Συμβουλευτική-Ψυχοθεραπεία

Καλημέρα, είπα αμέσως μόλις ξύπνησα και κοίταξα το είδωλο μου στον καθρέφτη. Δεν συνήθιζα να είναι το πρώτο πράγμα που κάνω, αλλά με κοίταξα καλά. Αυτό που ρώτησα δυνατά  ήταν, τι έχω πάνω μου που είναι τόσο διαφορετικό και  τα πικρόχολα ανθρωπάκια, γνωρίζουν τόσα, που ούτε η ίδια γνώριζα για εμένα. Με ξανακοίταξα και προσπάθησα να θυμηθώ που ξέρω αυτές τις "ΠΡΟΣΩΠΙΚΌΤΗΤΕΣ". Τότε θυμήθηκα! Ναι αυτές οι φιγούρες ήταν τότε που καθώς προχωρούσα άφηνα πίσω μου. Ήταν εκείνα τα άτομα που όταν το σπίτι τους καιγόταν, εκείνοι κοιτούσαν από το παράθυρο τις ζωές των άλλων. Είναι αυτοί που έχουν 10 κατσίκες και εύχονται να ψοφήσει η μία του γείτονα. Ήταν αυτοί που τόσο πολύ θα ήθελαν να είναι εγώ, εσύ, ο γείτονας. Αλλά όχι οι ίδιοι τους οι εαυτοί, δεν το άντεχαν. Κάποια στιγμή ένιωσα μικρές τύψεις για την εξέλιξη μου και πήγα να κατηγορήσω εμένα. Μήπως επιδεικνύομαι, μήπως δεν ζω όπως θα έπρεπε την καθημερινότητα μου? Κάτι πρέπει να κάνω λάθος σκέφτηκα.  Το λάθος βρίσκετ

Είμαστε ότι τρώμε, λένε πολύ σωστά οι ειδικοί αλλά και ότι σκεφτόμαστε συμπληρώνει η επιστήμη της ψυχολογίας. Οι τοξικές σκέψεις είναι αυτές, που μας καθηλώνουν σε μια άσχημη  κατάσταση που μόνο παροδική δεν είναι. Πολύ συχνά πείθουμε τον εαυτό μας πως δεν μπορούμε να καταφέρουμε επιτεύγματα στη ζωή μας, πως είμαστε ανίκανοι να εξελιχθούμε και αυτές οι σκέψεις μας αποδυναμώνουν. Μία από τις μεγαλύτερες τοξικές σκέψεις στη ζωή μας είναι ο θυμός. Είτε είναι συσσωρευμένος, είτε της στιγμής μας κάνει να ρίχνουμε τις ευθύνες σε τρίτα πρόσωπα. Έτσι δεν βλέπουμε καθαρά ποιο είναι το πραγματικό πρόβλημα και αντί για την λύση, ψάχνουμε που θα αποδοθεί η κατηγορία. Ο θυμός αν δεν οριοθετηθεί μπορεί να προκαλέσει συναισθηματική ρήξη στο άτομο που τον εκλαμβάνει. Η χειραγώγηση κυρίως από το οικογενειακό περιβάλλον ακολουθεί, καθώς δεν επιτρέπει στο άτομο να είναι απολύτως αυτόνομο. Το συναίσθημα της χειραγώγησης, δείχνει πως δεν μπορεί να πάρει κάποιος την ευθύνη του εαυτού του

Άνοιξα τα μάτια μου και είδα το ρολόι στον τοίχο να με κοιτάει όλο νόημα. Μα πως μπορεί να μου μιλάει αυτό το ρολόι σκέφτηκα, τι είναι αυτό που κόλλησε τα μάτια μου  πάνω του? Τότε όλες οι στιγμές πέρασαν από μπροστά μου και είδα πόσο πίσω έμεινα, μέσα σε μια θορυβώδη καθημερινότητα που αγνοεί τις ανθρώπινες ψυχές. Μια ζωή σε έναν αγώνα που δεν έχει τέλος και εκείνες οι στιγμές που άξιζαν πίσω δεν γυρίζουν. Πέρασαν τόσα χρόνια από τότε που έτρεχα στη γειτονιά της γιαγιάς μου με τα κοντά παντελονάκια και με το παγωτό φράουλα στο χέρι. Η γιαγιά μου φώναζε που ανέβαινα σε εκείνο το άσπρο ποδήλατο και περνούσα τον δρόμο αστραπιαία χωρίς να με νοιάζει τίποτα και κανείς. Το μόνο που ήθελα ήταν να παίξω με εκείνη την σκισμένη μπάλα που την κλωτσούσα με μανία και γελούσα τόσο δυνατά που εκείνο το καφέ σκυλάκι του παππού μου η Ίρμα γάβγιζε σαν τρελή. Ήμουν ανέμελο παιδί ερωτευμένο με την ίδια τη ζωή, με ένα χαμόγελο που ήταν σαν κόσμημα λαμπερό και πολύτιμο. Τίποτα δεν είχε αξία και