Άνοιξα το ημερολόγιο να σημειώσω τις τελευταίες μου υποχρεώσεις πριν την αλλαγή του χρόνου.
Μια σκέψη με σταμάτησε... πως πέρασε ένας ολόκληρος χρόνος.
Έβαλα το σκουφάκι, τα γάντια μου και βγήκα έξω. Περπάτησα στα στενά της Αθήνας παρατηρώντας, τα στολισμένα κτίρια και τα σπίτια. Φωτάκια παντού. Κόσμος σε μαγαζιά με δώρα στα χέρια, έτοιμοι όλοι για να υποδεχτούν τη νέα χρονιά.
Μέσα τους όμως τι γίνεται;
Οι μέρες αυτές αποπνέουν μια μελαγχολία, μια μοναξιά και έναν εσωτερικό εγκλωβισμό. Ενώ είναι μια όμορφη και χαρούμενη γιορτή, είναι οξύμωρο, πόση δυστυχία κουβαλούν οι περισσότεροι άνθρωποι μέσα τους. Όσα λαμπάκια κι αν ανάψουν η ψυχή δεν φωτίζεται. Τα Χριστούγεννα και η αλλαγή της χρονιάς έρχονται να θυμίσουν, τι αφήνει η χρονιά που τελειώνει. Έναν προσωπικό απολογισμό για τον καθέναν, τι πήρε, τι έδωσε, πόσο πληγώθηκε κι αν έχει συνείδηση πόσο πλήγωσε.
Αυτές οι μέρες είναι καλό να μας θυμίζουν ποιοι πραγματικά είμαστε. Χωρίς την καθημερινή μάσκα. Να αναρωτιόμαστε πόσο και ποιους αγαπάμε. Τους το δείχνουμε με τον τρόπο που έχουν ανάγκη, ή ικανοποιείται μόνο το δικό μας εσωτερικό εγώ; Καλό είναι να αναρωτηθούμε τι μας προκαλεί αυτήν την μοναξιά και πως μπορούμε να την φροντίσουμε. Οι στόχοι της νέας χρονιάς ας μην είναι υλικά περιτυλίγματα που δεν μας δίνουν ζωή. Αλλά να επενδύσουμε πρώτα σε εμάς, σε πνευματικό επίπεδο και μετά σε ανθρώπους που αξίζουν να είναι στην ζωή μας. Η αγάπη είναι καλό να ξεχύνεται μέσα μας όλο τον χρόνο, όχι μόνο δυο βδομάδες τον χρόνο. Η λάμψη από τα φωτάκια θα πρέπει να φωτίζει το μέσα μας, να ακτινοβολούμε όλοι από χαρά και αγάπη, όσα προβλήματα κι αν αντιμετωπίζουμε καθημερινά.
Η φετινή προσπάθεια και στόχος μου θα είναι να αλλάξω λίγο εγώ και να χωρέσει όσο πιο πολύ το φως μέσα μου. Το σκοτάδι να έρχεται μόνο για να μας ξεκουράσει και όχι να μας κρύψει... Καλά Χριστούγεννα σε όλους με υγεία, αγάπη και δημιουργία. Σας αφιερώνω το παρακάτω αγαπημένο ποίημα του θιβετιανού γκουρού Ριμπότσε:
Φτιάχνουμε σπίτια όλο και μεγαλύτερα...και οικογένειες όλο και μικρότερες.
Κερδίζουμε περισσότερα...μα έχουμε λιγότερα.
Αγοράζουμε περισσότερα...μα τα χαιρόμαστε λιγότερο.
Ζούμε σε κτίρια πιο ψηλά...
αλλά μια ζωή χωρίς βάθος.
Ταξιδεύουμε σε δρόμους πιο ανοιχτούς...
με μυαλά όλο και πιο στενά.
Έχουμε περισσότερες ανέσεις...
αλλά ζούμε πιο στενάχωρα.
Έχουμε περισσότερες γνώσεις...
και λιγότερη επίγνωση.
Περισσότερους ειδικούς...και λιγότερες λύσεις.
Περισσότερα φάρμακα...και λιγότερη υγεία.
Είναι η εποχή του γρήγορου φαγητού...
και της αργής χώνευσης.
Των φανταστικών σπιτιών...με διαλυμένες οικογένειες.
Που θυμώνουμε πολύ γρήγορα...
αλλά αργούμε να συγχωρήσουμε.
Που φεύγουμε πολύ νωρίς...
και γυρίζουμε πάντα αργά.
Υψώνουμε τις σημαίες της ισότητας,
αλλά κρατάμε τις προκαταλήψεις.
Έχουμε την ατζέντα μας γεμάτη
με τα τηλέφωνα φίλων
που δεν τηλεφωνούμε ποτέ...
Και τα ράφια της βιβλιοθήκης μας
γεμάτα βιβλία,
που δεν θα διαβάσουμε ποτέ.
Κερδίζουμε χρόνο στη ζωή,
αλλά δεν ξέρουμε πως να τη ζήσουμε.
Αποκτάμε όλο και περισσότερα πράγματα,
και σχεδόν όλα τα χαραμίζουμε.
Εκείνος που δεν έχει τα Χριστούγεννα στην καρδιά του, δεν θα τα βρει ποτέ κάτω από ένα χριστουγεννιάτικο δέντρο (Roy L. Smith).
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου