Τι ακούς όταν σου μιλάω;

Από: Άννα Λιάσκα

Απ τη στιγμή που γεννιόμαστε έχουμε έμφυτη την ικανότητα της επικοινωνίας. Στην αρχή με το κλάμα, αργότερα με λίγες λέξεις, ύστερα με μικρές προτάσεις. Χωρίς να καταλάβουμε το πώς, έχουμε θέσει τα θεμέλια του βασικού συστατικού των ανθρωπίνων σχέσεων. Τον διάλογο. Παρά το γεγονός ότι το να μιλάμε είναι στη φύση μας, γεγονός που μας διευκολύνει, το να συνδιαλεγόμαστε φαίνεται να έχει περισσότερες απαιτήσεις.

 Τη στιγμή που ξεκινά ένας διάλογος, δυο πρόσωπα με τη δική τους μοναδική ιστορία, βιώματα, σκέψεις και συναισθήματα καλούνται να μεταφέρουν ένα μήνυμα, ο ένας στον άλλον, διατυπωμένο στη δική τους ¨γλώσσα¨. Αυτή η διαφορετικότητα είναι που καθιστά την επικοινωνία δύσκολη, καθώς συχνά δεν αντιλαμβανόμαστε ότι αυτές οι διαφορές μεταξύ μας. Μας κάνουν να ερμηνεύουμε με το δικό μας μοναδικό τρόπο, αυτά που ακούμε άρα και να παίρνουμε διαφορετικά μηνύματα από αυτά, που ο άλλος θέλει να μας μεταδώσει.

 Χρειάζεται να έχουμε στο μυαλό μας ότι τη στιγμή που ξεκινάει ένας διάλογος, το εγώ και το εσύ δίνουν τη θέση τους στο εμείς, για μια από κοινού προσπάθεια επικοινωνίας και επαφής. Είμαστε παρόντες με όλες μας τις αισθήσεις, με όλο μας το ενδιαφέρον. 

Είμαστε συγκεντρωμένοι εκεί, δίνοντας χώρο στη διαφορετικότητα του άλλου, να εκφραστεί και έχοντας τη διάθεση να τον κατανοήσουμε. Κάνοντας στον εαυτό μας την ερώτηση «τι ακούω;», «Τι θέλει να μου πει;». Θα μπορούμε κάθε στιγμή που δεν είμαστε σίγουροι για την απάντηση, να στρέψουμε την ερώτηση στον συνομιλητή μας, βρίσκοντας από κοινού τον τρόπο να μιλήσουμε, την ίδια γλώσσα. 

Έτσι, δημιουργούνται εμπόδια που εμποδίζουν την επικοινωνία μεταξύ μας. Έντονες διαφωνίες βασισμένες στο  να βρούμε το δίκιο μας. Βασισμένες στην ψευδαίσθηση, ότι ο συνομιλητής μας θα έπρεπε να καταλαβαίνει. Ας κάνουμε μια προσπάθεια αυτό που λέμε να επιβεβαιώνεται πως και συνομιλητής μας το κατανοεί.