Πριν από 20 και πλέον χρόνια η ανθρωπότητα γνώρισε το AIDS. To σύνδρομο επίκτητης ανοσοποιητικής ανεπάρκειας, όπως είναι το όνομα του στην γλώσσα μας, αποτέλεσε για πολλούς ένα από εκείνα τα γεγονότα που άλλαξαν την ανθρώπινη σεξουαλικότητα, όπως το αντισυλληπτικό χάπι, και η επανάσταση των χίπις στην δεκαετία του ’60.
Για κάποιους άλλους ήταν η απάντηση του θεού στην ελευθεριότητα του σεξ. Και είχε όλα τα χαρακτηριστικά για να είναι κάτι τέτοιο. Αφορούσε τους ‘ανώμαλους’-‘ομοφυλόφιλους’ και όσους άλλους επιδίδονταν στις ‘ακατονόμαστες’ σεξουαλικές τεχνικές τους. Αφορούσε τους χρήστες ναρκωτικών.
Οδηγούσε σε ένα αργό και βασανιστικό θάνατο, για τον οποίο δεν υπήρχε θεραπεία. Για τους λόγους αυτούς, κυρίως την μεγαλύτερη συχνότητα εμφάνισης ανάμεσα στους ομοφυλόφιλους το μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνίας θεώρησε ότι δεν τον αφορά και γρήγορα ξεχάστηκε. Ξεχάστηκε σαν απειλή , ξεχάστηκε σαν πραγματικότητα , ξεχάστηκε σαν έναν ιό που μεταφέρεται και καταστρέφει μια από τις πιο σημαντικές εκφράσεις της ανθρώπινης ύπαρξης, την σεξουαλικότητα. Αντίθετα συνοδεύτηκε από στερεότυπα, αφορισμούς και μύθου ακόμα και ανάμεσα σε μέλη της ιατρικής κοινότητας.
Αφορισμούς για τον τρόπο μετάδοσης. Αφορισμούς για τα μέσα προφύλαξης. Αφορισμούς για τον ποιόν απειλεί και ποιον όχι.. Στερεότυπα για την εικόνα του ανθρώπου που μολύνθηκε. Στερεότυπα για τις σεξουαλικές ‘τεχνικές’ που το μεταδίδουν- πρωκτική επαφή-.στερεότυπα για το μέλλον αυτών των ανθρώπων. Και μύθους. Πολλούς μύθους. Μύθους που φτάνουν μέχρι τον τρόπο εμφάνισης και διάδοσης του ιού, την υποτιθέμενη κατασκευή του σε επιστημονικά εργαστήρια. Μερικά μόνο όμως χρόνια μετά τα γεγονότα ήρθαν να αλλάξουν την πραγματικότητα.
Το νόσημα δεν αφορά μόνο τους ομοφυλόφιλους και τους χρήστες ναρκωτικών. Δεν χτυπά μόνο τους φτωχούς στην Αφρική- όπου πραγματικά τα ποσοστά στην υποσαχάρια Αφρική ξεπερνούν τον 50% του γενικού πληθυσμού-. Δεν αφορά μόνο τις πόρνες.
Άρχισαν να γεννιούνται παιδιά με AIDS, από γυναίκες κατά τα άλλα στο απυρόβλητο. Τα ποσοστά στην «πολιτισμένη» Δύση εκτοξεύτηκαν. Ήρθαν οι πρώτοι θάνατοι λαμπερών και διάσημων ανθρώπων, και τελικά καταλήξαμε το μεγαλύτερο ποσοστό νέων κρουσμάτων στις μέρες μας να αφορά ετεροφυλόφιλους άνδρες.
Ταυτόχρονα η διαπίστωση και διάκριση μεταξύ φορέων- πασχόντων έδειξε ότι ο ασθενής με AIDS δεν πεθαίνει. Πρέπει να ζήσει με ένα χρόνιο νόσημα , να δουλέψει με ένα χρόνιο νόσημα, να ερωτευτεί με ένα χρόνιο νόσημα να κάνει σεξ με ένα χρόνιο νόσημα.
Άρχισαν ταυτόχρονα να φαίνετε και η πραγματικότητα στων αριθμών. 33 εκατομμύρια άνθρωποι έχουν πια μολυνθεί με τον ιό. Τον περασμένο χρόνο υπήρξαν 2.6 εκατομμύρια νέων περιστατικών. Το 2009 1.8 εκατομμύρια άνθρωποι πέθαναν από AIDS. 5 εκατομμύρια βρίσκονται σήμερα σε αντι-ιική θεραπεία.
Και αν εμείς ξεχάσαμε τον ιό, εκείνος δεν μας ξέχασε. Οι αριθμοί μεγαλώνουν όλο και περισσότερο. Σύμφωνα με μια πολύ ενδιαφέρουσα έρευνα η χώρας μας αποτελεί έναν από τους κύριους διαμεσολαβητές στις οδούς διάδοσης του ιού. Στην χώρας μας έχουμε 3 καινούργια περιστατικά μόλυνσης με τον ιό κάθε ημέρα.. Και η αυτό αφορά μόνο τα επίσημα καταγεγραμμένα περιστατικά, αφού για πολλούς αποτελεί ακόμα την ‘θεϊκή κατάρα’. Την κατάρα που πριν σε σκοτώσει σε απομονώνει, σε αποκοινωνικοποιεί, σε περιθωριοποιεί.
Ναι το AIDS είναι ένα σεξουαλικώς μεταδιδόμενο νόσημα.
Ναι, το AIDS σκοτώνει.
Το AIDS είναι πια ένα χρόνιο νόσημα, όπως ο Σακχ. Διαβήτης.
Το AIDS δεν κολλάει με το φιλί, την χειραψία, τα ποτήρια του νερού και τα πιρούνια. Στην πραγματικότητα ο ιός είναι εξαιρετικά ευαίσθητος στον αέρα.
Το AIDS έχει μικρότερη μολυσματική πιθανότητα από τον ίο της ηπατίτιδας Β και της ηπατίτιδας C δύο επίσης σεξουαλικώς μεταδιδόμενα νοσήματα.
Το AIDS δεν μεταδίδεται μόνο με συγκεκριμένες σεξουαλικές τεχνικές- πχ τις πρωκτικές.
Το AIDS αφορά όλους τους σεξουαλικά ενεργούς ανθρώπους, άνδρες και γυναίκες.
Και κυρίως το AIDS δεν μεταδίδεται με την κοινωνική συναναστροφή. Δεν μεταδίδεται με την φιλία. Δεν μεταδίδεται με την ‘κουβέντα’. Δεν μεταδίδεται με τον έρωτα.
Μέχρι την δημιουργία της τελικής θεραπείας, όποτε και αν γίνει αυτό, φορείς του ιού, νοσούντες, γιατροί και κοινωνία, ας μιλήσουμε, ας ενημερώσουμε, ας γνωριστούμε, ας πάψουμε να φοβόμαστε και ας δουλέψουμε.
Ας δουλέψουμε για να μην γίνει το AIDS η νέα μειονότητα.
Το άρθρο υπογράφει ο Π. Δρέττας,
Χειρουργός, Ουρολόγος-Ανδρολόγος,
Δ/ντής του Ανδρολογικού Ινστιτούτου Αθηνών,
www.andrologia.gr
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου