Τότε θυμήθηκα! Ναι αυτές οι φιγούρες ήταν τότε που καθώς προχωρούσα άφηνα πίσω μου. Ήταν εκείνα τα άτομα που όταν το σπίτι τους καιγόταν, εκείνοι κοιτούσαν από το παράθυρο τις ζωές των άλλων. Είναι αυτοί που έχουν 10 κατσίκες και εύχονται να ψοφήσει η μία του γείτονα. Ήταν αυτοί που τόσο πολύ θα ήθελαν να είναι εγώ, εσύ, ο γείτονας. Αλλά όχι οι ίδιοι τους οι εαυτοί, δεν το άντεχαν.
Κάποια στιγμή ένιωσα μικρές τύψεις για την εξέλιξη μου και πήγα να κατηγορήσω εμένα. Μήπως επιδεικνύομαι, μήπως δεν ζω όπως θα έπρεπε την καθημερινότητα μου? Κάτι πρέπει να κάνω λάθος σκέφτηκα.
Το λάθος βρίσκεται στην ενέργεια που σπαταλάμε για να ασχοληθούμε ή να στεναχωρηθούμε με όσα ακούμε. Τα ενεργειακά βαμπίρ ζούνε γι αυτό. Υπάρχουν άτομα μπερδεμένα, μόνα, θλιμμένα και θυμωμένα εκεί έξω. Κάπου πρέπει να ξεσπάσουν και στη ουσία να ζητήσουν με αυτόν τον τρόπο προσοχή και βοήθεια.
Όταν βρίσκεσαι στην απέναντι πλευρά, που δέχεσαι την επίθεση, δεν μπορείς να σκεφτείς πόσο επίπονο είναι γι αυτόν που το κάνει. Φαίνεται εύκολο αλλά δεν είναι. Την ώρα που ξεχειλίζει η τοξικότητα και η καυστικότητα, π.χ των σχολίων, ένα μεγάλο μέρος του εσωτερικού κενού καλύπτεται. Το άτομο ξεχνιέται για λίγο και ο φαύλος κύκλος συνεχίζεται
Όταν πονάει κάποιος δεν καταλαβαίνει πως πρέπει την ενέργεια του, να την στρέψει μέσα του, ώστε να δει την πληγή και να μπορέσει να την γιατρέψει. Με το να μεταφερθεί ο πόνος μέσω της προβολής στον απέναντι απλά θα υπάρξει ανακούφιση για λίγο. Το πυρηνικό πρόβλημα βρίσκεται βαθιά και πρέπει να έρθει η επίλυση του με φροντιστικό τρόπο.
Ο τρόπος αυτός διαφέρει για τον καθένα και η αναζήτηση ενός επαγγελματία πολλές φορές κάνει τα πράγματα ευκολότερα.
Οι περισσότεροι άνθρωποι αγνοούν τις δυνατότητές τους. Είναι σαν μια πεταλούδα που πάντοτε ζούσε μέσα σε ένα κλειστό βάζο. Όταν το βάζο ανοίξει η πεταλούδα παραμένει μέσα γιατί κανείς δεν της είπε ότι μπορεί να πετάξει.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου