Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Εσύ δεν θα χαθείς ποτέ!

Σε θυμάμαι... Ήσουν εκεί κάποτε που χτύπησα, ήρθες και με έπιασες από το χέρι, σκούπισες τα δάκρυα μου και έφυγες.

Πέρασε ο καιρός και η αθωότητα χάθηκε, ο καιρός με εκδικήθηκε και τότε έκλαψα για πρώτη φορά. Σε εκείνο το παγκάκι σκούπισα τα δάκρυα μου με τα χέρια μου και πάλι ήρθες. Μου έδωσες λευκή χαρτοπετσέτα με κίτρινα λουλουδάκια και εγώ απόρησα. Κοίταξες με λυπημένο αλλά σταθερό βλέμμα και έφυγες.

 Κάπου χάθηκα μέσα στον κόσμο, σε είδα αλλά δεν σε αναγνώρισα και εσύ δεν μου μίλησες, έφυγες. Στον παγωμένο κόσμο από συναισθήματα άρχισα να λυγίζω, να πονάω, να απορώ, να γελάω, αλλά πάντα να ψάχνω εσένα...

Την αγάπη....

Ότι και να γίνει εγώ θα επιμένω. Γιατί έχω φτιάξει έναν άλλο κόσμο που τόσο τον έχω ονειρευτεί, τόσο τον έχω περπατήσει, τόσο τον έχω νιώσει, τόσο τον έχω ακούσει μέσα μου, που λέω είναι αδύνατο να μην υπάρχει.

 Αν η ελπίδα πεθαίνει τελευταία, εσύ Αγάπη δεν πεθαίνεις ποτέ! Πάντα θα ενώνεις, θα πονάς, θα θέλεις, θα αγωνιάς, θα φεύγεις, μα πάντα θα γυρνάς.

                                       Η κάμαρα μικρή  για να χωρέσει τόση αίσθηση άδεια
                                                          για τόσο μεγάλη έννοια.
                                                   Η αγάπη φώλιαζε στις παλάμες
                                                           στις κλειδώσεις
                                        στα βλέφαρα και στους παλμούς της καρδιάς.
                                                       Η αγάπη ήταν μέσα μας.
                                                           Εγώ, Εσύ, η αγάπη
                                                             για την αγάπη.  -Κική Σεγδίτσα-

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

September

Οι πρώτες ψιχάλες ήρθαν και έπεσαν απαλά στο πρόσωπο μου καθώς μύριζα το νωπό χώμα. Σεπτέμβρης...ο μήνας που λατρεύω. Ο μήνας που με κάνει να αισθάνομαι, πως ίσως και να υπάρχει κάτι από μαγεία, εκεί έξω στο απέραντο σύμπαν. Η ενέργεια του φθινοπώρου σε κάνει να αναθεωρείς καταστάσεις και γρήγορα να βάζεις νέους στόχους. Νέα θέλω με ζωντάνια, με όρεξη για δημιουργία. Αναπολώ το καλοκαίρι για μια στιγμή. Παγώνω την εικόνα στο μυαλό μου. Θάλασσα, αλμύρα στα μαλλιά, παγωτό στο χέρι. Αυτή η ξεγνοιασιά είναι υπέροχη, όμως μετά από λίγο την βαριέσαι. Νιώθεις πως ο χρόνος κολλάει. Όταν το σώμα ξεκουράστει μετά αρχίζει μια ανικανοποίητη δίψα για κάτι διαφορετικό. Εκεί έρχεται ο Σεπτέμβρης που σου θυμίζει ότι τελειώνει αυτή η ανεμελιά αλλά έρχονται νέα πράγματα. Η ρουτίνα όσο κι αν μας βαραίνει καμμία φορά έχει την χάρη της. Ξέρεις τι έχεις να κάνεις. Το προγραμμα σου συναντά την εκτίμηση για τον ελεύθερο χρόνο σου. Πέφτοντας τα πρώτα φύλλα στα πόδια μου θυμήθηκα τότε που ήμουν μικρή. Ν

Όταν η κρυφή διαταραχή του γονέα προβάλλεται στο παιδί

Αυτά τα παιδιά περνούν μια ζωή με τη αίσθηση ότι τους έχει δοθεί άδικα ένας ρόλος από τον σκηνοθέτη. Γίνονται οι διαταραγμένοι άνθρωποι που οι γονείς τους «θέλουν» και αρχίζουν να ενεργούν όλο και περισσότερο διαταραγμένα. Οι διαταραγμένοι γονείς είναι οι γονείς που δεν φαίνονται καθόλου ότι είναι. Στον έξω κόσμο εμφανίζονται σαν να είναι οι πιο φυσιολογικοί γονείς και ούτε τα παιδιά τους, ούτε κανείς άλλος, δεν γνωρίζει ότι δέχονται τις επιδράσεις των διαταραχών τους, μέχρι να είναι πολύ αργά. Μερικοί γονείς είναι φανερά κακοποιητικοί προς τα παιδιά τους, είτε σεξουαλικά είτε σωματικά. Στην περίπτωση αυτή, η κακοποίηση είναι προφανής και τα παιδιά μπορούν να κατανοήσουν ότι κακοποιούνται και συνειδητοποιούν ότι έχουν πληγωθεί. Ως εκ τούτου, όσο οδυνηρό και να είναι, έχοντας συναίσθηση της κατάστασης, μπορούν να την αναγνωρίσουν και να ελαχιστοποιήσουν τη βλάβη που τους προκαλείται από αυτήν. Τι συμβαίνει όμως όταν η κακοποίηση δεν γίνεται εύκολα συνειδητή; Οι γονείς που είναι περισ

Εαυτέ μου που είσαι;

Παρατηρώ καθημερινά κάποιος να ψάχνει τον σύντροφο του, την μάνα του, τα κλειδιά του, τον σκύλο του...Όλοι ψάχνουν κάτι, μα κι αν το βρουν, πάλι ανικανοποίητοι είναι. Ένα μεγάλο κενό, σε μια γκρίζα στην καλύτερη περίπτωση, απόχρωση. Κάπου ανάμεσα στο ψάξιμο και στην μεγάλη αφοσίωση στους άλλους, έρχεται η μέρα που εκείνο το κενό αρχίζει να ουρλιάζει μέσα σου. Μα εσύ αναρωτιέσαι τι θέλει; Είσαι λες καλά τα έχεις όλα δουλειά, σύντροφο, οικογένεια, φίλους. Το θάβεις με πιτσιλίσματα ευτυχίας. Ξυπνάς ένα πρωί και ο σύντροφος σε εγκαταλείπει. Ναι σε εγκαταλείπει, εσένα που τα έδωσες όλα. Η οικογένεια σε βάζει στο περιθώριο, γιατί τα χωράφια που πήρες ήταν περισσότερα (σπουδαίος λόγος, ειδικά στην ελληνική οικογένεια). Οι φίλοι άρχισαν να ασχολούνται με τις δικές τους σχέσεις πιο εντατικά. Ο σκύλος σου παραδόξως είναι εκεί. Κι όμως κάτι λείπει... Μα ναι εσύ! Εσύ εαυτέ! Λείπεις γιατί σε εξαφάνισα με την προτεραιότητα που έδωσα στους άλλους. Μην με παρεξηγήσεις δεν θέλω να γίνω εγωιστής!