Πολύ συχνά, ακούμε ανθρώπους να λένε πως έχουν παιδικό τραύμα και σχεδόν όλη η ψυχανάλυση ερμηνεύει τις τωρινές συμπεριφορές μας, για το πως τα τραύματα μας οδήγησαν στις αντίστοιχες πράξεις.
Το παιδικό τραύμα είθισται να το κουβαλάμε πολλά χρόνια μαζί μας χωρίς να θυμόμαστε πάντα τι ακριβώς μας έχει στοιχειώσει και πονάμε εσωτερικά.
Ένα παιδί δεν μπορεί να αντιληφθεί με το μυαλό του όπως ένας ενήλικας πως αν π.χ. η μαμά και ο μπαμπάς τσακώνονται, δεν σημαίνει πως δεν αγαπούν το παιδί.
Εκεί λοιπόν, μπορεί με την λανθασμένη εικόνα που έχει ένα παιδί για το τι είναι αγάπη, να απομονώσει το αρνητικό αυτό συναίσθημα και να το θωρακίσει μέσα του. Αυτό μπορεί να έχει ως αποτέλεσμα μεγαλώνοντας να έχει φόβο δέσμευσης και να μην μπορεί να κατανοήσει τους βαθύτερους λόγους. Με την βοήθεια της ψυχοθεραπείας, μπορεί να γυρίσει στα παλιά μονοπάτια που πληγώθηκε και να κλείσει τον φαύλο κύκλο του πόνου.
Αν αφήσουμε τα παιδικά μας τραύματα να κυριαρχήσουν στην ενήλικη ζωή μας, το πιο πιθανό είναι να υπάρχει θυμός, ένταση, φόβος, συν εξάρτηση, χαμηλή αυτοπεποίθηση, έλλειψη εμπιστοσύνης. Το πληγωμένο παιδί μέσα μας, εμποδίζει να αναπτύξουμε οικειότητα στις διαπροσωπικές μας σχέσεις.
Τα παιδικά τραύματα αφήνουν την αίσθηση του εσωτερικού κενού και στην πορεία της ενήλικης ζωής είναι πιθανή η εκδήλωση της κατάθλιψης και της ανασφάλειας.
Πιστεύω ότι αυτό το παραμελημένο, πληγωμένο μέσα παιδί του παρελθόντος είναι η μεγαλύτερη πηγή της ανθρώπινης δυστυχίας. Μέχρι να διεκδικήσουμε και να προασπίσουμε εκείνο το παιδί, αυτό θα συνεχίσει να κάνει εκδραμάτιση και να μολύνει την ενήλικη ζωή μας». -Bradshaw-
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου