Η δειλία μας

Κοίταξα έξω από το παράθυρο, σε είδα να περνάς κι όμως δεν κουνήθηκα. Ήθελα τρέχοντας να έρθω κοντά σου. Να σου μιλήσω, να σε αγκαλιάσω, να πούμε όσα, τόσα χρόνια δεν μπορέσαμε να πούμε, ούτε εγώ ούτε εσύ.

Ανάμεσα μας η δειλία. Η δειλία που μας πήρε την δύναμη, την ζεστασιά της καρδιάς μας και την έκφραση των συναισθημάτων μας. Δεν μεγαλώνουμε όλοι με ανοιχτή την πύλη των συναισθημάτων μας. Πρέπει να μάθουμε να αγαπάμε και να έχουμε θάρρος. Η δειλία αλλοιώνει το συναίσθημα και μένουμε στην σιωπή της μοναξιάς. Αυτή η μοναξιά που τόσο δυνατά φωνάζει ότι σε θέλει κοντά της, σε έχει ανάγκη.

Αφήσαμε την αμηχανία να μας κυβερνήσει και επιτρέψαμε να εισβάλει η αδιαφορία. Έτσι σκεφτόμαστε πως είμαστε πιο δυνατοί χαρακτήρες. Τι ψέμα! Πως επιτρέπουμε αυτό το συναίσθημα αφού, μας τρώει και μας κάνει να παγώνουμε όλο και πιο πολύ. Ο πάγος ανάμεσα μας όλο και σκληραίνει και από πίσω δύο ζεστές, ματωμένες καρδιές. Εσύ και εγώ. 

Μπορεί κάποτε να πληγωθήκαμε, αλλά πια δεν είναι το ίδιο. Εμείς είμαστε διαφορετικοί, είδαμε, πονέσαμε, εξελιχθήκαμε και πάνω απ΄όλα, είσαι ο πατέρας μου και είμαι ο γιος σου. Σε έχω συγχωρέσει, αλλά σου έχω θυμώσει! Δεν θυμώνεις όμως με κάποιον που δεν αγαπάς. Θέλω να μην είμαι πια αυτό που άφησες να μαραζώσει. Έλα κοντά ,μου είμαστε οικογένεια...

Η δειλία έχει συσσωρευμένα αρνητικά συναισθήματα που επηρεάζουν τις ανάγκες του τώρα. Πίσω από αυτά κρύβεται η χαμηλή αυτοεκτίμηση, η έλλειψη εμπιστοσύνης και  το άγχος για αρνητικά σχόλια από το κοντινό περιβάλλον. 

Η συναισθηματική αυτή ανασφάλεια, αποδυναμώνει συναισθηματικά το άτομο και συνήθως προσκολλάται σε καταστάσεις και ανθρώπους που ίσως να μην είναι κατάλληλα για εκείνον.

Η υπομονή έχει τα όρια της. Αν πάει πολύ μακρυά φτάνει τα όρια της δειλίας - George Jackson-.