Άνοιξα το κουτί με παλιές φωτογραφίες και είδα μια πριν οχτώ χρόνια περίπου. Την κοίταξα καλά γιατί μου φάνηκε πως δεν ήμουν εγώ. Μα πως έχω παχύνει έτσι; Σηκώθηκα και με κοίταξα στον καθρέφτη. Παρατήρησα κάθε σημείο πάνω μου, κάτι πήγε λάθος με μένα, σκέφτηκα και αφέθηκα τόσο. Πέρασαν πολλές Δευτέρες από την στιγμή που είπα θα κάνω δίαιτα. Κάθε μέρα το αναβάλλω και συνεχίζω να τρώω.
Όταν έρχεται το βράδυ με κυριεύει η επιθυμία μου να φάω ότι βρω. Δεν έχω πραγματική γεύση, όρεξη ή πείνα. Είναι κάτι άλλο που με ωθεί, αλλά δεν καταλαβαίνω τι είναι, απλά μου συμβαίνει. Τα κιλά έχουν αρχίσει να γίνονται βάρος κυρίως ψυχικό, σε μένα αλλά και στους γύρω μου. Ειδικά στην μαμά μου, που νομίζω κάθεται σε μια γωνία και μετράει ακόμα και τις γουλιές από το νερό μου. Μετά αρχίζει η κριτική. Με τρελαίνει αυτή η κριτική, μέσα μου ουρλιάζω.
Ούτε εμένα μ αρέσω έτσι, δεν μπορώ να το παραδεχτώ όμως. Κάνω χιούμορ, αυτοσαρκάζομαι και λέω είμαι καλά με μένα. Όχι δεν είμαι. Λέω ψέμματα σε μένα για εμένα. Οι ενοχές κατακλύζουν το μυαλό μου, έρχεται οργή και σπρώχνω τον εαυτό μου να φάει. Τρώω πολύ και κρυφά. Δεν θέλω να με δει κανείς που τρώω, είναι δική μου στιγμή. Το μόνο που με ικανοποιεί πια. Νιώθω πιο ήρεμη όταν τρώω, η στιγμιαία απόλαυση με ησυχάζει. Το επόμενο πρωί κοιτάζω τα ρούχα μου, πάλι στα ίδια θα καταλήξω για να κρυφτώ. Η οργή μου με αναγκάζει να ξεσπάσω και να με χαστουκίσω. Ανοίγω το ψυγείο, ανακατεύω τροφές και τις τρώω, ηρεμώ. Το θηρίο μέσα μου θα με αφήσει για λίγο να συνεχίσω τις δουλείες μου.
Ξεκίνησα γυμναστήριο, το παράτησα. Πήγα κολυμβητήριο, κρύωνα. Άρχισα πολεμικές τέχνες, δεν είναι για μένα αυτά. Κατέληξα να τρώω, ηρέμησα. Ο άντρας μου έχει αρχίσει να με μειώνει καιρό τώρα και οι σεξουαλικές επαφές σταμάτησαν. Δεν τον κατηγορώ αλλά δεν μπορώ να του εξηγήσω πόσο πονάω μέσα μου. Δεν μπορώ να πω σε κανέναν πως είναι να ζεις κρυμμένος. Κάθε πρωί με κοιτάω αλλά στην ουσία δεν με βλέπω. Δεν με αναγνωρίζω.
Η επόμενη Δευτέρα με βρήκε στο γραφείο ενός ψυχολόγου. Έφυγα κλαίγοντας με θυμό. Γύρισα σπίτι και πήγα να ανοίξω την πόρτα του ψυγείου, όταν κατάλαβα ότι στην ουσία ανοίγω την πόρτα των συναισθημάτων μου. Αυτά θέλω να ταΐσω, τα άγρια και μόνα συναισθήματα που έχω παγώσει μέσα μου. Τόσα χρόνια τρώω από πλήξη, ανάγκη για ασφάλεια, για να μουδιάσω όσα νιώθω, για να γεμίσω το κενό μου. Με τιμωρώ γιατί δεν μπορώ να αντεπεξέλθω στην τελειότητα που μου επιβάλλανε. Τ άγχος μου φωνάζει, όταν το αγνοώ, γι αυτό και το ταΐζω.
Τρώω για να μη εκφράζομαι, μου αποσπά την προσοχή από το πραγματικό πρόβλημα που κρύβεται βαθιά μέσα μου. Χρειάζομαι χρόνο με μένα. Σήμερα με κοίταξα ξανά στον καθρέφτη και άρχισα να αγαπώ τα σημεία του κορμιού μου. Τα χάιδεψα και έδωσα μια υπόσχεση, να μην περιμένω καμία Δευτέρα και καμία δίαιτα να με σώσει. Αρχίζω να με αγαπώ από μέσα μου, διώχνω ότι μου κάνει κακό και φροντίζω εμένα από την αρχή, σα να είμαι παιδί. Ένα παιδί ανάποδο που είναι μεγάλο και τώρα θα αρχίσει να μικραίνει.
Η δυσπεψία είναι οι τύψεις ενός ένοχου στομαχιού (Alphonse Karr).
Η λαιμαργία είναι μια συναισθηματική διέξοδος, ένα σημάδι ότι κάτι μας κατατρώει (Peter De Vries).
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου