Άνοιξα το συρτάρι που φυλάω όλα μου τα παιδικά ενθύμια, εκεί έχω και κάποιες φωτογραφίες παλιές. Έκατσα τις χάζεψα και συνειδητοποίησα, πόσα άτομα έχουν περάσει από τη ζωή μου και πλέον έχουν χαθεί. Φιλίες που τότε, έλεγα για πάντα...τι έγινε όμως;
Για κάποιες από αυτές τις σχέσεις φιλικές, ερωτικές, ή ακόμη και με συγγενείς, αναρωτιέμαι πως από το πολύ και το μαζί γίναμε τίποτα, καθόλου και χωριστά. Όταν ήμασταν παιδιά τα πράγματα ήταν πολύ απλά,εσένα δεν σε παίζω γιατί έτσι. Πήγαινες σε άλλη παρέα και όλα καλά. Τώρα περνάς από μια ψυχοφθόρα διαδικασία.
Γνωρίζεις κάποιον φιλικά ή ερωτικά, βάζεις την μάσκα, γιατί δεν πιστεύεις στον εαυτό σου πραγματικά και δείχνεις αυτό που νομίζεις πως θέλει ο άλλος. Περνάς για λίγο καλά, ίσως και απόλυτα, εκεί έρχεται και το πάντα που λέγαμε, και μετά δύο ξένοι. Που πάει αυτή η ενέργεια λοιπόν, τι γίνεται με εκείνα τα χαμόγελα που κάποτε ακτινοβολούσαν στο πρόσωπο σου.
Μάθαμε να χτίζουμε εσωτερικές άμυνες, να προστατεύουμε τα συναισθήματα μας από φόβο μην πληγωθούμε και στο τέλος η κατρακύλα είναι χειρότερη. Όταν αρχίζουμε να νιώθουμε και να ερχόμαστε πιο κοντά με κάποιο άλλο πρόσωπο, τότε είναι που φεύγουμε. Γιατί αν δεν έχεις μάθει να χειρίζεσαι τα συναισθήματά σου και να αφήνεσαι στην αλήθεια τους, τότε τα κλείνεις στο κουτί τους και αποχωρείς. Οπότε δεν ζεις όπως σου αρμόζει, με το θέλω της καρδιάς.
Αυτό που μπορεί να σε κάνει ελεύθερο χωρίς όρια είναι να είσαι αληθινός. Να αγαπάς αληθινά χωρίς δεύτερες σκέψεις. Να ερωτεύεσαι με πάθος, ένταση και ζωντάνια. Να ζεις χωρίς μάσκα για να σε αναγνωρίσουν αυτοί που είναι ίδιοι με σένα. Να είσαι εσύ. Μη φοβηθείς να ανοιχτείς μη τυχόν και σε εκμεταλλευτεί κάποιος. Έχεις το φως της αλήθειας σου που σε προστατεύει, είναι η δύναμη που εκτοπίζει τα ενεργειακά βαμπίρ από δίπλα σου.
Δεν χρειάζεσαι τίποτα παραπάνω από τα αληθινά συναισθήματα σου που θα σε οδηγήσουν στην ευτυχία με πραγματικές ανθρώπινες σχέσεις που δεν θα καταντήσουν ανάμνηση σε φωτογραφία.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου