Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Ονειρεύομαι αυτό που θέλω...



Έκλεισα και άνοιξα απότομα τα μάτια, όταν συνειδητοποίησα πως ονειρευόμουν ξύπνια. Είχα χαθεί σε σκέψεις και όνειρα που θα ήθελα τόσο πολύ να πραγματοποιηθούν. Κατάλαβα πως ένα όνειρο, μπορεί να αποτελέσει έναν νέο στόχο στη ζωή μας.

  Θυμήθηκα τότε που ήμουν μικρή και πίστευα στο τότε αδύνατον...κι όμως τώρα που το ξανασκέφτομαι πολλά πήραν σάρκα και ζωντάνεψαν. Γιατί τα όνειρα όταν τα ζούμε πριν καν πραγματοποιηθούν είναι ζήτημα χρόνου να έρθουν κοντά μας. Σου δίνουν πνοή για να συνεχίσεις και κίνητρο για να πας παρακάτω. Ανέφικτο δεν υπάρχει στον κόσμο των ονείρων, απλά κάποιες αλλαγές που ίσως δεν είχες σκεφτεί.

 Υπάρχουν άνθρωποι που αυτόν τον κόσμο δεν τον ξέρουν γιατί ζούνε σε μια ευθεία χωρίς να κοιτούν με τα μάτια της καρδιάς. Συμβιβάζονται σε μια καθημερινότητα και σε έναν κόσμο που είναι μια φυλακή αλλά το ονομάζουν ζωή. Μα τι ζωή μπορεί να είναι αυτή χωρίς το μονοπάτι των ονείρων. Πως συνεχίζουν μια δουλειά, έναν έρωτα χωρίς εξέλιξη? Είναι τόσο δύσκολο άραγε να κλείσεις τα μάτια και να πας εκεί που η καρδιά σου ορίζει? Δεν είναι. 

 Θέλει σκέψη και συνειδητοποίηση τι ακριβώς θέλουμε για να πάμε παρακάτω. Εφόσον δούμε μέσα μας ποιοι πραγματικά είμαστε και πως μας βλέπουμε σε αυτό που επιθυμούμε να κάνουμε. Για κάποιους μπορεί να είναι η προαγωγή στη δουλειά τους, για άλλους ένας κεραυνοβόλος έρωτας ή ένα ταξίδι. Όλα έχουν την αξία τους. 

  Απλά πολλοί δεν έχουν μάθει ότι τα όνειρα δεν κοστίζουν. Τα όνειρα δεν έχουν ώρα, δεν έχουν όρια, δεν έχουν πρέπει, δεν χρειάζονται εξηγήσεις. Υπάρχουν μέσα μας και εμείς καλούμαστε να τους δώσουμε την εικόνα. Χρειάζονται το συναίσθημα και την ανάσα για να ξυπνήσουν. Ονειρευτείτε τώρα γιατί αύριο κάτι άλλο θα προκύψει.

 Πέρασε η ώρα πάω να ονειρευτώ...

Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΑΠΟΣΥΝΔΕΣΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΙΚΟΝΙΚΟ ΚΟΣΜΟ – ΣΥΝΔΕΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΖΩΗ

Ανήκεις και εσύ στην κατηγορία των ανθρώπων που φοβούνται μήπως χάσουν ό,τι συμβαίνει; Ανησυχείς μήπως οι άλλοι ζήσουν μία πιο ικανοποιητική εμπειρία από σένα, στην οποία εσύ θα απουσιάζεις; Σε καταβάλλει το άγχος όταν βρίσκεσαι αρκετές ώρες μακριά από το facebook λόγω εργασίας ή άλλων δραστηριοτήτων; Τότε ναι, είσαι και εσύ ‘’μπλεγμένος’’ στη νέα τάση FOMO (fear of missing out). Πρόκειται για μία τάση που γεννήθηκε από τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης, κυρίως όμως από το facebook. Πιο συγκεκριμένα, πρόκειται για μία μορφή κοινωνικού άγχους, που χαρακτηρίζεται από την διαρκή επιθυμία του ατόμου να παραμένει συνεχώς συνδεδεμένο με το τι κάνουν οι άλλοι. Περιλαμβάνει τον φόβο του να μη χάσεις κάτι ιδιαίτερο, μία αξιοσημείωτη εμπειρία ή ακόμα και φόβο του ότι περνάς τον χρόνο σου λανθασμένα και θα μπορούσες να κάνεις διαφορετικά πράγματα από αυτά που κάνεις.  Φοβάσαι πως αν απουσιάζεις πολλή ώρα από τα Μέσα Κοινωνική Δικτύωσης θα χάσεις τις κοινωνικές σου επαφές, τους ‘’φίλους’’ σο...
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα

September

Οι πρώτες ψιχάλες ήρθαν και έπεσαν απαλά στο πρόσωπο μου καθώς μύριζα το νωπό χώμα. Σεπτέμβρης...ο μήνας που λατρεύω. Ο μήνας που με κάνει να αισθάνομαι, πως ίσως και να υπάρχει κάτι από μαγεία, εκεί έξω στο απέραντο σύμπαν. Η ενέργεια του φθινοπώρου σε κάνει να αναθεωρείς καταστάσεις και γρήγορα να βάζεις νέους στόχους. Νέα θέλω με ζωντάνια, με όρεξη για δημιουργία. Αναπολώ το καλοκαίρι για μια στιγμή. Παγώνω την εικόνα στο μυαλό μου. Θάλασσα, αλμύρα στα μαλλιά, παγωτό στο χέρι. Αυτή η ξεγνοιασιά είναι υπέροχη, όμως μετά από λίγο την βαριέσαι. Νιώθεις πως ο χρόνος κολλάει. Όταν το σώμα ξεκουράστει μετά αρχίζει μια ανικανοποίητη δίψα για κάτι διαφορετικό. Εκεί έρχεται ο Σεπτέμβρης που σου θυμίζει ότι τελειώνει αυτή η ανεμελιά αλλά έρχονται νέα πράγματα. Η ρουτίνα όσο κι αν μας βαραίνει καμμία φορά έχει την χάρη της. Ξέρεις τι έχεις να κάνεις. Το προγραμμα σου συναντά την εκτίμηση για τον ελεύθερο χρόνο σου. Πέφτοντας τα πρώτα φύλλα στα πόδια μου θυμήθηκα τότε που ήμουν μικρή. Ν...
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα

Εαυτέ μου που είσαι;

Παρατηρώ καθημερινά κάποιος να ψάχνει τον σύντροφο του, την μάνα του, τα κλειδιά του, τον σκύλο του...Όλοι ψάχνουν κάτι, μα κι αν το βρουν, πάλι ανικανοποίητοι είναι. Ένα μεγάλο κενό, σε μια γκρίζα στην καλύτερη περίπτωση, απόχρωση. Κάπου ανάμεσα στο ψάξιμο και στην μεγάλη αφοσίωση στους άλλους, έρχεται η μέρα που εκείνο το κενό αρχίζει να ουρλιάζει μέσα σου. Μα εσύ αναρωτιέσαι τι θέλει; Είσαι λες καλά τα έχεις όλα δουλειά, σύντροφο, οικογένεια, φίλους. Το θάβεις με πιτσιλίσματα ευτυχίας. Ξυπνάς ένα πρωί και ο σύντροφος σε εγκαταλείπει. Ναι σε εγκαταλείπει, εσένα που τα έδωσες όλα. Η οικογένεια σε βάζει στο περιθώριο, γιατί τα χωράφια που πήρες ήταν περισσότερα (σπουδαίος λόγος, ειδικά στην ελληνική οικογένεια). Οι φίλοι άρχισαν να ασχολούνται με τις δικές τους σχέσεις πιο εντατικά. Ο σκύλος σου παραδόξως είναι εκεί. Κι όμως κάτι λείπει... Μα ναι εσύ! Εσύ εαυτέ! Λείπεις γιατί σε εξαφάνισα με την προτεραιότητα που έδωσα στους άλλους. Μην με παρεξηγήσεις δεν θέλω να γίνω εγωιστής!...
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα