Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Αληθινές σχέσεις


Άνοιξα το συρτάρι που φυλάω όλα μου τα παιδικά ενθύμια, εκεί έχω και κάποιες φωτογραφίες παλιές. Έκατσα τις χάζεψα και συνειδητοποίησα, πόσα άτομα έχουν περάσει από τη ζωή μου και πλέον έχουν χαθεί. Φιλίες που τότε, έλεγα για πάντα...τι έγινε όμως; 

Για κάποιες από αυτές τις σχέσεις φιλικές, ερωτικές, ή  ακόμη και με συγγενείς, αναρωτιέμαι πως από το πολύ και το μαζί γίναμε τίποτα, καθόλου και χωριστά. Όταν ήμασταν παιδιά τα πράγματα ήταν πολύ απλά,εσένα δεν σε παίζω γιατί έτσι. Πήγαινες σε άλλη παρέα και όλα καλά. Τώρα περνάς από μια ψυχοφθόρα διαδικασία. 

Γνωρίζεις κάποιον φιλικά ή ερωτικά, βάζεις την μάσκα, γιατί δεν πιστεύεις στον εαυτό σου πραγματικά και δείχνεις αυτό που νομίζεις πως θέλει ο άλλος. Περνάς για λίγο καλά, ίσως και απόλυτα, εκεί έρχεται και το πάντα που λέγαμε, και μετά δύο ξένοι. Που πάει αυτή η ενέργεια λοιπόν, τι γίνεται με εκείνα τα χαμόγελα που κάποτε ακτινοβολούσαν στο πρόσωπο σου.

Μάθαμε να χτίζουμε εσωτερικές άμυνες, να προστατεύουμε τα συναισθήματα μας από φόβο μην πληγωθούμε και στο τέλος η κατρακύλα είναι χειρότερη. Όταν αρχίζουμε να νιώθουμε και να ερχόμαστε πιο κοντά με κάποιο άλλο πρόσωπο, τότε είναι που φεύγουμε. Γιατί αν δεν έχεις μάθει να χειρίζεσαι τα συναισθήματά σου και να αφήνεσαι στην αλήθεια τους, τότε τα κλείνεις στο κουτί τους και αποχωρείς. Οπότε δεν ζεις όπως σου αρμόζει, με το θέλω της καρδιάς.

Αυτό που μπορεί να σε κάνει ελεύθερο χωρίς όρια είναι να είσαι αληθινός. Να αγαπάς αληθινά χωρίς δεύτερες σκέψεις. Να ερωτεύεσαι με πάθος, ένταση και ζωντάνια. Να ζεις χωρίς μάσκα για να σε αναγνωρίσουν αυτοί που είναι ίδιοι με σένα. Να είσαι εσύ. Μη φοβηθείς να ανοιχτείς μη τυχόν και σε εκμεταλλευτεί κάποιος. Έχεις το φως της αλήθειας σου που σε προστατεύει, είναι η δύναμη που εκτοπίζει τα ενεργειακά βαμπίρ από δίπλα σου. 

Δεν χρειάζεσαι τίποτα παραπάνω από τα αληθινά συναισθήματα σου που θα σε οδηγήσουν στην ευτυχία με πραγματικές ανθρώπινες σχέσεις που δεν θα καταντήσουν ανάμνηση σε φωτογραφία. 

             Χτίζουμε πολλούς τοίχους αλλά όχι αρκετές γέφυρες (Ισαάκ Νεύτων).

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

September

Οι πρώτες ψιχάλες ήρθαν και έπεσαν απαλά στο πρόσωπο μου καθώς μύριζα το νωπό χώμα. Σεπτέμβρης...ο μήνας που λατρεύω. Ο μήνας που με κάνει να αισθάνομαι, πως ίσως και να υπάρχει κάτι από μαγεία, εκεί έξω στο απέραντο σύμπαν. Η ενέργεια του φθινοπώρου σε κάνει να αναθεωρείς καταστάσεις και γρήγορα να βάζεις νέους στόχους. Νέα θέλω με ζωντάνια, με όρεξη για δημιουργία. Αναπολώ το καλοκαίρι για μια στιγμή. Παγώνω την εικόνα στο μυαλό μου. Θάλασσα, αλμύρα στα μαλλιά, παγωτό στο χέρι. Αυτή η ξεγνοιασιά είναι υπέροχη, όμως μετά από λίγο την βαριέσαι. Νιώθεις πως ο χρόνος κολλάει. Όταν το σώμα ξεκουράστει μετά αρχίζει μια ανικανοποίητη δίψα για κάτι διαφορετικό. Εκεί έρχεται ο Σεπτέμβρης που σου θυμίζει ότι τελειώνει αυτή η ανεμελιά αλλά έρχονται νέα πράγματα. Η ρουτίνα όσο κι αν μας βαραίνει καμμία φορά έχει την χάρη της. Ξέρεις τι έχεις να κάνεις. Το προγραμμα σου συναντά την εκτίμηση για τον ελεύθερο χρόνο σου. Πέφτοντας τα πρώτα φύλλα στα πόδια μου θυμήθηκα τότε που ήμουν μικρή. Ν

Όταν η κρυφή διαταραχή του γονέα προβάλλεται στο παιδί

Αυτά τα παιδιά περνούν μια ζωή με τη αίσθηση ότι τους έχει δοθεί άδικα ένας ρόλος από τον σκηνοθέτη. Γίνονται οι διαταραγμένοι άνθρωποι που οι γονείς τους «θέλουν» και αρχίζουν να ενεργούν όλο και περισσότερο διαταραγμένα. Οι διαταραγμένοι γονείς είναι οι γονείς που δεν φαίνονται καθόλου ότι είναι. Στον έξω κόσμο εμφανίζονται σαν να είναι οι πιο φυσιολογικοί γονείς και ούτε τα παιδιά τους, ούτε κανείς άλλος, δεν γνωρίζει ότι δέχονται τις επιδράσεις των διαταραχών τους, μέχρι να είναι πολύ αργά. Μερικοί γονείς είναι φανερά κακοποιητικοί προς τα παιδιά τους, είτε σεξουαλικά είτε σωματικά. Στην περίπτωση αυτή, η κακοποίηση είναι προφανής και τα παιδιά μπορούν να κατανοήσουν ότι κακοποιούνται και συνειδητοποιούν ότι έχουν πληγωθεί. Ως εκ τούτου, όσο οδυνηρό και να είναι, έχοντας συναίσθηση της κατάστασης, μπορούν να την αναγνωρίσουν και να ελαχιστοποιήσουν τη βλάβη που τους προκαλείται από αυτήν. Τι συμβαίνει όμως όταν η κακοποίηση δεν γίνεται εύκολα συνειδητή; Οι γονείς που είναι περισ

Εαυτέ μου που είσαι;

Παρατηρώ καθημερινά κάποιος να ψάχνει τον σύντροφο του, την μάνα του, τα κλειδιά του, τον σκύλο του...Όλοι ψάχνουν κάτι, μα κι αν το βρουν, πάλι ανικανοποίητοι είναι. Ένα μεγάλο κενό, σε μια γκρίζα στην καλύτερη περίπτωση, απόχρωση. Κάπου ανάμεσα στο ψάξιμο και στην μεγάλη αφοσίωση στους άλλους, έρχεται η μέρα που εκείνο το κενό αρχίζει να ουρλιάζει μέσα σου. Μα εσύ αναρωτιέσαι τι θέλει; Είσαι λες καλά τα έχεις όλα δουλειά, σύντροφο, οικογένεια, φίλους. Το θάβεις με πιτσιλίσματα ευτυχίας. Ξυπνάς ένα πρωί και ο σύντροφος σε εγκαταλείπει. Ναι σε εγκαταλείπει, εσένα που τα έδωσες όλα. Η οικογένεια σε βάζει στο περιθώριο, γιατί τα χωράφια που πήρες ήταν περισσότερα (σπουδαίος λόγος, ειδικά στην ελληνική οικογένεια). Οι φίλοι άρχισαν να ασχολούνται με τις δικές τους σχέσεις πιο εντατικά. Ο σκύλος σου παραδόξως είναι εκεί. Κι όμως κάτι λείπει... Μα ναι εσύ! Εσύ εαυτέ! Λείπεις γιατί σε εξαφάνισα με την προτεραιότητα που έδωσα στους άλλους. Μην με παρεξηγήσεις δεν θέλω να γίνω εγωιστής!