Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Το παιχνίδι της σύγκρισης

Από: Άννα Λιάσκα
  • Ίσως να θυμάσαι εκείνη την κοπέλα που πρόσεξες, ενώ περπατούσες στο δρόμο, με αυτό το τόσο καλοσχηματισμένο σώμα, γεμίζοντας αμφιβολίες για τη δική σου εμφάνιση. Τον συνάδελφο σου που πήρε προαγωγή και θα ήθελες πολύ να είσαι στη θέση του. Ακόμα και εκείνο τον φίλο σου με την εκνευριστική επιτυχία στις γυναίκες όταν εσύ ήσουν μόνος.
  • Φαίνεται πως οι συγκρίσεις είναι μέρος της ζωής μας. Συμβαίνει αυθόρμητα να συγκρίνουμε τον εαυτό μας με κάποιον άλλο, με διάφορους τρόπους. Κάθε δεξιότητα, απόκτημα ή ιδιότητα που αντιλαμβανόμαστε σαν πολύτιμα για εμάς, μπορούν να αποτελέσουν αντικείμενο σύγκρισης. Όσο μεγάλη είναι η γκάμα αυτών των αντικειμένων, τόση και η ποικιλομορφία που υπάρχει στις αντιδράσεις και τα συναισθήματα που δημιουργούνται στον ψυχισμό μας.
  • Οι ρίζες της σύγκρισης είναι βαθιές μέσα στο χρόνο. Γεννιούνται και μεγαλώνουν μαζί μας. Μαθαίνουμε από τα πρώτα κιόλας χρόνια τις ζωής μας να παίζουμε αυτό το παιχνίδι από το περιβάλλον μέσα στο οποίο μεγαλώνουμε. Οι σημαντικοί μας άλλοι θέλουν να μας δείξουν, θέλουν να μας δώσουν αφορμές για να κινηθούμε προς αυτό που στα μάτια τους φαντάζει να είναι το ''καλό παράδειγμα''. Για να το πετύχουν αυτό, πολλές φορές, μας συγκρίνουν με τα άλλα παιδιά.
  • Και κάπως έτσι μπαίνουμε δυναμικά στο παιχνίδι της σύγκρισης. Βασικός κανόνας του παιχνιδιού είναι να έχουμε τα μάτια μας διαρκώς στραμμένα στους ''άλλους''. Χρειάζεται να είμαστε εξαιρετικοί παρατηρητές για να παίξουμε σωστά. Πρέπει να εντοπίσουμε στον άλλον όλα τα σημεία στα οποία είναι καλύτερος από εμάς. Αυτό ασφαλώς προϋποθέτει κάτι πολύ βασικό. Να έχουμε πάντα στο μυαλό μας εκείνα τα κομμάτια του εαυτού μας στα οποία θεωρούμε πως έχουμε κάποιο έλλειμμα.
  • Στην αρχή μας βοηθούν αυτοί που μας έβαλαν στο παιχνίδι , υπενθυμίζοντας μας τις ελλείψεις μας. Έτσι η σύγκριση θα γίνεται πιο εύκολα. Κι όσο μεγαλώνει κανείς, αυτό το παιχνίδι γίνεται φύση του. Μια νοητική συνήθεια που καλλιεργείται με ευκολία καθώς βγαίνοντας στον έξω κόσμο πια, η κάθε μέρα είναι γεμάτη αφορμές για να μπορούμε εύκολα να συγκριθούμε με τους άλλους. Και όσο πιο πολύ συγκρινόμαστε κατ αυτό τον τρόπο, τόσο περισσότερο γεμίζουμε τον εαυτό μας με συναισθήματα μειονεξίας και αναξιότητας. Αισθανόμαστε αδικία και φθόνο για τον εκάστοτε άλλο που έχει αυτό που εμείς δεν έχουμε. Είναι καθηλωτική η αίσθηση ενός ελλειμματικού εαυτού.
  • Στο παιχνίδι αυτό έχουμε και ένα δικαίωμα. Μπορούμε να αντιστρέψουμε τους ρόλους οποιαδήποτε στιγμή. Μπορούμε να είμαστε εμείς αυτοί που υπερτερούμε σε κάτι, αναζητώντας τη μειονεξία του άλλου. Αυτό μπορεί να μας βγάλει για λίγο από το αδιέξοδο της απραξίας και της μιζέριας. Μας ανεβάζει στο βάθρο της ανωτερότητας. Βλέποντας πως έχουν και οι άλλοι ελλείψεις δεν νιώθουμε πια τόσο μόνοι. Έχουμε την ψευδαίσθηση της τελειότητας και την ιδέα πως είμαστε καλύτεροι από αυτούς. Και όσο τα ελλείμματα των άλλων φαντάζουν μεγαλύτερα από τα δικά μας, ακόμα περισσότερη είναι η περιστασιακή ικανοποίηση που αντλούμε.
  • Παίζοντας , αργά ή γρήγορα, καταλαβαίνουμε πως αυτό το παιχνίδι δεν είναι σαν τα άλλα. Αυτό εδώ το παιχνίδι δεν τελειώνει ποτέ, γιατί ο καθένας από εμάς πάντα θα έχει κάτι για το οποίο θα διακρίνεται ενώ την ίδια στιγμή θα υστερεί σε κάτι άλλο. Κι όσο κι αν η φαντασία μας προσπαθεί να πάει κόντρα στην ίδια μας τη φύση, η πραγματικότητα θα έρχεται να την αντικρούσει. Η φύση μας είναι να είμαστε διαφορετικοί και είναι πραγματικό το γεγονός πως τα ανόμοια πράγματα δε μπορούν να συγκριθούν όσο κι αν η φαντασία μας επιμένει να παίζει αυτό το σκληρό και άδικο προς τον εαυτό μας παιχνίδι αφού αναπόφευκτα θα βγαίνει πάντα ο χαμένος. 
  • Όταν παίζουμε ένα παιχνίδι είναι καλό να έχουμε στο μυαλό μας πως μπορούμε αν το αποφασίσουμε να σταματήσουμε από αυτό. Αν μπορέσουμε να σταματήσουμε, τα μάτια μας δε θα είναι πια απασχολημένα. Θα μπορούμε να τα στρέψουμε προς μια νέα κατεύθυνση που θα μας επιτρέψει να αντιληφθούμε, πως το να είσαι καλύτερος από κάποιον άλλο δεν σημαίνει αναγκαστικά ότι είσαι και όντως καλός. Και το να είσαι ο καλύτερος όλων, δεν σημαίνει ότι αυτή την ιδιότητα θα την έχεις κάθε στιγμή.
  • Ο στόχος είναι να είσαι καλός σύμφωνα με τον εαυτό σου και αυτό είναι αδιαπραγμάτευτο. Στρέφοντας το βλέμμα στον εαυτό και αποκτώντας επίγνωση αυτού, θα μπορέσουμε να αγκαλιάσουμε τη μοναδικότητα και να την αντιληφθούμε ως την ευκαιρία για την επίτευξη υγιούς άμιλλας μέσα σε σχέσεις όπου είμαστε ανοιχτοί στην θετική ανατροφοδότηση που μπορούμε να αντλήσουμε μέσα από το διαφορετικό.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

September

Οι πρώτες ψιχάλες ήρθαν και έπεσαν απαλά στο πρόσωπο μου καθώς μύριζα το νωπό χώμα. Σεπτέμβρης...ο μήνας που λατρεύω. Ο μήνας που με κάνει να αισθάνομαι, πως ίσως και να υπάρχει κάτι από μαγεία, εκεί έξω στο απέραντο σύμπαν. Η ενέργεια του φθινοπώρου σε κάνει να αναθεωρείς καταστάσεις και γρήγορα να βάζεις νέους στόχους. Νέα θέλω με ζωντάνια, με όρεξη για δημιουργία. Αναπολώ το καλοκαίρι για μια στιγμή. Παγώνω την εικόνα στο μυαλό μου. Θάλασσα, αλμύρα στα μαλλιά, παγωτό στο χέρι. Αυτή η ξεγνοιασιά είναι υπέροχη, όμως μετά από λίγο την βαριέσαι. Νιώθεις πως ο χρόνος κολλάει. Όταν το σώμα ξεκουράστει μετά αρχίζει μια ανικανοποίητη δίψα για κάτι διαφορετικό. Εκεί έρχεται ο Σεπτέμβρης που σου θυμίζει ότι τελειώνει αυτή η ανεμελιά αλλά έρχονται νέα πράγματα. Η ρουτίνα όσο κι αν μας βαραίνει καμμία φορά έχει την χάρη της. Ξέρεις τι έχεις να κάνεις. Το προγραμμα σου συναντά την εκτίμηση για τον ελεύθερο χρόνο σου. Πέφτοντας τα πρώτα φύλλα στα πόδια μου θυμήθηκα τότε που ήμουν μικρή. Ν

Όταν η κρυφή διαταραχή του γονέα προβάλλεται στο παιδί

Αυτά τα παιδιά περνούν μια ζωή με τη αίσθηση ότι τους έχει δοθεί άδικα ένας ρόλος από τον σκηνοθέτη. Γίνονται οι διαταραγμένοι άνθρωποι που οι γονείς τους «θέλουν» και αρχίζουν να ενεργούν όλο και περισσότερο διαταραγμένα. Οι διαταραγμένοι γονείς είναι οι γονείς που δεν φαίνονται καθόλου ότι είναι. Στον έξω κόσμο εμφανίζονται σαν να είναι οι πιο φυσιολογικοί γονείς και ούτε τα παιδιά τους, ούτε κανείς άλλος, δεν γνωρίζει ότι δέχονται τις επιδράσεις των διαταραχών τους, μέχρι να είναι πολύ αργά. Μερικοί γονείς είναι φανερά κακοποιητικοί προς τα παιδιά τους, είτε σεξουαλικά είτε σωματικά. Στην περίπτωση αυτή, η κακοποίηση είναι προφανής και τα παιδιά μπορούν να κατανοήσουν ότι κακοποιούνται και συνειδητοποιούν ότι έχουν πληγωθεί. Ως εκ τούτου, όσο οδυνηρό και να είναι, έχοντας συναίσθηση της κατάστασης, μπορούν να την αναγνωρίσουν και να ελαχιστοποιήσουν τη βλάβη που τους προκαλείται από αυτήν. Τι συμβαίνει όμως όταν η κακοποίηση δεν γίνεται εύκολα συνειδητή; Οι γονείς που είναι περισ

Εαυτέ μου που είσαι;

Παρατηρώ καθημερινά κάποιος να ψάχνει τον σύντροφο του, την μάνα του, τα κλειδιά του, τον σκύλο του...Όλοι ψάχνουν κάτι, μα κι αν το βρουν, πάλι ανικανοποίητοι είναι. Ένα μεγάλο κενό, σε μια γκρίζα στην καλύτερη περίπτωση, απόχρωση. Κάπου ανάμεσα στο ψάξιμο και στην μεγάλη αφοσίωση στους άλλους, έρχεται η μέρα που εκείνο το κενό αρχίζει να ουρλιάζει μέσα σου. Μα εσύ αναρωτιέσαι τι θέλει; Είσαι λες καλά τα έχεις όλα δουλειά, σύντροφο, οικογένεια, φίλους. Το θάβεις με πιτσιλίσματα ευτυχίας. Ξυπνάς ένα πρωί και ο σύντροφος σε εγκαταλείπει. Ναι σε εγκαταλείπει, εσένα που τα έδωσες όλα. Η οικογένεια σε βάζει στο περιθώριο, γιατί τα χωράφια που πήρες ήταν περισσότερα (σπουδαίος λόγος, ειδικά στην ελληνική οικογένεια). Οι φίλοι άρχισαν να ασχολούνται με τις δικές τους σχέσεις πιο εντατικά. Ο σκύλος σου παραδόξως είναι εκεί. Κι όμως κάτι λείπει... Μα ναι εσύ! Εσύ εαυτέ! Λείπεις γιατί σε εξαφάνισα με την προτεραιότητα που έδωσα στους άλλους. Μην με παρεξηγήσεις δεν θέλω να γίνω εγωιστής!