Η μοναχή

Μεσημέρι με βροχή και κίνηση, είπα να σταματήσω να πιω έναν καφέ. Μπήκα στο πρώτο μαγαζί που βρήκα και έκατσα σε ένα τραπεζάκι, δίπλα στο τζάμι. Λίγη ώρα μετά ήρθε δίπλα μου μια μοναχή. Μαύρα ρούχα και μαντήλι στο κεφάλι που μόνο τα μάτια φαινόντουσαν ολοκάθαρα. Είχε μια αθωότητα το βλέμμα της. Της έκανα νόημα να έρθει να κάτσει δίπλα μου, αφού δεν υπήρχε άλλη θέση. Άρχισε να μου μιλάει λες και ήμουν παιδί της. Συμβουλές, τα σημεία των καιρών,πως εξελίσσεται η εποχή που ζούμε. 

Παρατήρησα μια βαθιά μελαγχολία στα μάτια της, απόρησα όμως πως συνάδει η μελαγχολία με τη  πίστη και τον μοναχισμό. Άφησα την ερώτηση μου να πέσει διάχυτη στον χώρο. Τότε ξεκλειδώθηκε η πόρτα ενός χείμαρρου, το παράπονο πήρε την θέση του ετοιμοπόλεμο. Μια ζωή καταδικασμένη, προς τον δρόμο του μοναχισμού, όχι από θέληση και πίστη, αλλά από καταπίεση και κακοποίηση. Πίσω από αυτά τα φριχτά συναισθήματα το πρόσωπο της μάνας παίρνει μορφή. Μια μάνα που κοιτούσε το εγώ της πιο πολύ από το παιδί της. Ένας πατέρας απών με διπλή ζωή.

 Ένα παιδί να προσεύχεται μόνο του σε μια γωνιά, μετά τον ξυλοδαρμό. Μια ενηλικίωση που αν και θα έπρεπε να αποτελεί λύτρωση, έγινε φόβος για τους ανθρώπους. Τόσα λόγια, φωνές και κακοποίηση από μια μάνα που δεν αγαπήθηκε και ήθελε να εκδικηθεί το ίδιο της το παιδί. Αλλά η λέξη διαζύγιο και η αναζήτηση μιας νέας οικογένειας φάνταζε ουτοπία. Ο μοναχισμός ήταν μονόδρομος. Το μίσος έγινε προσευχή. Ο πόνος, αγάπη για κάτι που θα μπορούσε να είχε συμβεί. Τα σημάδια του κορμιού, στάλες της βροχής που εξατμίστηκαν. 

Δεν γεννιέται κανείς γονέας. Δεν υπάρχει κάποιο εγχειρίδιο που να καθοδηγεί γονείς. Όμως την αγάπη την μαθαίνεις. Μαθαίνεις από την παιδική σου ηλικία πως να αγαπάς και να αγαπιέσαι. Μαθαίνεις το συγνώμη, όταν σου έχουν πρώτα ζητήσει συγνώμη. Δεν έχει δικαίωμα καμία γυναίκα,όσα βιολογικά ρολόγια κι αν χτυπούν, να κάνει παιδί για να ικανοποιήσει το εγώ της και τα θέλω της κοινωνίας. Τα παιδιά είναι σπόροι λουλουδιών. Αν τα αγαπάς τα φυτεύεις, τα καλλιεργείς και τα μεγαλώνεις. Κάνουν ρίζες και σου χαρίζουν κι άλλα λουλούδια. Αν θες όμως να στολίσεις  το σπίτι σου, βάζεις την ανθοδέσμη στο βάζο, να καμαρώσουν όλοι τα λουλούδια σου. Ύστερα ξεχνάς να αλλάξεις το νερό και εκείνα μαραίνονται μέρα με τη μέρα.

Η πίστη χρειάζεται όχι μόνο στα μοναστήρια αλλά και στις ψυχές μας. Αν πιστεύεις όλα μπορούν να αλλάξουν και να αναδυθούν μόνο θετικά συναισθήματα. Τα παιδιά θέλουν αγάπη, φροντίδα, παιχνίδι, γέλιο και όχι προβολή για εκδίκηση του ίδιου μας του εαυτού. 
Η γλυκιά αυτή μοναχή, συνεχίζει να προσεύχεται και να βοηθάει όσα παιδιά μπορεί. Γιατί φρόντισε αυτά που έπαθε να τα προσπεράσει και να μην γίνει η μάνα που φοβόταν.

H μητρική αγάπη είναι το καύσιμο που ωθεί ένα συνηθισμένο άτομο, να καταφέρει το ακατόρθωτο (Μάριον Κ. Γκάρετι).