Πρόσκληση στην ευτυχία

Από: Άννα Λιάσκα

Κάποτε όλη η ευτυχία συγκεντρώθηκε σε ένα παράδεισο. Στον παράδεισο της ψυχής σου. Μια στιγμή ήταν αρκετή για να πλημμυρίσεις από αυτή. Η στιγμή που έδωσες χωρίς να περιμένεις από τον άλλο κάποιο αντάλλαγμα. Ίσως να έδωσες μια αγκαλιά, ένα χαμόγελο. Μπορεί να μοιράστηκες το χρόνο σου, τη χαρά σου, τις σκέψεις σου, το φαγητό σου. Ήθελες να χαρίσεις… 

Δεν έχει σημασία αν η προσφορά σου ταυτίστηκε με υλικά αγαθά ή τα αγαθά της ψυχής σου. Και αυτό γιατί με ένα μαγικό τρόπο όλα όσα μοιράζεσαι, συμβολικά έχουν την ίδια όψη. Είναι αγάπη. Αγάπη χωρίς όρους, χωρίς τυμπανοκρουσίες και κοσμικότητες. Ένα εσωτερικό περίσσευμα. Ένας απέραντος ψυχικός θησαυρός που σε πλημμυρίζει. Ήσουν τόσο γεμάτος που μια ενέργεια, μια εσωτερική ανάγκη σε οδήγησε σε μια πράξη, ζητώντας από την ευτυχία σου να πάρει μορφή και σχήμα. Κανείς δε μπορούσε να σε περιορίσει. Η αγάπη δεν περιορίζεται. 

Ήθελες να προσφέρεις ακόμα κι αν δε γνώριζες τον άλλο τόσο καλά. Ήθελες να προλάβεις να γιορτάσεις μαζί του την ευλογία της ζωής, εκείνη τη στιγμή, γιατί γνωρίζεις πολύ καλά πως αυτές οι στιγμές έρχονται και φεύγουν. Και νιώθεις τόσο τυχερός όταν συμβαίνει να τις ζεις. Μοιάζει σα να βάδισες σε μονοπάτια που κανείς, ως τώρα δεν έτυχε να συναντήσει στο δρόμο του. Λες και ανακάλυψες κάτι μοναδικό. Συχνά άκουγες πώς όσο περισσότερο δίνεις, τόσο μεγαλώνει η ευτυχία σου και η χαρά σου κι εσύ, είχες πάρα πολλά να δώσεις.

 Προσκάλεσες με όλη σου την καρδιά τον άλλο σε αυτή τη γιορτή. Άπλωσες τα χέρια σου κοντά στα δικά του και ήθελες να τον τραβήξεις προς το μέρος σου. Ήσουν τολμηρός και δεν φοβήθηκες μήπως τα χέρια σου μείνουν απλωμένα στο κενό. Ρίσκαρες θέλοντας να μάθεις αν αυτό που είχες ακούσει ήταν αλήθεια. Ίσως να ήσουν από εκείνους που έπιασαν τα χέρια του άλλου. Τότε μπορεί να παρατήρησες κάτι ασυνήθιστο να συμβαίνει. Παρόλο που μοιράστηκες την αγάπη σου, αυτή δεν έγινε λιγότερη αλλά μεγάλωνε. Είχατε παρασυρθεί πια από αυτή, χωρίς να προλάβετε να καταλάβετε το πως, στο χορό της ευτυχίας. Χορεύατε στον δικό σας παράδεισο. Είχατε γίνει εσείς η ευτυχία.

 Δεν είχες αμφιβολία πια. Ήταν αλήθεια. Αν πάλι ο άλλος δίστασε να πιάσει τα χέρια σου, ίσως απογοητεύτηκες. Και πάλι μπορεί να παρατήρησες πως η ευτυχία σου δεν μειώθηκε, όμως δεν ήξερες πια με ποιόν να τη μοιραστείς κι έτσι να ένιωσες μόνος. Τότε θα ήρθες αναπόφευκτα αντιμέτωπος με μια ακόμα αλήθεια, πως στη ζωή δεν έχουμε πάντα την ευκαιρία να μοιραστούμε με κάποιον άλλο αυτές τις μοναδικές στιγμές. Τυχαίνει αυτές οι στιγμές για τον καθένα μας να είναι διαφορετικές. Αυτό θα το καταλάβεις πιο εύκολα αν θυμηθείς τις φορές που κάποιος άπλωσε προς εσένα τα δικά του χέρια και δεν μπόρεσες να ανταποδώσεις. 

Δεν μπορούσες εκείνη τη στιγμή να δεις αυτό που έβλεπε εκείνος με τα δικά του μάτια, ίσως ακόμα, φοβόσουν πως αν έπιανες τα χέρια του μπορεί να σε άφηνε. Ήθελες τον δικό σου χρόνο, τη δική σου κατάλληλη στιγμή. Τώρα που θυμήθηκες ίσως να κάνεις μια νέα σκέψη, πως δεν χρειάζεται να απογοητεύεσαι αλλά να δώσεις χρόνο.

 Κι αν ο άλλος χρειάζεται χρόνο μπορείς και πάλι να μοιραστείς την ευτυχία σου με κάποιον που δεν είχες σκεφτεί νωρίτερα. Κάποιον που είναι πάντα εκεί για σένα, στις πιο δύσκολες και στις πιο ευχάριστες στιγμές της ζωής σου. Τον εαυτό σου...