Όταν ο έρωτας αρχίσει να χαλαρώνει τα σχοινιά του περίπου μετά τους έξι μήνες, τότε αρχίζουμε να βλέπουμε τον άλλον. Ξαφνικά σταματάει να είναι χαριτωμένο το παραγεμισμένο τασάκι του αυτοκινήτου, η λίμνη με τα νερά μετά το μπάνιο, αλλά και το ποια ταινία να δούμε.
Ότι έκανε ο σύντροφος μας το κάνει και τώρα. Απλά τώρα το είδαμε ξεκάθαρα γιατί ο καπνός του έρωτα μας είχε θολώσει. Ενώ φαινόταν τι ήταν αυτό που θα μας ενοχλήσει, το παραγκωνίζαμε γιατί το θεωρούσαμε χαριτωμένο και μετά είχαμε την κρυφή σκέψη, θα τον αλλάξω. Δεν μπορείς να αλλάξεις κανέναν όμως πέρα από τον ίδιο σου τον εαυτό. Οφείλεις να συστηθείς στον άλλον όπως ακριβώς είσαι.
Η παρόρμηση του έρωτα πολλές φορές, μας φοράει ένα ημιδιάφανο πέπλο που ενώ βλέπεις, κάνεις πως δεν βλέπεις. Ενώ, δεν είσαι αυτό που λες, δίνεις ρεσιτάλ ερμηνείας για να αποθεωθείς. Έτσι έρχεται μια ημέρα που ξυπνάς και ξανασυστήνεσαι, βιάζοντας το συναίσθημα του άλλου. Για να υπάρξει ο αληθινός έρωτας πρέπει να υπάρξει η αλήθεια μέσα μας. Να αγαπηθεί από εμάς τους ίδιους, ο εαυτός μας και μετά να δώσουμε χώρο στον άλλον, να μας αγαπήσει γι αυτό που είμαστε.
Αν εγώ ξέρω ποιος είμαι και μέχρι που μπορώ να φτάσω ως προσωπικότητα, τόσα μπορώ να δείξω και στον σύντροφο μου. Δεν θα έχω την ανάγκη να δείξω κάτι που δεν είμαι. Η αποδοχή του εαυτού μας είναι δώρο για εμάς τους ίδιους. Δεν θυμώνουμε με ότι μας συμβαίνει πια, αλλά καλό είναι να εξελίξουμε όσα ήδη έχουμε.
Ο έρωτας δεν έρχεται να μας σώσει, αλλά να μας αναπτύξει και τους πιο θαμμένους σπόρους μέσα μας. Ο σύντροφος μας είναι το νερό που διαχέεται μέσα μας και εμείς με τον καιρό ανθίζουμε. Οι σπόροι όμως είναι δικοί μας και έχουμε την επιλογή να αφήσουμε το καλύτερο να συμβεί.
Η αγάπη, όπως και η προσευχή, είναι μια δύναμη αλλά και μια διαδικασία. Είναι θεραπευτική. Είναι δημιουργική (Zona Gale).
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου