Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Η δειλία μας

Κοίταξα έξω από το παράθυρο, σε είδα να περνάς κι όμως δεν κουνήθηκα. Ήθελα τρέχοντας να έρθω κοντά σου. Να σου μιλήσω, να σε αγκαλιάσω, να πούμε όσα, τόσα χρόνια δεν μπορέσαμε να πούμε, ούτε εγώ ούτε εσύ.

 Ανάμεσα μας η δειλία. Η δειλία που μας πήρε την δύναμη, την ζεστασιά της καρδιάς μας και την έκφραση των συναισθημάτων μας. Δεν μεγαλώνουμε όλοι με ανοιχτή την πύλη των συναισθημάτων μας. Πρέπει να μάθουμε να αγαπάμε και να έχουμε θάρρος. Η δειλία αλλοιώνει το συναίσθημα και μένουμε στην σιωπή της μοναξιάς. Αυτή η μοναξιά που τόσο δυνατά φωνάζει ότι σε θέλει κοντά της, σε έχει ανάγκη.

 Αφήσαμε την αμηχανία να μας κυβερνήσει και επιτρέψαμε να εισβάλει η αδιαφορία. Έτσι σκεφτόμαστε πως είμαστε πιο δυνατοί χαρακτήρες. Τι ψέμα! Πως επιτρέπουμε αυτό το συναίσθημα αφού, μας τρώει και μας κάνει να παγώνουμε όλο και πιο πολύ. Ο πάγος ανάμεσα μας όλο και σκληραίνει και από πίσω δύο ζεστές, ματωμένες καρδιές. Εσύ και εγώ. 

 Μπορεί κάποτε να πληγωθήκαμε, αλλά πια δεν είναι το ίδιο. Εμείς είμαστε διαφορετικοί, είδαμε, πονέσαμε, εξελιχθήκαμε και πάνω απ΄όλα, είσαι ο πατέρας μου και είμαι ο γιος σου. Σε έχω συγχωρέσει, αλλά σου έχω θυμώσει! Δεν θυμώνεις όμως με κάποιον που δεν αγαπάς. Θέλω να μην είμαι πια αυτό που άφησες να μαραζώσει. Έλα κοντά ,μου είμαστε οικογένεια...

 Η δειλία έχει συσσωρευμένα αρνητικά συναισθήματα που επηρεάζουν τις ανάγκες του τώρα. Πίσω από αυτά κρύβεται η χαμηλή αυτοεκτίμηση, η έλλειψη εμπιστοσύνης και  το άγχος για αρνητικά σχόλια από το κοντινό περιβάλλον. 

 Η συναισθηματική αυτή ανασφάλεια, αποδυναμώνει συναισθηματικά το άτομο και συνήθως προσκολλάται σε καταστάσεις και ανθρώπους που ίσως να μην είναι κατάλληλα για εκείνον.

 Η υπομονή έχει τα όρια της. Αν πάει πολύ μακρυά φτάνει τα όρια της δειλίας - George Jackson-.

Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

September

Οι πρώτες ψιχάλες ήρθαν και έπεσαν απαλά στο πρόσωπο μου καθώς μύριζα το νωπό χώμα. Σεπτέμβρης...ο μήνας που λατρεύω. Ο μήνας που με κάνει να αισθάνομαι, πως ίσως και να υπάρχει κάτι από μαγεία, εκεί έξω στο απέραντο σύμπαν. Η ενέργεια του φθινοπώρου σε κάνει να αναθεωρείς καταστάσεις και γρήγορα να βάζεις νέους στόχους. Νέα θέλω με ζωντάνια, με όρεξη για δημιουργία. Αναπολώ το καλοκαίρι για μια στιγμή. Παγώνω την εικόνα στο μυαλό μου. Θάλασσα, αλμύρα στα μαλλιά, παγωτό στο χέρι. Αυτή η ξεγνοιασιά είναι υπέροχη, όμως μετά από λίγο την βαριέσαι. Νιώθεις πως ο χρόνος κολλάει. Όταν το σώμα ξεκουράστει μετά αρχίζει μια ανικανοποίητη δίψα για κάτι διαφορετικό. Εκεί έρχεται ο Σεπτέμβρης που σου θυμίζει ότι τελειώνει αυτή η ανεμελιά αλλά έρχονται νέα πράγματα. Η ρουτίνα όσο κι αν μας βαραίνει καμμία φορά έχει την χάρη της. Ξέρεις τι έχεις να κάνεις. Το προγραμμα σου συναντά την εκτίμηση για τον ελεύθερο χρόνο σου. Πέφτοντας τα πρώτα φύλλα στα πόδια μου θυμήθηκα τότε που ήμουν μικρή. Ν...
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα

ΑΠΟΣΥΝΔΕΣΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΙΚΟΝΙΚΟ ΚΟΣΜΟ – ΣΥΝΔΕΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΖΩΗ

Ανήκεις και εσύ στην κατηγορία των ανθρώπων που φοβούνται μήπως χάσουν ό,τι συμβαίνει; Ανησυχείς μήπως οι άλλοι ζήσουν μία πιο ικανοποιητική εμπειρία από σένα, στην οποία εσύ θα απουσιάζεις; Σε καταβάλλει το άγχος όταν βρίσκεσαι αρκετές ώρες μακριά από το facebook λόγω εργασίας ή άλλων δραστηριοτήτων; Τότε ναι, είσαι και εσύ ‘’μπλεγμένος’’ στη νέα τάση FOMO (fear of missing out). Πρόκειται για μία τάση που γεννήθηκε από τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης, κυρίως όμως από το facebook. Πιο συγκεκριμένα, πρόκειται για μία μορφή κοινωνικού άγχους, που χαρακτηρίζεται από την διαρκή επιθυμία του ατόμου να παραμένει συνεχώς συνδεδεμένο με το τι κάνουν οι άλλοι. Περιλαμβάνει τον φόβο του να μη χάσεις κάτι ιδιαίτερο, μία αξιοσημείωτη εμπειρία ή ακόμα και φόβο του ότι περνάς τον χρόνο σου λανθασμένα και θα μπορούσες να κάνεις διαφορετικά πράγματα από αυτά που κάνεις.  Φοβάσαι πως αν απουσιάζεις πολλή ώρα από τα Μέσα Κοινωνική Δικτύωσης θα χάσεις τις κοινωνικές σου επαφές, τους ‘’φίλους’’ σο...
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα

Εαυτέ μου που είσαι;

Παρατηρώ καθημερινά κάποιος να ψάχνει τον σύντροφο του, την μάνα του, τα κλειδιά του, τον σκύλο του...Όλοι ψάχνουν κάτι, μα κι αν το βρουν, πάλι ανικανοποίητοι είναι. Ένα μεγάλο κενό, σε μια γκρίζα στην καλύτερη περίπτωση, απόχρωση. Κάπου ανάμεσα στο ψάξιμο και στην μεγάλη αφοσίωση στους άλλους, έρχεται η μέρα που εκείνο το κενό αρχίζει να ουρλιάζει μέσα σου. Μα εσύ αναρωτιέσαι τι θέλει; Είσαι λες καλά τα έχεις όλα δουλειά, σύντροφο, οικογένεια, φίλους. Το θάβεις με πιτσιλίσματα ευτυχίας. Ξυπνάς ένα πρωί και ο σύντροφος σε εγκαταλείπει. Ναι σε εγκαταλείπει, εσένα που τα έδωσες όλα. Η οικογένεια σε βάζει στο περιθώριο, γιατί τα χωράφια που πήρες ήταν περισσότερα (σπουδαίος λόγος, ειδικά στην ελληνική οικογένεια). Οι φίλοι άρχισαν να ασχολούνται με τις δικές τους σχέσεις πιο εντατικά. Ο σκύλος σου παραδόξως είναι εκεί. Κι όμως κάτι λείπει... Μα ναι εσύ! Εσύ εαυτέ! Λείπεις γιατί σε εξαφάνισα με την προτεραιότητα που έδωσα στους άλλους. Μην με παρεξηγήσεις δεν θέλω να γίνω εγωιστής!...
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα