Σεπτέμβρης...ο αγαπημένος μήνας των αλλαγών. Άραγε τι αλλάζει αν εμείς δεν έχουμε την διάθεση να κάνουμε την ανατροπή? Ποιος έχει το θάρρος να αφήσει την δουλειά που δεν τον ικανοποιεί, το σπίτι που δεν τον ευχαριστεί, τους ανθρώπους που δεν τον γεμίζουν? Ξέρω η ανάγκη πολλές φορες υπερισχύει με αποτέλεσμα η συνήθεια να γίνεται απαραίτητη.
Ζούμε σε μια εποχή που όλα είναι ζήτημα προσφοράς και ζήτησης. Όλα λειτουργούν με βάση το κέρδος. Κρατάμε ανθρώπους κοντά μας γιατί έχουν κάτι να μας δώσουν και αυτό δυστυχώς δεν λέγεται αγάπη, δεν λέγεται έρωτας, δεν λέγεται σε θέλω, απλά κερδίζω.
Πόσο ωραία θα ήταν αυτή η αλλαγή σε ότι μας ρουφάει την ενέργεια και μας κάνει να νομίζουμε ότι πρέπει να ζούμε έτσι. Πόσο όμορφο συναίσθημα θα ήταν η δύναμη της αποδέσμευσης όλων των παλιών και φθαρμένων συναισθημάτων που κουβαλάμε.
Τι αλλαγή να ξαναγεννηθείς μέσα από τον εαυτό σου να σε αγαπήσεις και μετά να μάθεις πως να σε αγαπούν. Να δείξεις πως θέλεις να σε αγγίζουν και πως να σε φιλούν.
Είναι αυτή η ψύχρα του φθινοπώρου που σε πάει λίγο πιο πέρα με οδηγό τα όνειρα και έναν απρόσμενο έρωτα που περιμένεις να έρθει και να σε τραβήξει από το χέρι. Αυτή θα είναι ωραία αλλαγή σίγουρα.
Ίσως οι ευχές του φθινοπώρου να περιμένουν ένα στόμα, μια αναπνοή να ακουστούν και με την πρώτη βροχούλα να σκορπίσουν στον κόσμο της πραγματικότητας. Ποιος ξέρει ίσως η αλλαγή πλησιάζει...
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου