Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Γιατί να το αφήσω για αύριο;

Αποτέλεσμα εικόνας για αναβλητικοτητα

Από: Άννα Λιάσκα

 Πόσες φορές ενώ είχατε να κάνετε μια δραστηριότητα, καθυστερούσατε ή την αναβάλλατε για μια άλλη; Φράσεις όπως "δεν έχω χρόνο", "μπορώ να το κάνω αύριο", είναι αρκετά οικίες σε όλους μας. Άραγε τελικά είμαστε εμείς που ελέγχουμε το χρόνο μας ή μήπως ο χρόνος εμάς; 
Ίσως να ξεκινήσετε να παρατηρείτε σιγά-σιγά τον εαυτό σας...

Κάθε άνθρωπος έχει την τάση να αναβάλλει γεγονότα στην καθημερινότητα του. Παρά το γεγονός ότι όλοι αναβάλλουμε, λίγο ως πολύ, σε διάφορους τομείς της ζωής μας, δεν είμαστε όλοι αναβλητικοί. Χρειάζεται να σκεφτούμε αν αναβάλουμε μια οποιαδήποτε δραστηριότητα ή δραστηριότητες που είναι αναγκαίο να γίνουν αλλά και αν η αναβλητικότητα αποτελεί μια μόνιμη συμπεριφορά.

 Ας προσπαθήσουμε να φέρουμε στο μυαλό μας, πως αισθανθήκαμε την τελευταία φορά που αναβάλαμε μια δραστηριότητα. Ήμασταν διστακτικοί να πάρουμε μια απόφαση, καθυστερούσαμε σκόπιμα να αρχίσουμε ή να τελειώσουμε μια εργασία. Ίσως νιώσαμε ανακούφιση σα να έφυγε ένα βάρος από πάνω μας όμως, όταν αναλάβαμε αυτήν τη δραστηριότητα. 

 Γεμάτοι αισιοδοξία σχετικά με τις ικανότητες μας να τηρήσουμε μια προθεσμία, ίσως νιώσαμε μέσα μας ότι με τον τρόπο αυτό, θα αποφεύγαμε το άγχος που είχαμε μέχρι να αναλάβουμε την ευθύνη της αρχής.. Κι όλα αυτά μέχρι τη στιγμή που θα συνειδητοποιήσουμε πως καθησυχασμένοι από αυτή την ψευδή αίσθηση που μας δημιουργούσε ασφάλεια δεν καταλάβαμε πως πέρασε ο χρόνος.

Τότε ξαφνικά το άγχος γίνεται διπλό και πολλές φορές συνοδεύεται από ενοχές, θυμό, μια αίσθηση ότι δεν είμαστε ικανοποιημένοι από τη ζωή μας. Και έχουμε πια δύο επιλογές.. Είτε να καταβάλλουμε προσπάθεια να τηρήσουμε την προθεσμία ή να το βάλουμε στα πόδια...

 Ότι από τα δυο και να επιλέξουμε όμως το αποτέλεσμα θα έχει συναισθηματικές, πρακτικές και άλλες δυσάρεστες συνέπειες για τον εαυτό μας και την υγεία μας. Ίσως τώρα να δώσετε χώρο σε μια ακόμα επιλογή.. Ίσως να μην αναβάλετε για αύριο αυτό που μπορείτε να κάνετε σήμερα!!

Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

September

Οι πρώτες ψιχάλες ήρθαν και έπεσαν απαλά στο πρόσωπο μου καθώς μύριζα το νωπό χώμα. Σεπτέμβρης...ο μήνας που λατρεύω. Ο μήνας που με κάνει να αισθάνομαι, πως ίσως και να υπάρχει κάτι από μαγεία, εκεί έξω στο απέραντο σύμπαν. Η ενέργεια του φθινοπώρου σε κάνει να αναθεωρείς καταστάσεις και γρήγορα να βάζεις νέους στόχους. Νέα θέλω με ζωντάνια, με όρεξη για δημιουργία. Αναπολώ το καλοκαίρι για μια στιγμή. Παγώνω την εικόνα στο μυαλό μου. Θάλασσα, αλμύρα στα μαλλιά, παγωτό στο χέρι. Αυτή η ξεγνοιασιά είναι υπέροχη, όμως μετά από λίγο την βαριέσαι. Νιώθεις πως ο χρόνος κολλάει. Όταν το σώμα ξεκουράστει μετά αρχίζει μια ανικανοποίητη δίψα για κάτι διαφορετικό. Εκεί έρχεται ο Σεπτέμβρης που σου θυμίζει ότι τελειώνει αυτή η ανεμελιά αλλά έρχονται νέα πράγματα. Η ρουτίνα όσο κι αν μας βαραίνει καμμία φορά έχει την χάρη της. Ξέρεις τι έχεις να κάνεις. Το προγραμμα σου συναντά την εκτίμηση για τον ελεύθερο χρόνο σου. Πέφτοντας τα πρώτα φύλλα στα πόδια μου θυμήθηκα τότε που ήμουν μικρή. Ν

Όταν η κρυφή διαταραχή του γονέα προβάλλεται στο παιδί

Αυτά τα παιδιά περνούν μια ζωή με τη αίσθηση ότι τους έχει δοθεί άδικα ένας ρόλος από τον σκηνοθέτη. Γίνονται οι διαταραγμένοι άνθρωποι που οι γονείς τους «θέλουν» και αρχίζουν να ενεργούν όλο και περισσότερο διαταραγμένα. Οι διαταραγμένοι γονείς είναι οι γονείς που δεν φαίνονται καθόλου ότι είναι. Στον έξω κόσμο εμφανίζονται σαν να είναι οι πιο φυσιολογικοί γονείς και ούτε τα παιδιά τους, ούτε κανείς άλλος, δεν γνωρίζει ότι δέχονται τις επιδράσεις των διαταραχών τους, μέχρι να είναι πολύ αργά. Μερικοί γονείς είναι φανερά κακοποιητικοί προς τα παιδιά τους, είτε σεξουαλικά είτε σωματικά. Στην περίπτωση αυτή, η κακοποίηση είναι προφανής και τα παιδιά μπορούν να κατανοήσουν ότι κακοποιούνται και συνειδητοποιούν ότι έχουν πληγωθεί. Ως εκ τούτου, όσο οδυνηρό και να είναι, έχοντας συναίσθηση της κατάστασης, μπορούν να την αναγνωρίσουν και να ελαχιστοποιήσουν τη βλάβη που τους προκαλείται από αυτήν. Τι συμβαίνει όμως όταν η κακοποίηση δεν γίνεται εύκολα συνειδητή; Οι γονείς που είναι περισ

Εαυτέ μου που είσαι;

Παρατηρώ καθημερινά κάποιος να ψάχνει τον σύντροφο του, την μάνα του, τα κλειδιά του, τον σκύλο του...Όλοι ψάχνουν κάτι, μα κι αν το βρουν, πάλι ανικανοποίητοι είναι. Ένα μεγάλο κενό, σε μια γκρίζα στην καλύτερη περίπτωση, απόχρωση. Κάπου ανάμεσα στο ψάξιμο και στην μεγάλη αφοσίωση στους άλλους, έρχεται η μέρα που εκείνο το κενό αρχίζει να ουρλιάζει μέσα σου. Μα εσύ αναρωτιέσαι τι θέλει; Είσαι λες καλά τα έχεις όλα δουλειά, σύντροφο, οικογένεια, φίλους. Το θάβεις με πιτσιλίσματα ευτυχίας. Ξυπνάς ένα πρωί και ο σύντροφος σε εγκαταλείπει. Ναι σε εγκαταλείπει, εσένα που τα έδωσες όλα. Η οικογένεια σε βάζει στο περιθώριο, γιατί τα χωράφια που πήρες ήταν περισσότερα (σπουδαίος λόγος, ειδικά στην ελληνική οικογένεια). Οι φίλοι άρχισαν να ασχολούνται με τις δικές τους σχέσεις πιο εντατικά. Ο σκύλος σου παραδόξως είναι εκεί. Κι όμως κάτι λείπει... Μα ναι εσύ! Εσύ εαυτέ! Λείπεις γιατί σε εξαφάνισα με την προτεραιότητα που έδωσα στους άλλους. Μην με παρεξηγήσεις δεν θέλω να γίνω εγωιστής!