Εαυτέ μου που είσαι;

Παρατηρώ καθημερινά κάποιος να ψάχνει τον σύντροφο του, την μάνα του, τα κλειδιά του, τον σκύλο του...Όλοι ψάχνουν κάτι, μα κι αν το βρουν, πάλι ανικανοποίητοι είναι. Ένα μεγάλο κενό, σε μια γκρίζα στην καλύτερη περίπτωση, απόχρωση.


Κάπου ανάμεσα στο ψάξιμο και στην μεγάλη αφοσίωση στους άλλους, έρχεται η μέρα που εκείνο το κενό αρχίζει να ουρλιάζει μέσα σου. Μα εσύ αναρωτιέσαι τι θέλει; Είσαι λες καλά τα έχεις όλα δουλειά, σύντροφο, οικογένεια, φίλους. Το θάβεις με πιτσιλίσματα ευτυχίας.


Ξυπνάς ένα πρωί και ο σύντροφος σε εγκαταλείπει. Ναι σε εγκαταλείπει, εσένα που τα έδωσες όλα. Η οικογένεια σε βάζει στο περιθώριο, γιατί τα χωράφια που πήρες ήταν περισσότερα (σπουδαίος λόγος, ειδικά στην ελληνική οικογένεια). Οι φίλοι άρχισαν να ασχολούνται με τις δικές τους σχέσεις πιο εντατικά. Ο σκύλος σου παραδόξως είναι εκεί. Κι όμως κάτι λείπει...


Μα ναι εσύ! Εσύ εαυτέ! Λείπεις γιατί σε εξαφάνισα με την προτεραιότητα που έδωσα στους άλλους. Μην με παρεξηγήσεις δεν θέλω να γίνω εγωιστής! Μη με παρεξηγήσεις θέλω να είμαι ξανά εγώ. Το άτομο που ήμουν, πριν αναλωθώ σε καταστάσεις που με έκαναν να συντηρώ τοξικά άτομα, παίρνοντας μου όλη μου την ενέργεια και όλη μου την ύπαρξη.


Είναι τόσο εύκολο να χαθείς. Να υπάρχει το σώμα σου, κακοποιημένο κι αυτό καμιά φορά, αλλά η ψυχή σου, τα θέλω σου, η πνευματικότητα σου, να έχουν μεταλλαχθεί σε υπηρέτες των άλλων. Λέω υπηρέτες γιατί από την καλοσύνη και την προσφορά πολλές φορές γίνεται κατάχρηση από τους άλλους. Κάπου εκεί στην κατάχρηση και κακή εκτίμηση σε ποιον δίνω, πόσο και τι, χάνεται η ύπαρξη μας.

Είναι ωραίο να σε φροντίζω μα όχι ενάντια στις δικές μου ανάγκες. Είναι μεγαλειώδες να υλοποιώ τις ανάγκες σου, μα όχι ξεχνώντας τις δικές μου. Είναι ρομαντικό να σου δίνω όσα μπορώ ,αλλά όχι να μην κρατάω τίποτα για μένα. Είναι ωραίο να σου συμπαραστέκομαι, αλλά έχω και εγώ αδυναμίες.

Εαυτέ μου σε έχασα μα δεν σε ξέχασα. Γιατί όσο κι αν οι καταστάσεις σε πληγώσουν, όσο κι αν έχεις δεχτεί λιγοστά από όσα άξιζες, υπάρχει πάντα μέσα σου κρυμμένο ένα βαθύ κομμάτι του εαυτού σου, που είναι εκεί να σου υπενθυμίσει, είμαι εδώ.

Φροντίδα, εμπιστοσύνη και αγάπη, δίνεις πρώτα προς τα μέσα και μετά επιλέγεις, ποιος τα αξίζει να τα μοιραστείς, αμοιβαία και όχι μονόπλευρα.

        

                   Έπρεπε να είχα γίνει ένα «εγώ» προτού να γίνω ένα «εμείς» (Irvin D. Yalom).