Η ανορεξία μου έμαθε να με αγαπώ

Κοιτάχτηκα στον καθρέφτη. Θύμωσα με μένα, είμαι πολύ χοντρή δεν αντέχω άλλο. Τα ρούχα μου είναι χάλια πάνω μου. Το πρόσωπο μου δείχνει κιτρινωπό, θαμπό και τα μαλλιά μου λεπτά, άτονα. Καλά λέει η μάνα μου τόσα χρόνια πως ποτέ δεν θα την φτάσω. Εκείνη ήταν πολύ όμορφη στα νιάτα της είχε όποιον και ότι ήθελε.

Ο πατέρας μου την αγάπησε παράφορα και της έδωσε όσα μπορούσε. Εκείνη πάντα του φερόταν λες και ήταν δούλος της. Όταν χώρισαν όλη της η οργή για την απόρριψη που δέχτηκε, ξέσπασε πάνω μου. Τα σχόλια της για ότι έκανα ήταν τόσο επικριτικά, που ένιωθα να με πνίγουν. Λίγο μετά την εφηβεία, άρχισα να βγαίνω με αγόρια, αλλά αυτό δεν κράτησε για πολύ. Την πρώτη φορά που το είπα στην μάνα μου εκείνη ξέσπασε στα γέλια. Της φάνηκε αστείο που κάποιος με κοίταξε. Εμένα πάλι μου φάνηκε βίαιο που εκείνη ήταν τόσο επικριτική μαζί μου. Μου έλεγε δεν θα χωράω να μπω μέσα στην καφετέρια, οπότε καλό είναι να μην φάω το βράδυ. Ήταν η συμβουλή της όταν θυμόταν πως είχε τον ρόλο του προστάτη. Δεν έφαγα, μόνο έκλαιγα. 

Κοιταζόμουν για πολύ ώρα στον καθρέφτη, εκείνο το βράδυ. Μισούσα αυτό που έβλεπα. Με σιχαινόμουν. Σταδιακά άρχισα να τρώω λιγότερο. Στην αρχή έχασα επιθυμητό βάρος, υπήρξε και θαυμασμός από τους γύρω μου. Εγώ απορούσα με το τι θαυμάζουν αλλά δεν έδινα παραπάνω σημασία. Τις επόμενες μέρες το φαγητό μου μειώθηκε σε ακραία μορφή. Είχα αδυναμία να σηκωθώ το πρωί για το σχολείο. Πλέον δεν πήγαινα ούτε για έναν περίπατο με τις φίλες μου. Εκτός από αδυναμία, δεν άντεχα να κάνω σύγκριση μέσα μου με εκείνες. Μου έλεγαν έχω αδυνατίσει υπερβολικά, η μαμά μου έλεγε με ζηλεύουν. 

Τα μαλλιά μου άρχισαν να πέφτουν και το δέρμα μου είχε γίνει τραχύ και αφυδατωμένο. Άρχισα να λιποθυμώ κατά τη διάρκεια της μέρας στο σχολείο και στο σπίτι. Λίγο πριν τελειώσω το λύκειο σταμάτησα να πηγαίνω. Δεν μπορούσα να σηκωθώ από το κρεβάτι. Εκείνη την μέρα οι γονείς μου τσακώθηκαν άσχημα, όταν ο πατέρας μου με είδε μετά από 3 μήνες και τρόμαξε. Με πήγε στο νοσοκομείο. Ανορεξία είπαν πως είναι, 1,69 με βάρος 41 κιλά.

Έμεινα πολύ καιρό μέσα στο νοσοκομείο. Ένιωθα μόνη, ένοχη ενώ δεν ήξερα τον λόγο. Ο φόβος είχε επισκιάσει τον εαυτό μου. Η ψυχολόγος ήρθε σαν καλή νεράιδα στη ζωή μου και μου έμαθε πως αξίζω. Χρειάστηκε να πληρώσουν οι γονείς μου για να μου πει κάποιος ότι αξίζω. Μου φαίνεται και λίγο αστείο αλλά δεν είναι. Μετά από πολλές συνεδρίες, είδα τον εαυτό μου πρώτη φορά στη ζωή μου. Δεν έβλεπα εμένα τόσα χρόνια. Έβλεπα εκείνη. Την  μάνα μου, η οποία υποτίθεται με γέννησε για να με προστατεύει, να με αγαπά και όχι να θέλει τον αργό μου θάνατο. Την μισούσα και τιμωρούσα εμένα. Εκείνη, ενώ εγώ αρρώσταινα όλο και πιο πολύ, συνέχιζε να είναι η ωραία του σπιτιού, σαν το παραμύθι με την Χιονάτη, που μου διάβαζε ο πατέρας μου.

Την ημέρα που έβγαλα τα σωληνάκια από πάνω μου κοιτάχτηκα στον καθρέφτη, πρώτη φορά και είπα δυνατά Σ ΄ΑΓΑΑΠΩΩΩ και εννοούσα εμένα. 

Εθισμός, παχυσαρκία, νευρική ανορεξία, όλα αυτά είναι κοινωνικά προβλήματα όχι ψυχιατρικά. Συμπυκνώνουν και δηλώνουν ένα ανταγωνισμό του ατόμου με κάποιον στο περιβάλλον του, σχετικά με τον έλεγχο πάνω στο σώμα του (Thomas Szasz).