Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Κάθε φορά που βγαίνω έξω...


Έκανε κρύο εκείνο το πρωινό που άλλοι αποφάσισαν να φύγω από τον τόπο που μεγάλωσα. Δεν είχα επιλογή, ήμουν μικρή, δεν ήξερα τι θα πει διωγμός. Δεν ήξερα πως οι οικογένειες μπορούν να ξεριζωθούν. Δεν φανταζόμουν ότι όσα είχαμε δεν ήταν σίγουρο ότι θα τα ξανά έχουμε.

Πόσο θα έπαιρνε άραγε να ετοιμάσουν τα πράγματα οι γονείς μου, προλαβαίνω να βγω έξω σε εκείνη την αυλή που τόσα παιχνίδια είχα κάνει. Να δω για τελευταία φορά εκείνα τα ψηλά, καταπράσινα, χιονισμένα δέντρα. Όσο τα κοίταζα τόσο υποκλινόμουν σε εκείνη την απίστευτη, φυσική τους ομορφιά. Αυτή θα ήταν και η τελευταία μου εικόνα από την χώρα που άφηνα. 

Όσα είδα για πρώτη φορά, όσα ένιωσα, όσα έκανα τα αφήνω χωρίς την θέληση μου. Άραγε ποιος ρωτάει ένα παιδί για το μέλλον του. Τόσες φορές τους είχα μιλήσει, ένιωθα ότι με προστατεύουν έτσι ψηλά και μεγάλα που είναι. Άκουγα που και που το θρόισμα τους και το έπαιρνα σαν απάντηση στις μικρές μου απορίες.  

Πέρασαν πια χρόνια από τότε και ενώ νόμιζα θα βρω ανθρώπους να μου λύσουν τις απορίες μου, τελικά μου τις έκαναν πιο έντονες. Απορίες όπως, πως γίνεται να αγαπάς κάποιον ενώ σου κάνει κακό, πως γίνεται να αγαπάς τα ψέματα του και να εθίζεσαι σε μια μυρωδιά ενός σώματος που καταλήγεις να ψάχνεις, όταν ένα πρωινό σε έχει εγκαταλείψει. Πως γίνεται να προσπαθείς πιο πολύ από τον ίδιο για να γίνει καλύτερος και δεν βλέπεις την δική σου φθίνουσα πορεία. 

Κάθε φορά που βγαίνω έξω κοιτάω ψηλά τις κορυφές των δέντρων και αναρωτιέμαι...άραγε εκεί να κατοικούν τα όνειρα μου ή εκεί άφησα τις τοξικές συμπεριφορές που άφησα στην ζωή μου? 

Θα κρατήσω αυτή την ανάμνηση, αυτήν την εικόνα που έντονα ριζώθηκε μέσα μου, για να συνεχίσω, και να αγαπώ όσους άνθισαν την καρδιά και το μυαλό μου. Εκείνα τα ψηλά δέντρα έμειναν πίσω αλλά εγώ πάντα θα θυμάμαι εκείνο το θρόισμα. Ζει μέσα μας ότι του δίνουμε αξία. 

Ας είναι οι αναμνήσεις  πια όμορφες και πολύχρωμες κι ας γνώρισα πολλούς κάκτους που τρύπησαν την καρδιά μου.

Μ’ αρέσουν τα δέντρα επειδή φαίνονται πιο συμβιβασμένα με τον τρόπο που πρέπει να ζουν από ό,τι άλλα πράγματα (Willa Cather).

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

September

Οι πρώτες ψιχάλες ήρθαν και έπεσαν απαλά στο πρόσωπο μου καθώς μύριζα το νωπό χώμα. Σεπτέμβρης...ο μήνας που λατρεύω. Ο μήνας που με κάνει να αισθάνομαι, πως ίσως και να υπάρχει κάτι από μαγεία, εκεί έξω στο απέραντο σύμπαν. Η ενέργεια του φθινοπώρου σε κάνει να αναθεωρείς καταστάσεις και γρήγορα να βάζεις νέους στόχους. Νέα θέλω με ζωντάνια, με όρεξη για δημιουργία. Αναπολώ το καλοκαίρι για μια στιγμή. Παγώνω την εικόνα στο μυαλό μου. Θάλασσα, αλμύρα στα μαλλιά, παγωτό στο χέρι. Αυτή η ξεγνοιασιά είναι υπέροχη, όμως μετά από λίγο την βαριέσαι. Νιώθεις πως ο χρόνος κολλάει. Όταν το σώμα ξεκουράστει μετά αρχίζει μια ανικανοποίητη δίψα για κάτι διαφορετικό. Εκεί έρχεται ο Σεπτέμβρης που σου θυμίζει ότι τελειώνει αυτή η ανεμελιά αλλά έρχονται νέα πράγματα. Η ρουτίνα όσο κι αν μας βαραίνει καμμία φορά έχει την χάρη της. Ξέρεις τι έχεις να κάνεις. Το προγραμμα σου συναντά την εκτίμηση για τον ελεύθερο χρόνο σου. Πέφτοντας τα πρώτα φύλλα στα πόδια μου θυμήθηκα τότε που ήμουν μικρή. Ν

Όταν η κρυφή διαταραχή του γονέα προβάλλεται στο παιδί

Αυτά τα παιδιά περνούν μια ζωή με τη αίσθηση ότι τους έχει δοθεί άδικα ένας ρόλος από τον σκηνοθέτη. Γίνονται οι διαταραγμένοι άνθρωποι που οι γονείς τους «θέλουν» και αρχίζουν να ενεργούν όλο και περισσότερο διαταραγμένα. Οι διαταραγμένοι γονείς είναι οι γονείς που δεν φαίνονται καθόλου ότι είναι. Στον έξω κόσμο εμφανίζονται σαν να είναι οι πιο φυσιολογικοί γονείς και ούτε τα παιδιά τους, ούτε κανείς άλλος, δεν γνωρίζει ότι δέχονται τις επιδράσεις των διαταραχών τους, μέχρι να είναι πολύ αργά. Μερικοί γονείς είναι φανερά κακοποιητικοί προς τα παιδιά τους, είτε σεξουαλικά είτε σωματικά. Στην περίπτωση αυτή, η κακοποίηση είναι προφανής και τα παιδιά μπορούν να κατανοήσουν ότι κακοποιούνται και συνειδητοποιούν ότι έχουν πληγωθεί. Ως εκ τούτου, όσο οδυνηρό και να είναι, έχοντας συναίσθηση της κατάστασης, μπορούν να την αναγνωρίσουν και να ελαχιστοποιήσουν τη βλάβη που τους προκαλείται από αυτήν. Τι συμβαίνει όμως όταν η κακοποίηση δεν γίνεται εύκολα συνειδητή; Οι γονείς που είναι περισ

Εαυτέ μου που είσαι;

Παρατηρώ καθημερινά κάποιος να ψάχνει τον σύντροφο του, την μάνα του, τα κλειδιά του, τον σκύλο του...Όλοι ψάχνουν κάτι, μα κι αν το βρουν, πάλι ανικανοποίητοι είναι. Ένα μεγάλο κενό, σε μια γκρίζα στην καλύτερη περίπτωση, απόχρωση. Κάπου ανάμεσα στο ψάξιμο και στην μεγάλη αφοσίωση στους άλλους, έρχεται η μέρα που εκείνο το κενό αρχίζει να ουρλιάζει μέσα σου. Μα εσύ αναρωτιέσαι τι θέλει; Είσαι λες καλά τα έχεις όλα δουλειά, σύντροφο, οικογένεια, φίλους. Το θάβεις με πιτσιλίσματα ευτυχίας. Ξυπνάς ένα πρωί και ο σύντροφος σε εγκαταλείπει. Ναι σε εγκαταλείπει, εσένα που τα έδωσες όλα. Η οικογένεια σε βάζει στο περιθώριο, γιατί τα χωράφια που πήρες ήταν περισσότερα (σπουδαίος λόγος, ειδικά στην ελληνική οικογένεια). Οι φίλοι άρχισαν να ασχολούνται με τις δικές τους σχέσεις πιο εντατικά. Ο σκύλος σου παραδόξως είναι εκεί. Κι όμως κάτι λείπει... Μα ναι εσύ! Εσύ εαυτέ! Λείπεις γιατί σε εξαφάνισα με την προτεραιότητα που έδωσα στους άλλους. Μην με παρεξηγήσεις δεν θέλω να γίνω εγωιστής!