (σπουδαίος λόγος, ειδικά στην ελληνική οικογένεια). Οι φίλοι άρχισαν να ασχολούνται με τις δικές τους σχέσεις πιο εντατικά. Ο σκύλος σου παραδόξως είναι εκεί. Κι όμως κάτι λείπει... Μα ναι εσύ! Εσύ εαυτέ! Λείπεις γιατί σε εξαφάνισα με την προτεραιότητα που έδωσα στους άλλους. Μην με παρεξηγήσεις δεν θέλω να γίνω εγωιστής!