Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Η δύναμη της συγχώρεσης




Από: Βίκυ Παπαδημοπούλου

Δεν μπορώ να σκεφτώ καμιά άλλη ανάγκη στην παιδική ηλικία τόσο δυνατή, όσο η πατρική προστασία.

                                                                                                                                                                  «Μέχρι σήμερα δεν τον έχω συγχωρέσει. Όμως δεν μπορώ να συγχωρήσω και τον εαυτό μου που ακόμα με βασανίζει. Τον σκέφτομαι. Μου λείπει. Εκείνος δεν νιώθει τίποτα; Πώς μπορεί και φέρεται έτσι;»
 

Ο Κωνσταντίνος μου μιλούσε για τον πατέρα του. Έβγαζε οργή, αγανάκτηση, πόνο. Είχε τόσες πολλές απορίες. Τον έπνιγαν. «Γιατί  έφυγε και μας άφησε;». «Γιατί δεν γύρισε ποτέ να κοιτάξει πίσω; Καταλαβαίνω να μην θέλει να δει την μητέρα μου. Αλλά εμάς; Εμένα; Τα παιδιά του; Μας κατέστρεψε. Κυριολεκτικά και μεταφορικά. Πώς μπόρεσε; Τα πήρε όλα και έφυγε».

Ήμουν ένα πολύ γελαστό παιδί. Όλοι έλεγαν ότι ήμουν η χαρά της ζωής. Ήμουν άτακτος, σκανταλιάρης και ανήσυχος, χωρίς όμως να ενοχλώ κανέναν. Σαν κάτι να με ωθούσε από  πολύ μικρή ηλικία να βάζω όρια στον εαυτό μου. ´Ολα πήγαιναν καλά  στην οικογένεια. Οι γονείς μου δούλευαν. Δεν τους έβλεπα πολύ, αλλά όταν  βρισκόμασταν όλοι μαζί, τώρα που το σκεφτομαι, αν δεν ήμουν εγώ να γελάω και να ελαφραίνω την ατμόσφαιρα, επικρατούσε μάλλον ένα βαρύ κλίμα. Μια αποστασιοποίηση θα έλεγα. Μια ψυχρότητα. Αλλά και πάλι καλά ήταν, αφού ήμασταν όλοι μαζί. Αυτό ήθελα. Και το είχα.

Ναι, αν το επανεξετάσω στο σήμερα είναι πολύ εγωιστικό γιατί δεν ήξερα τί συνέβαινε στις ψυχές τους πραγματικά. Μια μέρα ήμουν μόνος στο σπίτι, έπαιζα ένα ηλεκτρονικό και ξαφνικά σκοτάδι, θολούρα. Δεν μπορούσα να αναπνεύσω. Πάλευα να αναπνεύσω και δεν τα κατάφερνα. Κάτι μου έφραζε τον αέρα. Σαν ένα χέρι να με είχε πιάσει από το λαιμό. Ούτε να μιλήσω μπορούσα, ούτε να φωνάξω βοήθεια. Ήμουν μόνος. Φοβόμουν. Δεν ξέρω τί,  αλλά φοβόμουν. Αυτό το θυμάμαι πολύ έντονα. Κοίταζα καρφωμένος το ρολόι για ώρες και παρατηρούσα τους δείχτες να χτυπούν, να κινούνται. Να περάσει η ώρα. Αυτό ήθελα. Να γυρίσουν οι γονείς μου πίσω. Με το που άκουσα το κλειδί στην πόρτα η καρδία μου γύρισε ξανά στην θέση της.


Τί σκέφτεσαι Κωνσταντίνε;
 «Ότι αυτό που φοβόμουν περισσότερο έγινε. Με εγκατέλειψαν κατά το ήμισυ».
 «Συνέχισε».
 «Ήμουν στο στρατό  φαντάρος. Με φωνάζουν στο τηλέφωνο, ήταν η μητέρα μου».
«Ο πατέρας σου έφυγε έτσι ξαφνικά».
«Τα όσα διαδραματίστηκαν στην πορεία θα επιθυμούσα να μην τα είχα ζήσει ποτέ ή  έστω να μην τα θυμόμουν. Δυσκολεύομαι και να τα εξιστορήσω. Τέλος πάντων ο πόνος που μας προκάλεσε ήταν τεράστιος. Λυπόμουν την μητέρα μου που έμεινε μόνη χωρίς σύντροφο. Λυπόμουν έμενα και την αδελφή μου που μείναμε χωρίς πατέρα.  Τί είχαμε κάνει για να αξίζουμε αυτή την συμπεριφορά;  Έτσι απλά να ανοίξει την πόρτα και να φύγει χωρίς μια εξήγηση;  Χωρίς να μας κοιτάξει στα μάτια; Χωρίς να μας αποχαιρετήσει. Το χειρότερο δεν είχε έρθει ακόμα. Μια μέρα ήρθε μια ειδοποίηση ότι το σπίτι άνηκε στον πατέρα μου και ότι έπρεπε το συντομότερο να φύγουμε από εκεί. Να πάμε πού; Δεν φτάνει που μας είχε διαλύσει, ήθελε να μας αποτελειώσει. Φωνές και κλάματα. Γροθιές πάνω στους τοίχους. Εγώ είχα γονατίσει. Δεν είχαμε πού να πάμε και το σημαντικότερο, δεν είχαμε λεφτά. Αλλά εγώ προσωπικά, ούτε και δυνάμεις να προσπαθήσω.

 Προσπάθησα όμως και τελικά διαπίστωσα ότι κάθε άνθρωπος, έχει απίστευτα αποθέματα αντοχής μέσα του και είναι αλήθεια, αυτό που λένε ότι γίνεσαι πιο δυνατός όταν μάχεσαι να επιβιώσεις. Έγινα όμως πιο σκληρός και οπωσδήποτε το χαμόγελο με είχε αποχαιρετήσει ανεπιστρεπτή. Πήρα όλο το βάρος πάνω μου. Βρήκα δουλειά, έκανα ένα συμβιβασμό με εκείνον και πήρα το σπίτι στο όνομα μου, αφού φυσικά πήρα δάνειο και του έδωσα τα λεφτά. Το σπίτι αυτό που με τόσο κόπο είχαμε κτίσει όλοι μας, όχι δεν θα του το χάριζα. Άνηκε σε εμάς. Όλοι με θαύμαζαν για την δύναμη μου. Γι’ αυτή την απόφαση που είχα πάρει να παλέψω για την επιβίωση, την δική μου και της οικογένειας μου. Αυτή που μου είχε απομείνει. Πέρασα βράδια ατελείωτα να σκέπτομαι να τα παρατήσω, να φύγω, να εξαφανιστώ απ’ όλους και όλα. Μέχρι και ο θάνατος μου φαινόταν σαν λύτρωση. Δεν το έκανα όμως και είμαι ακόμα εδώ. Και παλεύω μέχρι σήμερα να μάθω τις απαντήσεις στα τόσα ερωτήματα που με βασανίζουν. Θέλω απλώς να τον δω και να του πω: Γιατί ρε πατέρα;»


 
Η συγχώρεση μοιάζει ακατόρθωτη, αλλά πρέπει να επιτευχτεί για να λυτρωθεί, ο Κωνσταντίνος  και να καταφέρει να σπάσει τα δεσμά που τον κρατούν προσκολλημένο στο παρελθόν. 
Πρέπει να καταφέρει να χτίσει το μέλλον με καινούρια θεμέλια και όχι στα συντρίμμια του χτες.


«Κωνσταντίνε είσαι ένας άνθρωπος δυνατός. Αναγνωρίζεις στον εαυτό σου ότι τελικά αξίζει να προσπαθείς για τα ιδανικά σου. Αυτό που καταλογίζεις στον πατέρα σου ότι τα παράτησε στα δύσκολα, δεν το έκανες εσύ. Δεν το έβαλες στα πόδια! Μπορεί να μην το βλέπεις αλλά τα έχεις καταφέρει και ναι τελικά σου αξίζει ένα μπράβο».
 Οι σκιές του παρελθόντος είναι βασανιστικές, ψυχοφθόρες, αλλά είναι καλώς ή κακώς οι καταβολές μας. 

Αν καταφέρουμε να το κοιτάξουμε πραγματικά αυτό το τέρας στα μάτια, ίσως και να το νικήσουμε. Αγκάλιασε το μικρό παιδί που ήσουν κάποτε. Αξίζει να θυμάσαι, πως μόνο εσύ μπορείς να το βοηθήσεις και να το καθοδηγήσεις. Να το διδάξεις. Μόνο εσύ ξέρεις να του δείξεις το σωστό δρόμο. Το δρόμο προς την κάθαρση προς την απελευθέρωση.

      Το να κάνεις λάθος είναι ανθρώπινο, το να συγχωρείς είναι θεϊκό (Alexander Pope).



Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

September

Οι πρώτες ψιχάλες ήρθαν και έπεσαν απαλά στο πρόσωπο μου καθώς μύριζα το νωπό χώμα. Σεπτέμβρης...ο μήνας που λατρεύω. Ο μήνας που με κάνει να αισθάνομαι, πως ίσως και να υπάρχει κάτι από μαγεία, εκεί έξω στο απέραντο σύμπαν. Η ενέργεια του φθινοπώρου σε κάνει να αναθεωρείς καταστάσεις και γρήγορα να βάζεις νέους στόχους. Νέα θέλω με ζωντάνια, με όρεξη για δημιουργία. Αναπολώ το καλοκαίρι για μια στιγμή. Παγώνω την εικόνα στο μυαλό μου. Θάλασσα, αλμύρα στα μαλλιά, παγωτό στο χέρι. Αυτή η ξεγνοιασιά είναι υπέροχη, όμως μετά από λίγο την βαριέσαι. Νιώθεις πως ο χρόνος κολλάει. Όταν το σώμα ξεκουράστει μετά αρχίζει μια ανικανοποίητη δίψα για κάτι διαφορετικό. Εκεί έρχεται ο Σεπτέμβρης που σου θυμίζει ότι τελειώνει αυτή η ανεμελιά αλλά έρχονται νέα πράγματα. Η ρουτίνα όσο κι αν μας βαραίνει καμμία φορά έχει την χάρη της. Ξέρεις τι έχεις να κάνεις. Το προγραμμα σου συναντά την εκτίμηση για τον ελεύθερο χρόνο σου. Πέφτοντας τα πρώτα φύλλα στα πόδια μου θυμήθηκα τότε που ήμουν μικρή. Ν

Όταν η κρυφή διαταραχή του γονέα προβάλλεται στο παιδί

Αυτά τα παιδιά περνούν μια ζωή με τη αίσθηση ότι τους έχει δοθεί άδικα ένας ρόλος από τον σκηνοθέτη. Γίνονται οι διαταραγμένοι άνθρωποι που οι γονείς τους «θέλουν» και αρχίζουν να ενεργούν όλο και περισσότερο διαταραγμένα. Οι διαταραγμένοι γονείς είναι οι γονείς που δεν φαίνονται καθόλου ότι είναι. Στον έξω κόσμο εμφανίζονται σαν να είναι οι πιο φυσιολογικοί γονείς και ούτε τα παιδιά τους, ούτε κανείς άλλος, δεν γνωρίζει ότι δέχονται τις επιδράσεις των διαταραχών τους, μέχρι να είναι πολύ αργά. Μερικοί γονείς είναι φανερά κακοποιητικοί προς τα παιδιά τους, είτε σεξουαλικά είτε σωματικά. Στην περίπτωση αυτή, η κακοποίηση είναι προφανής και τα παιδιά μπορούν να κατανοήσουν ότι κακοποιούνται και συνειδητοποιούν ότι έχουν πληγωθεί. Ως εκ τούτου, όσο οδυνηρό και να είναι, έχοντας συναίσθηση της κατάστασης, μπορούν να την αναγνωρίσουν και να ελαχιστοποιήσουν τη βλάβη που τους προκαλείται από αυτήν. Τι συμβαίνει όμως όταν η κακοποίηση δεν γίνεται εύκολα συνειδητή; Οι γονείς που είναι περισ

Εαυτέ μου που είσαι;

Παρατηρώ καθημερινά κάποιος να ψάχνει τον σύντροφο του, την μάνα του, τα κλειδιά του, τον σκύλο του...Όλοι ψάχνουν κάτι, μα κι αν το βρουν, πάλι ανικανοποίητοι είναι. Ένα μεγάλο κενό, σε μια γκρίζα στην καλύτερη περίπτωση, απόχρωση. Κάπου ανάμεσα στο ψάξιμο και στην μεγάλη αφοσίωση στους άλλους, έρχεται η μέρα που εκείνο το κενό αρχίζει να ουρλιάζει μέσα σου. Μα εσύ αναρωτιέσαι τι θέλει; Είσαι λες καλά τα έχεις όλα δουλειά, σύντροφο, οικογένεια, φίλους. Το θάβεις με πιτσιλίσματα ευτυχίας. Ξυπνάς ένα πρωί και ο σύντροφος σε εγκαταλείπει. Ναι σε εγκαταλείπει, εσένα που τα έδωσες όλα. Η οικογένεια σε βάζει στο περιθώριο, γιατί τα χωράφια που πήρες ήταν περισσότερα (σπουδαίος λόγος, ειδικά στην ελληνική οικογένεια). Οι φίλοι άρχισαν να ασχολούνται με τις δικές τους σχέσεις πιο εντατικά. Ο σκύλος σου παραδόξως είναι εκεί. Κι όμως κάτι λείπει... Μα ναι εσύ! Εσύ εαυτέ! Λείπεις γιατί σε εξαφάνισα με την προτεραιότητα που έδωσα στους άλλους. Μην με παρεξηγήσεις δεν θέλω να γίνω εγωιστής!