Το φιλί στο συντριβάνι

Έκλεισε η πόρτα πίσω μου με έναν εκκωφαντικό ήχο που με ξύπνησε από τις βαθιές σκέψεις μου. Μπήκα μέσα στο σπίτι βρεγμένος από την ένταση της βροχής που δεν με ενόχλησε καθόλου καθώς έπεφτε στο πρόσωπο μου. Πήγα κατευθείαν στο παράθυρο να κοιτάζω χαμένος την βροχή.

 Έγειρα το κεφάλι μου και έπαιξα με τον χρόνο λες και με άκουσε με μετέφερε πίσω. Σε εκείνο το ζεστό βράδυ του Ιουνίου που η μοναξιά είχε γίνει ένα στο πετσί μου, ένα στην καρδιά μου. Περπατούσα θυμάμαι κοντά σε μια λίμνη και αναπολούσα στιγμές, φιλίες, δανεικούς έρωτας και ευχές απραγματοποίητες. Γέλασα γιατί δεν είχαν περάσει και τόσα χρόνια πια, αλλά τα όσα έζησα με έκαναν να μεγαλώσω απότομα, να γεμίσω θυμό και απορία με κάποιους ανθρώπους. Έφερα ξανά και ξανά εικόνες στο μυαλό μου που δεν μπορούσα να καταλάβω αν από κει πηγάζει το σημερινό μου κενό, είχα ανάγκη να βρω μια αιτία.

Η ανάγκη αυτή γρήγορα μετατράπηκε σε ευχή και χωρίς να το καταλάβω σήκωσα τα μάτια μου και την είδα. Την πιο όμορφη, αγνή, φωτεινή, αγγελική ύπαρξη που αντίκρισαν ποτέ τα μάτια μου. Εκείνο το κορίτσι με τα ολόμαυρα μελαγχολικά αλλά λαμπερά μάτια που το χαμόγελο της χάραξε την καρδιά μου. Την χάραξε και άφησε το φως της να μπει μέσα μου. Με κοίταξε και ο χρόνος πάγωσε, ο κόσμος γύρω μου δεν υπήρχε παρά μόνο εκείνο το φως που μοιραία ακολούθησα.

Σταμάτησε μπροστά από το συντριβάνι με κοίταξε με χαμόγελο στα μάτια και της μίλησα έτσι απλά, αληθινά σαν να πέρασαν λίγες μέρες που έχω να τη δω. Οι ενέργειες μας ενώθηκαν, οι πληγές μας κούμπωσαν η μία πάνω στην άλλη και εξαφανίστηκαν, το φιλί μας ένωσε λες και ήταν μαγικό φίλτρο που από τότε δεν έσπασε αυτός ο δεσμός. Δεν θυμάμαι πόση ώρα κράτησε αυτό το φιλί, όπως δεν θυμάμαι πως αρχίσαμε να βρεχόμαστε από το συντριβάνι. Άρχισε να κρυώνει και τότε η αγκαλιά μου απλώθηκε σαν ήλιος πάνω στο βελούδινο κορμί της και εκείνη με σιγουριά με έκανε δικό της. 

Γονάτισα μπροστά της και ευχαριστούσα τον Θεό που έβλεπα αυτό το ζωντανό θαύμα. Εκείνη γέλασε τόσο δυνατά και από τότε ακούω αυτή τη χροιά όταν με γονατίζουν οι βροχερές μέρες και παίρνω δύναμη, σηκώνομαι και ερωτεύομαι ξανά την αστείρευτη πηγή της ζωής μου. 

Πέρασαν τόσα χρόνια κι όμως υπάρχεις κοντά μου και έρχεσαι δίπλα μου στο παράθυρο όταν βρέχει...

Υ.Γ: αληθινή ιστορία η οποία ζητήθηκε από τον πρωταγωνιστή του κειμένου.