Συμβουλευτική-Ψυχοθεραπεία

Έκλεισα και άνοιξα απότομα τα μάτια, όταν συνειδητοποίησα πως ονειρευόμουν ξύπνια. Είχα χαθεί σε σκέψεις και όνειρα που θα ήθελα τόσο πολύ να πραγματοποιηθούν. Κατάλαβα πως ένα όνειρο, μπορεί να αποτελέσει έναν νέο στόχο στη ζωή μας.  Θυμήθηκα τότε που ήμουν μικρή και πίστευα στο τότε αδύνατον...κι όμως τώρα που το ξανασκέφτομαι πολλά πήραν σάρκα και ζωντάνεψαν. Γιατί τα όνειρα όταν τα ζούμε πριν καν πραγματοποιηθούν είναι ζήτημα χρόνου να έρθουν κοντά μας. Σου δίνουν πνοή για να συνεχίσεις και κίνητρο για να πας παρακάτω. Ανέφικτο δεν υπάρχει στον κόσμο των ονείρων, απλά κάποιες αλλαγές που ίσως δεν είχες σκεφτεί. Υπάρχουν άνθρωποι που αυτόν τον κόσμο δεν τον ξέρουν γιατί ζούνε σε μια ευθεία χωρίς να κοιτούν με τα μάτια της καρδιάς. Συμβιβάζονται σε μια καθημερινότητα και σε έναν κόσμο που είναι μια φυλακή αλλά το ονομάζουν ζωή. Μα τι ζωή μπορεί να είναι αυτή χωρίς το μονοπάτι των ονείρων. Πως συνεχίζουν μια δουλειά, έναν έρωτα χωρίς εξέλιξη? Είναι τόσο δύσκολο άραγε να κλε...

'Επινα τον καφέ μου όταν γύρισα και είδα το μελαχρινό κορίτσι δίπλα μου να αναστενάζει και να μου λέει πόσο εξουθενωμένη  νιώθει. Αναρωτήθηκα αφού γνώριζα ότι λίγο πριν είχε βρεθεί με οικείο πρόσωπο για χαλαρή κουβεντούλα και φαγητό. Πόσο καλό μας κάνουν άραγε αυτές οι συναντήσεις με ανθρώπους που νομίζουμε ότι θα δούμε να πούμε τα νέα μας, αλλά καταλήγει να μας αρρωσταίνει το κάθε λεπτό που περνάει? Ζούνε από την ενέργεια μας λοιπόν, δεν θέλουν να δουν τι κάνει ο άνθρωπος που έχουν απέναντι τους. Ίσως και να μην βλέπουν ποιος είναι απέναντι τους. Απλά μιλάνε. Εξοντώνουν όση συσσωρευμένη ενέργεια έχουν μέσα τους, αδειάζουν και σε γεμίζουν με ότι οι ίδιοι κουβαλούν και τυραννούν τον εαυτό τους. Εισπνέουν θυμό και εκπνέουν με ευχαρίστηση τον παραλήπτη. Δίνουν όλη την εσωτερική τους ένταση και μολύνουν ότι όμορφο υπάρχει. Πόσο πονάνε. Η γαλήνη είναι κάτι ξένο γι αυτούς. Μα γιατί? Γιατί κάποιος που τα έχει σχεδόν όλα σε δηλητηριάζει και θέλει να επισκιάσει το ένα που έχεις εσύ? ...

Σεπτέμβρης...ο αγαπημένος μήνας των αλλαγών. Άραγε τι αλλάζει αν εμείς δεν έχουμε την διάθεση να κάνουμε την ανατροπή? Ποιος έχει το θάρρος να αφήσει την δουλειά που δεν τον ικανοποιεί, το σπίτι που δεν τον ευχαριστεί, τους ανθρώπους που δεν τον γεμίζουν? Ξέρω η ανάγκη πολλές φορες υπερισχύει με αποτέλεσμα η συνήθεια να γίνεται απαραίτητη.  Ζούμε σε μια εποχή που όλα είναι ζήτημα προσφοράς και ζήτησης. Όλα λειτουργούν με βάση το κέρδος. Κρατάμε ανθρώπους κοντά μας γιατί έχουν κάτι να μας δώσουν και αυτό δυστυχώς δεν λέγεται αγάπη, δεν λέγεται έρωτας, δεν λέγεται σε θέλω, απλά κερδίζω.  Πόσο ωραία θα ήταν αυτή η αλλαγή σε ότι μας ρουφάει την ενέργεια και μας κάνει να νομίζουμε ότι πρέπει να ζούμε έτσι. Πόσο όμορφο συναίσθημα θα ήταν η δύναμη της αποδέσμευσης όλων των παλιών και φθαρμένων συναισθημάτων που κουβαλάμε.  Τι αλλαγή να ξαναγεννηθείς μέσα από τον εαυτό σου να σε αγαπήσεις και μετά να μάθεις πως να σε αγαπούν. Να δείξεις πως θέλεις να σε αγγίζουν και πως ...