Άρχισα να σκέφτομαι την πορεία γενικά στη ζωή που παίρνει ο καθένας μας. Είναι πολλοί εκείνοι που ξεκινούν μαζί και έχουν την πεποίθηση πως έτσι θα είναι μια ζωή. Το πάντα θα είναι οι ρόδες που θα τους μεταφέρουν. Χαμογέλασα κάπως ειρωνικά, γιατί και εγώ το έχω σκεφτεί αρκετές φορές. Έρχεται ένας γλυκούλης παππούς δίπλα μου και μου σχολιάζει το χαμόγελο μου λέγοντας μου ο έρωτας δεν κρύβεται. Εκεί ήταν που γέλασα δυνατά και φάνηκε να απορεί. Άρχισα να του εξηγώ την σκέψη που είχα λίγα λεπτά πριν και τότε ξεκίνησε...
Ήμουν κάποτε φαντάρος στη Κω σε ένα από τα μεγαλύτερα νησιά της Δωδεκανήσου. Εκεί αν και διστακτικός, άρχισα δειλά δειλά να κάνω παρέα με άλλα αγόρια της μονάδας μου. Ήμουν ντροπαλό αγόρι από μικρός και δεν έκανα εύκολα φιλίες. Αλλά αν έκανα έλεγα θα ήταν για πάντα. Κάπως κοριτσίστικο έλεγε ο αδερφός μου, αλλά εγώ το πίστευα. Κατά τη διάρκεια της θητείας μου ο Νικόλας και εγώ γίναμε αυτοκόλλητοι. Μοιραζόμασταν τα πάντα, από μυστικά, φαγητά, τσιγάρο ακόμη και κάλτσες αν μας τις έκλεβαν. Λίγο πριν τελειώσει η θητεία γνώρισα την Μαρία. Μια μελαχρινή καλλονή που, σκλάβωσε την καρδιά μου και το μυαλό μου ποτέ δεν μπήκε στη θέση του από τότε που την είδε. Ο Νικόλας ήταν αυτός που γνώριζε όσα ένιωθα σα να τα έλεγα σε μένα δυνατά. Με την απόλυση της θητείας ήρθε σύντομα και ο αρραβώνας μου με την Μαρία και φυσικά με κουμπάρο τον μοναδικό μου φίλο.
Γρήγορα έπιασα δουλειά, νοίκιασα σπίτι και όλα ήταν υπέροχα, ήμουν τυχερός έλεγα. Το μόνο που με στεναχωρούσε ήταν που συχνά χρειαζόταν να ξελασπώσω τον φίλο μου. Είχε μια έμφυτη τάση προς την καταστροφή και στους εθισμούς. Πότε ο τζόγος, πότε το αλκοόλ έκαναν την ζωή του να αγριεύει και να χάνεται. Εγώ ήμουν πάντα εκεί. Πολλές φορές πήγα να χάσω την δουλειά μου εξαιτίας του, καθώς αργούσα να πάω. Αυτό συνέβαινε γιατί κάπου είχε ξεμείνει το φιλαράκι μου και εγώ έτρεχα να τον σώσω. Ακόμη αναρωτιέμαι από που να τον σώσω; Από τον εαυτό του υποθέτω σήμερα. Παρακάλεσα το αφεντικό μου να του δώσει δουλειά και εγγυήθηκα για εκείνον, σα να ήταν αδερφός μου. Τον πρώτο καιρό πήγαινε καλά και αφού κυλούσαν όλα ομαλά, μου πρότεινε να προχωρήσω στον γάμο με την Μαρία, γιατί είχε τα χρήματα για τις τυπικές υποχρεώσεις που είχε ως κουμπάρος.
Αυτό μου έδωσε τόση χαρά που άρχισα να βάζω μπρος τις διαδικασίες. Ένα μήνα μετά πάλι άρχισε το αλκοόλ να κάνει την εμφάνιση του. Αυτή τη φορά οι πράξεις του είχαν αντίκτυπο και εμένα. Το αφεντικό μας απέλυσε και τους δύο, γιατί ένιωθα την ανάγκη να τον υπερασπίζομαι παντού. Δεν μετάνιωσα όμως. Έβλεπα όμως πως κάτι είχε αλλάξει πάνω του. Νόμιζα ήταν η στεναχώρια του για την κατάσταση. Δεν μπόρεσα να ασχοληθώ πολύ όμως, γιατί σύντομα θα έφευγα ένα ταξίδι να βρω κάποιους συγγενείς μου, που ήθελαν να αναλάβω μια δουλειά και έτσι ο γάμος θα ερχόταν σίγουρα αυτή τη φορά. Έλειψα ένα μήνα περίπου.
Μπήκα στο σπίτι αθόρυβα γιατί ήταν αργά δεν ήθελα να ξυπνήσω την όμορφη μου. Μια περίεργη μυρωδιά μου έφερε μια γνώριμη εικόνα στο νου μου. Τον Νικόλα. Η καρδιά μου κλώτσησε τόσο δυνατά που με έπιασε ένας μικρός βήχας. Είχε πάρει την θέση μου, την γυναίκα μου,την δουλειά μου που έχασα εξαιτίας του και το κυριότερο πήρε τη ζωή μου. Ήταν οι πιο μαύρες μέρες της ύπαρξης μου. Αυτό που έσερνα δίπλα μου τόσα χρόνια και προστάτευα, το δυνάμωσα για να με φάει. Δεν είδα ότι στην εξέλιξη αυτός που δεν μπορεί να σε ακολουθήσει, πρέπει να τον αφήνεις πίσω.
Είχα μείνει κάπως μουδιασμένη ακούγοντας τον. Βλέποντας στα μάτια του τον πόνο κατάλαβα πως, στην ζωή δεν μπορείς να παρασύρεις στο καλό που εσύ πιστεύεις κανέναν. Η εξέλιξη μας αφορά εμάς και μόνο. Αν μείνουμε να περιμένουμε θα γίνουμε όπως το έλος και από κει δεν βγαίνεις εύκολα. Τις ευκαιρίες αυτός που αξίζει δεν θα τις χρειαστεί. Κι αν πάρει μία, θα είναι για να γίνει καλύτερος και όχι για να σε διαλύσει. Ένα είναι σίγουρο όμως, μπορεί να μη που ξέρεις που πηγαίνεις αλλά πίσω μην γυρνάς. Με τα φαντάσματα του παρελθόντος δεν έζησε κανείς. Η ευθεία και η στροφή στην ζωή σου είναι δική σου. Αν περιμένεις να έρθουν κι άλλοι θα μαρμαρώσεις. Θα μπερδέψεις τις διαδρομές. Είσαι μόνος σου στο μονοπάτι σου, κι αν τύχει να βρεις παρέα καλώς, αρκεί να μη σου πει περίμενε με...
Ακόμη κι αν είσαι στο σωστό δρόμο, θα σε ποδοπατήσουν αν απλά κάθεσαι εκεί (John Ray).
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου