Τα αγόρια που κλαίνε και αγαπούν

Κάθε μέρα που περνάει ο πόνος μου μεγαλώνει. Νιώθω πως δεν θα τελειώσει ποτέ αυτό το μαρτύριο. Έχω ανάγκη να σηκωθώ, τώρα πια ξέρω πως είναι να χάνεις. Δεν ξέρω πως να συνεχίσω. Έχτισα το κάστρο μου κοντά σε ρηχή θάλασσα και η οργή του κύματος της το διέλυσε. Δεν άφησε τίποτα όρθιο, ούτε την αγάπη μου, ούτε την καρδιά μου, αλλά ούτε και εμένα.

Έμεινα να κοιτάω τα χαλάσματα, οι άπειροι κόκκοι του διαλυμένου  κάστρου σκόρπισαν, όπως τα χαμένα όνειρα μου. Τι κι αν είμαι άντρας, δεν με νοιάζει να βγάλω το πανωφόρι της γενναιότητας μου, να δείξω τις πληγές μου. Δεν θα σε τρομάξω. Θέλω μόνο να δεις, πως κατά βάθος είμαι ένα μικρό παιδί. Δόθηκα αληθινά για σένα που αγάπησα και λάτρευα πιο πολύ και από μένα. 

Εκεί φαίνεται ήταν η αδυναμία. Στο πιο πολύ και από μένα. Πως να αγαπήσει κάποιος τόσο βαθιά μια άλλη ύπαρξη, όταν δεν έχει αγαπήσει τον ίδιον. Πως να ανοίξεις την αγκαλιά σου και να χωρέσεις τον έρωτα, όταν τα σημάδια σου έχουν αιχμές. Πως να χτίσεις εκεί που υπάρχουν χαλάσματα; Δεν ήθελα να παραδεχτώ ποτέ σε κανέναν, ότι φοβάμαι να είμαι μόνος. Δεν ήθελα να δείξω την ευαισθησία μου, γιατί το να είσαι άντρας προϋποθέτει σκληρότητα, ακόμη κι αν είναι  επιφανειακή. Τα αγόρια δεν κλαίνε. Τα αγόρια δεν πονάνε. 

Και πόνεσα και έκλαψα. Γιατί στην ζωή το συναίσθημα σε κερδίζει πάντα. Ο έρωτας και η αγάπη είναι όπλα που δεν μπορείς να τα συναγωνιστείς. Πρέπει να μάθεις να τα αποδέχεσαι, να τα βιώνεις και να τα αφήνεις να υπάρχουν. Δεν θα σε κάνουν λιγότερο άντρα ούτε θα σου κλέψουν την δύναμη. Εσύ ξέρεις ποιος είσαι και τι μπορείς να δώσεις, αρκεί να μην φοβηθείς. Ο πόνος έρχεται να σου μάθει, άκουσε τον, μίλα του. Ότι μεγαλώνει σε σκιές και σε φόβο γίνεται ξένο, άγριο, απομακρύνεται από εσένα. Μην το αφήσεις, είσαι πιο  δυνατός από αυτό που πάει να σε γονατίσει. 

Το κορίτσι που αγαπούσα το έχασα. Οι σκιές δεν με άφησαν να δω ότι ήταν ανάγκη και όχι αγάπη αληθινή. Γιατί ότι αγαπάς, το αφήνεις να ελευθερώνεται μπροστά στα μάτια σου και εσύ συνεχίζεις να αγαπάς με άλλον τρόπο. Αλλά μην ξεχάσεις, αν δεν σε αγαπήσεις αληθινά, θα συμβιβάζεσαι με κατεστραμμένα κάστρα και στα μάτια σου, θα μπαίνουν σκόνες από τα ερείπια των άλλων, που δεν αγαπήθηκαν και ήρθαν να πάρουν. 

Οι δαίμονες συνήθως έχουν όμορφα χαμόγελα και εντοπίζουν το κενό σου. Έρχονται και κουμπώνουν πάνω σου, παίρνουν και σε αφήνουν πότε με γυμνή καρδιά, πότε με κόκκους στα χέρια, για να θυμάσαι πως κάποτε υπήρξαν, αυτοί και εσύ που δεν σε αγάπησες.

Η ανώριμη αγάπη λέει «σ’ αγαπώ επειδή σε χρειάζομαι». Η ώριμη αγάπη λέει «σε χρειάζομαι επειδή σ’ αγαπώ» Erich Fromm.