Μύρισα τα κόκκινα τριαντάφυλλα έξω από μια αυλή, καθώς περπατούσα. Κοντοστάθηκα... Ξανά μύρισα... Ξαφνικά σα να μπήκα σε μια χρονότρυπα μεταφέρθηκα στην εφηβεία μου.
Τότε που το πρώτο καρδιοχτύπι είχε ξεκινήσει. Τότε που το πρώτο φιλί ήταν μια εξερεύνηση σε χρωματιστά μονοπάτια. Δεν μπορεί να είχα ξεχάσει εκείνα τα πρώτα συναισθήματα.
Συνέχισα να προχωρώ και ήρθαν σαν κύματα στο μυαλό μου αναμνήσεις. Μνήμες παλιές από όλη μου την ζωή. Συναισθήματα και άνθρωποι που με πλήγωσαν, άνθρωποι που με έκαναν να χαμογελάσω, άνθρωποι που έκαναν μια στάση στην ζωή μου και μετά εξαφανίστηκαν, λες και δεν υπήρξαν ποτέ.
Πηγαίνω στην δουλειά, στο σπίτι, έξω με φίλους και νιώθω μια επανάληψη. Δεν αναγνωρίζω κάτι μάλλον,που συμβαίνει ξανά και ξανά. Συνεχίζω μέσα στον λαβύρινθο του μυαλού μου να ψάχνω, χάνομαι.
Τι άλλαξε αναρωτιέμαι έντονα μέσα μου. Τι ψάχνω τόσο πολύ και τίποτα δεν με γεμίζει. Όλα φαίνονται μια σταθερή μεν πορεία, αλλά άχρωμη. Σαν η ζωή να με φίλησε κάποτε πολύ και μου ρούφηξε όλη μου την ενέργεια. Αυτό που ψάχνω δεν έχει όνομα, δεν έχει ιδιότητα, δεν έχει χρηματική αξία και αυτό μου δυσκολεύει την εντόπιση του.
Μπήκα μέσα στο σπίτι και πήγα κατευθείαν στο κουτί με τις φωτογραφίες. Έκατσα στο πάτωμα και άρχισα να κοιτάω όσες στιγμές είχα απεικονίσει. Γκριμάτσες αστείες, χαμόγελα δροσερά, άνθρωποι που υπάρχουν και άνθρωποι που δεν υπάρχουν στην ζωή μου. Κάποιες με έκαναν να συγκινηθώ, κυρίως μια φωτογραφία που έχω αγκαλιά τον παππού μου και κάνω το μαγκάκι, λες και έχω κατακτήσει όλο τον κόσμο δίπλα του.΄
Το βρήκα. Η μνήμη μου είχε διαγράψει τον πραγματικό μου εαυτό. Εκείνο το αυθόρμητο και χαμογελαστό πλάσμα. Είχα ξεχάσει να είμαι εγώ. Είχα ξεχάσει ότι τα θέλω μου, οι ανάγκες μου μπορούν να συμβαδίσουν και με τους υπόλοιπους και όχι να εξαφανιστούν!
Προσπαθώ να βρω κάτι καιρό τώρα, ενώ αυτό είναι μέσα μου. Ξεχνάμε εμείς οι μεγάλοι ότι υπάρχουμε. Ξεχνάμε όταν οι υποχρεώσεις παίρνουν τα πρωτεία. Ξεχνάμε ότι αν δεν φροντίσουμε εμείς τον εαυτό μας δεν θα το κάνει κανένας.
Είχα χρόνια να φάω το αγαπημένο μου παγωτό σοκολάτα-φράουλα... Βγήκα έξω το πήρα στο χέρι και ξεκίνησα να περπατώ στην παλιά μου γειτονιά, εκεί που όλα ξεκίνησαν και όλα ξεχάστηκαν.
Μπορούμε να κλείσουμε τα μάτια μας στην πραγματικότητα αλλά όχι στις αναμνήσεις μας (Stanislaw Jerzy Lec).
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου