Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Χωρίς μνήμη


Μύρισα τα κόκκινα τριαντάφυλλα έξω από μια αυλή, καθώς περπατούσα. Κοντοστάθηκα... Ξανά μύρισα... Ξαφνικά σα να μπήκα σε μια χρονότρυπα μεταφέρθηκα στην εφηβεία μου.

  Τότε που το πρώτο καρδιοχτύπι είχε ξεκινήσει. Τότε που το πρώτο φιλί ήταν μια εξερεύνηση σε χρωματιστά μονοπάτια. Δεν μπορεί να είχα ξεχάσει εκείνα τα πρώτα συναισθήματα. 

 Συνέχισα να προχωρώ και ήρθαν σαν κύματα στο μυαλό μου αναμνήσεις. Μνήμες παλιές από όλη μου την ζωή. Συναισθήματα και άνθρωποι που με πλήγωσαν, άνθρωποι που με έκαναν να χαμογελάσω, άνθρωποι που έκαναν μια στάση στην ζωή μου και μετά εξαφανίστηκαν, λες και δεν υπήρξαν ποτέ.

 Πηγαίνω στην δουλειά, στο σπίτι, έξω με φίλους και νιώθω μια επανάληψη. Δεν αναγνωρίζω κάτι μάλλον,που συμβαίνει ξανά και ξανά. Συνεχίζω μέσα στον λαβύρινθο του μυαλού μου να ψάχνω, χάνομαι.

 Τι άλλαξε αναρωτιέμαι έντονα μέσα μου. Τι ψάχνω τόσο πολύ και τίποτα δεν με γεμίζει. Όλα φαίνονται μια σταθερή μεν πορεία, αλλά άχρωμη. Σαν η ζωή να με φίλησε κάποτε πολύ και μου ρούφηξε όλη μου την ενέργεια. Αυτό που ψάχνω δεν έχει όνομα, δεν έχει ιδιότητα, δεν έχει χρηματική αξία και αυτό μου δυσκολεύει την εντόπιση του.

 Μπήκα μέσα στο σπίτι και πήγα κατευθείαν στο κουτί με τις φωτογραφίες. Έκατσα στο πάτωμα και άρχισα να κοιτάω όσες στιγμές είχα απεικονίσει. Γκριμάτσες αστείες, χαμόγελα δροσερά, άνθρωποι που υπάρχουν και άνθρωποι που δεν υπάρχουν στην ζωή μου. Κάποιες με έκαναν να συγκινηθώ, κυρίως μια φωτογραφία που έχω αγκαλιά τον παππού μου και κάνω το μαγκάκι, λες και έχω κατακτήσει όλο τον κόσμο δίπλα του.΄

 Το βρήκα. Η μνήμη μου είχε διαγράψει τον πραγματικό μου εαυτό. Εκείνο το αυθόρμητο και χαμογελαστό πλάσμα. Είχα ξεχάσει να είμαι εγώ. Είχα ξεχάσει ότι τα θέλω μου, οι ανάγκες μου μπορούν να συμβαδίσουν και με τους υπόλοιπους και όχι να εξαφανιστούν!

 Προσπαθώ να βρω κάτι καιρό τώρα, ενώ αυτό είναι μέσα μου. Ξεχνάμε εμείς οι μεγάλοι ότι υπάρχουμε. Ξεχνάμε όταν οι υποχρεώσεις παίρνουν τα πρωτεία. Ξεχνάμε ότι αν δεν φροντίσουμε εμείς τον εαυτό μας δεν θα το κάνει κανένας.

 Είχα χρόνια να φάω το αγαπημένο μου παγωτό σοκολάτα-φράουλα... Βγήκα έξω το πήρα στο χέρι και ξεκίνησα να περπατώ στην παλιά μου γειτονιά, εκεί που όλα ξεκίνησαν και όλα ξεχάστηκαν.


Μπορούμε να κλείσουμε τα μάτια μας στην πραγματικότητα αλλά όχι στις αναμνήσεις μας (Stanislaw Jerzy Lec).

Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

September

Οι πρώτες ψιχάλες ήρθαν και έπεσαν απαλά στο πρόσωπο μου καθώς μύριζα το νωπό χώμα. Σεπτέμβρης...ο μήνας που λατρεύω. Ο μήνας που με κάνει να αισθάνομαι, πως ίσως και να υπάρχει κάτι από μαγεία, εκεί έξω στο απέραντο σύμπαν. Η ενέργεια του φθινοπώρου σε κάνει να αναθεωρείς καταστάσεις και γρήγορα να βάζεις νέους στόχους. Νέα θέλω με ζωντάνια, με όρεξη για δημιουργία. Αναπολώ το καλοκαίρι για μια στιγμή. Παγώνω την εικόνα στο μυαλό μου. Θάλασσα, αλμύρα στα μαλλιά, παγωτό στο χέρι. Αυτή η ξεγνοιασιά είναι υπέροχη, όμως μετά από λίγο την βαριέσαι. Νιώθεις πως ο χρόνος κολλάει. Όταν το σώμα ξεκουράστει μετά αρχίζει μια ανικανοποίητη δίψα για κάτι διαφορετικό. Εκεί έρχεται ο Σεπτέμβρης που σου θυμίζει ότι τελειώνει αυτή η ανεμελιά αλλά έρχονται νέα πράγματα. Η ρουτίνα όσο κι αν μας βαραίνει καμμία φορά έχει την χάρη της. Ξέρεις τι έχεις να κάνεις. Το προγραμμα σου συναντά την εκτίμηση για τον ελεύθερο χρόνο σου. Πέφτοντας τα πρώτα φύλλα στα πόδια μου θυμήθηκα τότε που ήμουν μικρή. Ν...
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα

ΑΠΟΣΥΝΔΕΣΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΙΚΟΝΙΚΟ ΚΟΣΜΟ – ΣΥΝΔΕΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΖΩΗ

Ανήκεις και εσύ στην κατηγορία των ανθρώπων που φοβούνται μήπως χάσουν ό,τι συμβαίνει; Ανησυχείς μήπως οι άλλοι ζήσουν μία πιο ικανοποιητική εμπειρία από σένα, στην οποία εσύ θα απουσιάζεις; Σε καταβάλλει το άγχος όταν βρίσκεσαι αρκετές ώρες μακριά από το facebook λόγω εργασίας ή άλλων δραστηριοτήτων; Τότε ναι, είσαι και εσύ ‘’μπλεγμένος’’ στη νέα τάση FOMO (fear of missing out). Πρόκειται για μία τάση που γεννήθηκε από τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης, κυρίως όμως από το facebook. Πιο συγκεκριμένα, πρόκειται για μία μορφή κοινωνικού άγχους, που χαρακτηρίζεται από την διαρκή επιθυμία του ατόμου να παραμένει συνεχώς συνδεδεμένο με το τι κάνουν οι άλλοι. Περιλαμβάνει τον φόβο του να μη χάσεις κάτι ιδιαίτερο, μία αξιοσημείωτη εμπειρία ή ακόμα και φόβο του ότι περνάς τον χρόνο σου λανθασμένα και θα μπορούσες να κάνεις διαφορετικά πράγματα από αυτά που κάνεις.  Φοβάσαι πως αν απουσιάζεις πολλή ώρα από τα Μέσα Κοινωνική Δικτύωσης θα χάσεις τις κοινωνικές σου επαφές, τους ‘’φίλους’’ σο...
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα

Εαυτέ μου που είσαι;

Παρατηρώ καθημερινά κάποιος να ψάχνει τον σύντροφο του, την μάνα του, τα κλειδιά του, τον σκύλο του...Όλοι ψάχνουν κάτι, μα κι αν το βρουν, πάλι ανικανοποίητοι είναι. Ένα μεγάλο κενό, σε μια γκρίζα στην καλύτερη περίπτωση, απόχρωση. Κάπου ανάμεσα στο ψάξιμο και στην μεγάλη αφοσίωση στους άλλους, έρχεται η μέρα που εκείνο το κενό αρχίζει να ουρλιάζει μέσα σου. Μα εσύ αναρωτιέσαι τι θέλει; Είσαι λες καλά τα έχεις όλα δουλειά, σύντροφο, οικογένεια, φίλους. Το θάβεις με πιτσιλίσματα ευτυχίας. Ξυπνάς ένα πρωί και ο σύντροφος σε εγκαταλείπει. Ναι σε εγκαταλείπει, εσένα που τα έδωσες όλα. Η οικογένεια σε βάζει στο περιθώριο, γιατί τα χωράφια που πήρες ήταν περισσότερα (σπουδαίος λόγος, ειδικά στην ελληνική οικογένεια). Οι φίλοι άρχισαν να ασχολούνται με τις δικές τους σχέσεις πιο εντατικά. Ο σκύλος σου παραδόξως είναι εκεί. Κι όμως κάτι λείπει... Μα ναι εσύ! Εσύ εαυτέ! Λείπεις γιατί σε εξαφάνισα με την προτεραιότητα που έδωσα στους άλλους. Μην με παρεξηγήσεις δεν θέλω να γίνω εγωιστής!...
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα