'Επινα τον καφέ μου όταν γύρισα και είδα το μελαχρινό κορίτσι δίπλα μου να αναστενάζει και να μου λέει πόσο εξουθενωμένη νιώθει. Αναρωτήθηκα αφού γνώριζα ότι λίγο πριν είχε βρεθεί με οικείο πρόσωπο για χαλαρή κουβεντούλα και φαγητό. Πόσο καλό μας κάνουν άραγε αυτές οι συναντήσεις με ανθρώπους που νομίζουμε ότι θα δούμε να πούμε τα νέα μας, αλλά καταλήγει να μας αρρωσταίνει το κάθε λεπτό που περνάει?
Ζούνε από την ενέργεια μας λοιπόν, δεν θέλουν να δουν τι κάνει ο άνθρωπος που έχουν απέναντι τους. Ίσως και να μην βλέπουν ποιος είναι απέναντι τους. Απλά μιλάνε. Εξοντώνουν όση συσσωρευμένη ενέργεια έχουν μέσα τους, αδειάζουν και σε γεμίζουν με ότι οι ίδιοι κουβαλούν και τυραννούν τον εαυτό τους. Εισπνέουν θυμό και εκπνέουν με ευχαρίστηση τον παραλήπτη. Δίνουν όλη την εσωτερική τους ένταση και μολύνουν ότι όμορφο υπάρχει. Πόσο πονάνε. Η γαλήνη είναι κάτι ξένο γι αυτούς.
Μα γιατί? Γιατί κάποιος που τα έχει σχεδόν όλα σε δηλητηριάζει και θέλει να επισκιάσει το ένα που έχεις εσύ? Ίσως έτσι τον έμαθαν ή ποτέ δεν τα βρήκε με τον εαυτό του. Αυτό όμως αφορά σίγουρα τον ίδιο.
Η επίγνωση του χαρακτήρα μας για το ποιοι πραγματικά είμαστε είναι κάτι που θέλει συνεχή δουλειά από εμάς τους ίδιους.
Κάνεις δεν θα σου τραβήξει το χέρι για να σου πει κάνε αυτό που πρέπει. Η αλλαγή πρέπει να γεννηθεί μέσα μας, να μεγαλώσει από την αγάπη του εαυτού μας και να εξελιχθούμε.
Με το να αδειάζουμε στον άγνωστο χ το κακό που ζεί μέσα μας, η ανακούφιση θα έρθει για λίγο. Ύστερα το φάντασμα του κακού και δυστυχισμένου εαυτού θα επιστρέψει, ίσως πιο τρομακτικό.
Ηρεμία, ένα αληθινό χαμόγελο και αγάπη για τον ίδιο μας τον εαυτό είναι τα βήματα για αυτή την εξέλιξη που λέγαμε...
Να θυμάστε... επιτρέπεται να πέσεις αλλά επιβάλλεται να σηκωθείς.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου