Συμβουλευτική-Ψυχοθεραπεία

Έκανε κρύο εκείνο το πρωινό που άλλοι αποφάσισαν να φύγω από τον τόπο που μεγάλωσα. Δεν είχα επιλογή, ήμουν μικρή, δεν ήξερα τι θα πει διωγμός. Δεν ήξερα πως οι οικογένειες μπορούν να ξεριζωθούν. Δεν φανταζόμουν ότι όσα είχαμε δεν ήταν σίγουρο ότι θα τα ξανά έχουμε. Πόσο θα έπαιρνε άραγε να ετοιμάσουν τα πράγματα οι γονείς μου, προλαβαίνω να βγω έξω σε εκείνη την αυλή που τόσα παιχνίδια είχα κάνει. Να δω για τελευταία φορά εκείνα τα ψηλά, καταπράσινα, χιονισμένα δέντρα. Όσο τα κοίταζα τόσο υποκλινόμουν σε εκείνη την απίστευτη, φυσική τους ομορφιά. Αυτή θα ήταν και η τελευταία μου εικόνα από την χώρα που άφηνα.  Όσα είδα για πρώτη φορά, όσα ένιωσα, όσα έκανα τα αφήνω χωρίς την θέληση μου. Άραγε ποιος ρωτάει ένα παιδί για το μέλλον του. Τόσες φορές τους είχα μιλήσει, ένιωθα ότι με προστατεύουν έτσι ψηλά και μεγάλα που είναι. Άκουγα που και που το θρόισμα τους και το έπαιρνα σαν απάντηση στις μικρές μου απορίες.   Πέρασαν πια χρόνια από τότε και ενώ νόμιζα θα βρω ανθρώπο

Προσπαθούσα να καταλάβω για χρόνια τι είναι ευτυχία. Που είναι κρυμμένη  και ποιο το μυστικό για να την βρω. Ρωτούσα όποιον έβλεπα να χαμογελάει και περίμενα τη λύση για τον γρίφο της ευτυχίας.  Εκεί που αναρωτιόμουν, σταμάτησα τα μάτια μου στο πιο όμορφο ηλιοβασίλεμα που έχω δει στη ζωή μου.  Τα ζεστά πυρρόξανθα χρώματα του απάντησαν που κρύβεται η ευτυχία.  Σε αυτό που βλέπεις μπροστά σου και το θεωρείς δεδομένο. Σε χαμόγελα και ανθρώπους μοναδικούς, με πολύχρωμα συναισθήματα. Σε στιγμές που γελάς από τα βάθη της καρδιάς σου. Σε βλέμματα γεμάτα ζωντάνια και φωτιά. Σε ένα πολύχρωμο πρόσωπο γεμάτο αγάπη και έρωτα. Στο σκυλάκι σου που σε παρακαλάει με την ματιά του για ένα χάδι ακόμα.  Τα χρώματα του ηλιοβασιλέματος να τα βρίσκεις στα βλέμματα των ανθρώπων που είναι κοντά σου. Η ζεστασιά τους να σε κάνει να μαλακώνεις, έτσι ώστε να μην αναρωτηθείς ποτέ ξανά, για το τι είναι ευτυχία.  Οι όμορφες στιγμές είναι θάλασσες, πότε είναι ήρεμες, πότε φουρτουνιασμένες. Πάντα όμως επιστρ

Είμαστε δυο ψαράκια που ζούνε στην ίδια μικρή, στρογγυλή γυάλα. Μας αλλάζουν το νερό, μας δίνουν τροφή, μας παρέχουν στέγη. Κάνουμε κύκλους εδώ μέσα, παίζουμε και κοιμόμαστε. Τι άλλο να θέλει ένα ψαράκι λοιπόν;  Αρχίζω να πνίγομαι όμως, ι ας είμαι ένα τόσο μικρό ψαράκι. Η φαντασία μου και τα όνειρα μου δεν χωράνε εδώ μέσα. Το νερό μου φαίνεται λίγο και δεν μπορούν να κολυμπήσουν οι σκέψεις μου. Εσύ μου λες είμαστε καλά εδώ, τα έχουμε όλα. Τα όλα τι είναι όμως; Ποτέ δεν μου εξήγησες πως είναι τα όλα και γιατί εμένα όλα μέσα μου φωνάζουν να φύγω. Μήπως δεν θέλω τα όλα, αλλά εκείνα τα ξεχωριστά, σκέφτομαι... Θέλω εσένα και την παρέα σου αλλά σε έναν  κόσμο χωρίς γυάλα. Σε έναν κόσμο ζωντανό με αλληλεπίδραση, πάθος και ζωντάνια.  Βλέπω απέναντι μας την όμορφη θάλασσα με τα γαλαζοπράσινα νερά της. Αχ, πόσο θα ήθελα να βουτήξω μέσα της. Ακόμη κι αν χαθώ στα ξένα νερά, θα το απολαύσω, θα το νιώσω, θα το ζήσω. Τα ρεύματα της θα με παρασύρουν σε νέα μέρη, θα με ταξιδέψουν σε απίθανους