Ο χρόνος που νομίζεις πως περνάει

Ο χρόνος περνάει λένε, δεν φτάνει, πως πέρασε... Δεν υπάρχει χρόνος λοιπόν, η ζωή κυλάει με τον ρυθμό της καρδιάς. Όλα παίρνουν μορφή, με την δύναμη της θέλησης και σε οδηγούν εκεί που ανήκεις. 

Το πλαίσιο των ΄΄πρέπει'' βάφεται με μαύρο χρώμα, γιατί επισκιάζει το θέλω. Γεννιέται η αυτοκαταστροφή, πονάς χωρίς το θέλω σου, φοβάσαι στα πρέπει που ακολουθείς. Εθίζεσαι στον πόνο και ξεχνάς  εσένα.

Εσένα που κάποτε ονειρεύτηκες, ήθελες, φαντάστηκες, νόμιζες θα ζήσεις και τώρα αφέθηκες. Που; Σε ποιον; Πως εμπιστεύεσαι τους άλλους και όχι τον ίδιο σου τον εαυτό. Λες πέρασαν τα χρόνια...Συνήθισες μάλλον. Ο χρόνος όμως δεν υφίσταται, είναι μια ψευδαίσθηση που κατασκεύασε ο νους, για να μπορεί να αποδίδει κάπου την ευθύνη. 

Το πριν, το τώρα, το μετά, το πάντα, είναι για να σκέφτεσαι πως να βάλεις αλυσίδες στο μυαλό σου. Ελεύθερη ψυχή έχεις που η έναρξη της είναι το θέλω σου, χωρίς χρονικά όρια και περιορισμούς. Αγχώνεσαι για κάτι που νομίζεις πως χάνεις, αλλά στην ουσία έχεις πόλεμο μέσα σου με τον ίδιο σου τον εαυτό.

 Ο χρόνος που νομίζεις πως περνάει θα πρέπει να σε νοιάζει τι σου αφήνει, όχι πως φεύγει. Θα πρέπει να σε χαλαρώνει, να σε μαθαίνει, να αποκτάς σοφία και γνώση, έτσι ώστε να καταφέρεις να μπεις σε έναν άλλον κόσμο. Τον κόσμο των συναισθημάτων σου. 

Να καταφέρεις να χρωματίσεις την ζωή σου, να της δώσεις πνοή και μορφή. Λένε δεν έχουν χρόνο, αλλά έχουν κακία, ζήλια, φθόνο... Τόσο φθηνά λοιπόν πουλάς τον χρόνο σου; Με αρνητικότητα και μιζέρια κατηγορώντας τις μέρες και τα χρόνια που περνούν;

Άνεμος να είναι ο χρόνος σου λοιπόν. Να φυσάει αγάπη, να σε χαϊδεύει, να αφήνεσαι και κάθε μέρα, να ξαναγεννιέσαι όπως θες εσύ, με ότι χρώμα και μυρωδιά λαχταρά η ψυχή σου. Αλλά να κάνουμε μια συμφωνία. Μην κοιτάξεις απόψε το ρολόι.

Άσε τις στιγμές να περάσουν και μέτρα τα αστέρια, όχι τους δείκτες του ρολογιού. 

Ο χρόνος μας έχει δοθεί για να είμαστε ευτυχισμένοι και για κανέναν άλλο λόγο. Όταν χάνουμε χρόνο, χάνουμε ευτυχία (Frank Baum).