Γιατί παθαίνουμε όλοι ψυχοσωματικά;

Όλο και πιο συχνά ακούμε τελευταία πώς φίλοι, γνωστοί, συγγενείς, υποφέρουν από ασθένειες ή ακόμη και αυτοάνοσα νοσήματα.

Στην ερώτηση «Μα, καλά πώς το έπαθες;» ή «Καλά έτσι ξαφνικά» η απάντηση είναι μία, άγχος. Ο εχθρός της εποχής. Συναγωνίζεται επάξια την κατάθλιψη, αλλά εμείς πιστεύουμε πώς έχει προβάδισμα. Όλοι άνθρωποι βιώνουν έντονο άγχος και αγωνία. Ακόμα και τα παιδιά μας τα μεγαλώνουμε με πίεση. Δεν το κάνουμε επίτηδες ούτε θέλουμε το κακό τους, αλλά δεν γίνεται αλλιώς. Πρέπει να επιβιώσουν σε μια ανταγωνιστική κοινωνία.

Ωστόσο, όλοι αυτή η ένταση νομίζετε ότι δεν ξεσπάει κάπου; Ο συναισθηματικός μας κόσμος επιδρά στην υγεία μας και για την ακρίβεια ύπουλα και υποδόρια. Πρώτα βιώνει το σώμα και μετά κατανοούμε τι ακριβώς. Και δυστυχώς πολύ μετά.

Η λαϊκή σοφία το έχει καταλάβει χρόνια πριν χρησιμοποιώντας εκφράσεις που αποδείκνυαν άμεσα και με τον πιο απλό τρόπο τη συναισθηματική κατάσταση κάθε φορά. Δηλαδή, στην καθημερινή μας γλώσσα αρκετές φορές αντί να αναφερθούμε άμεσα σ’ ένα συναίσθημα που έχουμε, π.χ. «θύμωσα», το εκφράζουμε λέγοντας κάτι σχετικό με το σώμα μας, όπως «Μου ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι». Παρακάτω έχουμε έναν κατάλογο με ψυχοσωματικές εκφράσεις. Σημειώστε εκείνες που εσείς χρησιμοποιείτε συχνότερα:

• Μου κάθισε στο σβέρκο.
• Μου ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι.
• Με έλουσε κρύος ιδρώτας.
• Μου κόπηκαν τα πόδια.
• Μου κόπηκε η ανάσα.
• Μου κάθεται στο στομάχι.
• Δεν μπορώ να το καταπιώ.
• Μου ραγίζει την καρδιά.
• Μου έκανε το κεφάλι καζάνι.
• Δεν μπορώ να το χωνέψω.
• Με πιάνει ναυτία.
• Μου φέρνει αλλεργία.
• Μου κόπηκε η χολή.
• Κοκάλωσα.
• Μου πλακώνει την καρδιά.
• Βγάζω σπυράκια.
• Μου άναψαν τα αίματα.
• Πάγωσα ολόκληρος.
• Καράφλιασα.
• Με έπιασε τρεμούλα.
• Με πνίγει.

Οι εκφράσεις αυτές δεν είναι ούτε οι μισές απ’ όσες διαθέτει η γλώσσα μας σχετικά με το σώμα. Ο λόγος που συγκέντρωσα αυτές τις εκφράσεις είναι γιατί μπορούμε με τη γλώσσα να κατανοήσουμε το συναίσθημα μας αλλά δυσκολευόμαστε να το αναγνωρίσουμε τελικά. Σας μπερδέψαμε; Εννοούμε πώς πολλές φορές λέμε «Κάθε πρωί ξυπνάω με το στομάχι μου. Σέρνομαι για να πάω στη δουλειά. Δεν με βαστούν τα πόδια μου». Το πρόβλημα είναι πως μπορούμε να υποφέρουμε από το στομάχι μας για καιρό, να πάμε ακόμα και σε γαστρεντερολόγο, να καταλήξουμε τελικά σε ψυχολόγο, για να μας πει αυτό που λέγαμε τόσο εύστοχα στην αρχή μόνοι μας. Υποφέρουμε από άγχος γιατί κάτι δεν μας αρέσει στη δουλειά μας. Δεν είναι λογικό να ξυπνάμε χωρίς στομαχόπονο το Σαββατοκύριακο και ο πόνος να ξεκινά από την Κυριακή το βράδυ μέχρι την Παρασκευή.

Το ενδιαφέρον, επίσης, είναι ότι, όταν μιλάμε και είμαστε συναισθηματικά φορτισμένοι, με τις χειρονομίες μας δείχνουμε προς το μέλος του σώματος από το οποίο υποφέρουμε. Έτσι, η γυναίκα με τις ημικρανίες την ώρα που λέει: «Δεν μπορώ άλλο τους καβγάδες», πιάνει το κεφάλι της, ενώ εκείνη που έχει αρθρίτιδα, όταν λέει την ίδια φράση, πιάνει τα γόνατα της ή τους καρπούς της. Πιθανόν, μάλιστα, να πει: «Αυτοί οι καβγάδες μου κόβουν τα γόνατα».

Κοιτάζοντας τον προηγούμενο κατάλογο μπορούμε να παρατηρήσουμε ακόμα δύο πράγματα: Πρώτον, όλες οι εκφράσεις έχουν να κάνουν με συναισθήματα και μάλιστα οι περισσότερες με φόβο ή θυμό, δηλαδή με φυγή-επίθεση. Δεύτερον, αρκετές εκφράσεις έχουν κάποια σχέση με τις σωματικές μεταβολές που μας γίνονται αισθητές την ώρα που είμαστε σε στρες. Για παράδειγμα, όταν είμαστε σε στρες πέφτει η θερμοκρασία στα άκρα των δακτύλων (πάγωσα), παράλληλα ιδρώνουμε (με έλουσε κρύος ιδρώτας), συχνά μας πιάνει δύσπνοια (μου κόπηκε η ανάσα), η λειτουργία της καρδιάς αυξάνεται (η καρδιά μου πήγε να σπάσει), και για να μειωθεί η πίεση μας ο οργανισμός αποβάλλει όσο νερό μπορεί οπότε μας πιάνει συ-χνοουρία (κατουρήθηκα πάνω μου). Είναι άραγε τυχαίες όλες αυτές οι εκφράσεις;

πηγή:jenny.gr