Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Το παραμύθι...

Κάθε πρωί έβλεπα εκείνο το ηλικιωμένο ζευγάρι. Περπατούσαν τόσο αργά που μου φαινόταν πολύ περίεργο. Όμως είχα την δυνατότητα να τους παρατηρώ και αυτό που άρχισα να βλέπω μετά από καιρό ήταν ένα παραμύθι.
 Δεν είναι υπερβολή, το έβλεπα. Ένα παραμύθι που μιλούσε για αγάπη, μια βαθιά, απεριόριστη χωρίς όρους αγάπη.

Όταν πλησίασα  το επόμενο πρωί είδα εκείνα τα υγρά λαμπερά μάτια, γεμάτα από ρυτίδες και ένα πρόσωπο με ότι λάμψη είχε απομείνει από εκείνη την δυνατή φλόγα. Πόσο παράξενο είπα...τα χαρακτηριστικά τους με μπέρδευαν από που βγαίνει αυτή η σπίθα? Ποια ενέργεια τους ακολουθεί και τους προστατεύει? Μετά από λίγο κατάλαβα όταν μίλησαν ο ένας για τον άλλον.

Οι λέξεις που άκουγαν τα αφτιά μου χοροπηδούσαν σαν τρελές. Είναι δυνατόν σκέφτηκα να αγαπάει κάποιος τόσο πολύ που να σταματάει ο χρόνος κοιτώντας τα μάτια του? Ναι λοιπόν είναι. Η καρδιά δεν κοιτάει τις ρυτίδες, δεν νιώθει την ώρα που περνάει, δεν ραγίζει όταν την χτυπούν, δεν φεύγει όταν της φωνάζουν. Πονάει ναι, αλλά μένει και το σπασμένο σχοινί το κάνει κόμπους πιο σφιχτούς κάθε φορά. Δίνεις αναπνοή να ζήσει ένα λεπτό παραπάνω ο άλλος και δεν σταματάς. Γίνεσαι αυτό που θέλεις να λένε στα παραμύθια, το ευτυχισμένο τέλος. 

Πως να πηγαίνεις γρήγορα όταν έχεις ξεχάσει τον χρόνο λοιπόν. Όλα γύρω σου μοιάζουν άχρωμα και φθηνά, κακής ποιότητας. Εσύ έχεις το διαμάντι στην καρδιά σου και ακτινοβολείς γιατί νιώθεις ευγνώμον που πλημμυρίζεις από τόση καλοσύνη και ευτυχία. Καλοσύνη...αυτό νιώθεις όταν αγαπάς. Δεν έχεις ανάγκη και χώρο για κακία, η αγάπη τα εξαφανίζει και εσύ καθαρίζεις μέσα σου, μπαίνει εκείνο το λευκό φως όπως τα ηλιόλουστα πρωινά. Γι αυτό λάμπουν τα μάτια σου, επειδή αυτό το φως της αγάπης είναι διάχυτο μέσα σου και σε φωτίζει. 

Θα ξυπνάω κάθε πρωί να σας βλέπω και όταν η αγάπη μου έρθει θα βγω να περπατήσω τόσο σιγά που ο χρόνος θα προσπεράσει...

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

September

Οι πρώτες ψιχάλες ήρθαν και έπεσαν απαλά στο πρόσωπο μου καθώς μύριζα το νωπό χώμα. Σεπτέμβρης...ο μήνας που λατρεύω. Ο μήνας που με κάνει να αισθάνομαι, πως ίσως και να υπάρχει κάτι από μαγεία, εκεί έξω στο απέραντο σύμπαν. Η ενέργεια του φθινοπώρου σε κάνει να αναθεωρείς καταστάσεις και γρήγορα να βάζεις νέους στόχους. Νέα θέλω με ζωντάνια, με όρεξη για δημιουργία. Αναπολώ το καλοκαίρι για μια στιγμή. Παγώνω την εικόνα στο μυαλό μου. Θάλασσα, αλμύρα στα μαλλιά, παγωτό στο χέρι. Αυτή η ξεγνοιασιά είναι υπέροχη, όμως μετά από λίγο την βαριέσαι. Νιώθεις πως ο χρόνος κολλάει. Όταν το σώμα ξεκουράστει μετά αρχίζει μια ανικανοποίητη δίψα για κάτι διαφορετικό. Εκεί έρχεται ο Σεπτέμβρης που σου θυμίζει ότι τελειώνει αυτή η ανεμελιά αλλά έρχονται νέα πράγματα. Η ρουτίνα όσο κι αν μας βαραίνει καμμία φορά έχει την χάρη της. Ξέρεις τι έχεις να κάνεις. Το προγραμμα σου συναντά την εκτίμηση για τον ελεύθερο χρόνο σου. Πέφτοντας τα πρώτα φύλλα στα πόδια μου θυμήθηκα τότε που ήμουν μικρή. Ν

Όταν η κρυφή διαταραχή του γονέα προβάλλεται στο παιδί

Αυτά τα παιδιά περνούν μια ζωή με τη αίσθηση ότι τους έχει δοθεί άδικα ένας ρόλος από τον σκηνοθέτη. Γίνονται οι διαταραγμένοι άνθρωποι που οι γονείς τους «θέλουν» και αρχίζουν να ενεργούν όλο και περισσότερο διαταραγμένα. Οι διαταραγμένοι γονείς είναι οι γονείς που δεν φαίνονται καθόλου ότι είναι. Στον έξω κόσμο εμφανίζονται σαν να είναι οι πιο φυσιολογικοί γονείς και ούτε τα παιδιά τους, ούτε κανείς άλλος, δεν γνωρίζει ότι δέχονται τις επιδράσεις των διαταραχών τους, μέχρι να είναι πολύ αργά. Μερικοί γονείς είναι φανερά κακοποιητικοί προς τα παιδιά τους, είτε σεξουαλικά είτε σωματικά. Στην περίπτωση αυτή, η κακοποίηση είναι προφανής και τα παιδιά μπορούν να κατανοήσουν ότι κακοποιούνται και συνειδητοποιούν ότι έχουν πληγωθεί. Ως εκ τούτου, όσο οδυνηρό και να είναι, έχοντας συναίσθηση της κατάστασης, μπορούν να την αναγνωρίσουν και να ελαχιστοποιήσουν τη βλάβη που τους προκαλείται από αυτήν. Τι συμβαίνει όμως όταν η κακοποίηση δεν γίνεται εύκολα συνειδητή; Οι γονείς που είναι περισ

Εαυτέ μου που είσαι;

Παρατηρώ καθημερινά κάποιος να ψάχνει τον σύντροφο του, την μάνα του, τα κλειδιά του, τον σκύλο του...Όλοι ψάχνουν κάτι, μα κι αν το βρουν, πάλι ανικανοποίητοι είναι. Ένα μεγάλο κενό, σε μια γκρίζα στην καλύτερη περίπτωση, απόχρωση. Κάπου ανάμεσα στο ψάξιμο και στην μεγάλη αφοσίωση στους άλλους, έρχεται η μέρα που εκείνο το κενό αρχίζει να ουρλιάζει μέσα σου. Μα εσύ αναρωτιέσαι τι θέλει; Είσαι λες καλά τα έχεις όλα δουλειά, σύντροφο, οικογένεια, φίλους. Το θάβεις με πιτσιλίσματα ευτυχίας. Ξυπνάς ένα πρωί και ο σύντροφος σε εγκαταλείπει. Ναι σε εγκαταλείπει, εσένα που τα έδωσες όλα. Η οικογένεια σε βάζει στο περιθώριο, γιατί τα χωράφια που πήρες ήταν περισσότερα (σπουδαίος λόγος, ειδικά στην ελληνική οικογένεια). Οι φίλοι άρχισαν να ασχολούνται με τις δικές τους σχέσεις πιο εντατικά. Ο σκύλος σου παραδόξως είναι εκεί. Κι όμως κάτι λείπει... Μα ναι εσύ! Εσύ εαυτέ! Λείπεις γιατί σε εξαφάνισα με την προτεραιότητα που έδωσα στους άλλους. Μην με παρεξηγήσεις δεν θέλω να γίνω εγωιστής!