Εκείνο το μικρό παιδί

Άνοιξα τα μάτια μου και είδα το ρολόι στον τοίχο να με κοιτάει όλο νόημα. Μα πως μπορεί να μου μιλάει αυτό το ρολόι σκέφτηκα, τι είναι αυτό που κόλλησε τα μάτια μου  πάνω του? Τότε όλες οι στιγμές πέρασαν από μπροστά μου και είδα πόσο πίσω έμεινα, μέσα σε μια θορυβώδη καθημερινότητα που αγνοεί τις ανθρώπινες ψυχές. Μια ζωή σε έναν αγώνα που δεν έχει τέλος και εκείνες οι στιγμές που άξιζαν πίσω δεν γυρίζουν.

Πέρασαν τόσα χρόνια από τότε που έτρεχα στη γειτονιά της γιαγιάς μου με τα κοντά παντελονάκια και με το παγωτό φράουλα στο χέρι. Η γιαγιά μου φώναζε που ανέβαινα σε εκείνο το άσπρο ποδήλατο και περνούσα τον δρόμο αστραπιαία χωρίς να με νοιάζει τίποτα και κανείς. Το μόνο που ήθελα ήταν να παίξω με εκείνη την σκισμένη μπάλα που την κλωτσούσα με μανία και γελούσα τόσο δυνατά που εκείνο το καφέ σκυλάκι του παππού μου η Ίρμα γάβγιζε σαν τρελή.

Ήμουν ανέμελο παιδί ερωτευμένο με την ίδια τη ζωή, με ένα χαμόγελο που ήταν σαν κόσμημα λαμπερό και πολύτιμο. Τίποτα δεν είχε αξία και σημασία εκτός από εκείνα τα απογεύματα που πήγαινα πάνω κάτω με ενέργεια και χαρά. Ο παππούς και η γιαγιά μου βράχοι δίπλα μου αν η μάνα μου με μάλωνε τόση αγάπη δεν την καταλάβαινα, τέτοια αλήθεια δεν ξαναβρήκα εκείνα τα μάτια τους με αγκάλιαζαν τρυφερά. Ακόμα τα ψάχνω σε άδεια βλέμματα και σκιές ανθρώπων αλλά δεν είναι πουθενά.

Ξανακοιτάω το ρολόι και καταλαβαίνω πως η απειλή είναι ο χρόνος δίχως νόημα που απλά περνάει χωρίς να έχει ψυχή. Έχουμε τα πάντα εμείς οι ενήλικοι αλλά δεν έχουμε ένα... την αλήθεια. Την αλήθεια γι αυτό που αγαπάμε, την αλήθεια γι αυτό που δεν μας αρέσει, την αλήθεια γιατί πονάμε! Ξεχάσαμε εκείνο το μικρό, ανέμελο και ζωηρό παιδί μέσα μας που δεν φοβάται τις φωτιές ούτε και τους δράκους. Παλεύει με όλους για την μπάλα που είναι δική του, τους φίλους του δεν τους ξεχνά ποτέ και εκείνο το παγωτό φράουλα τόσο πολύ το λατρεύει.

Ο χρόνος δεν μας κάνει κακό. Εμείς του κάνουμε που τον αγνοούμε. Τον αφήνουμε να περνάει γιατί θεωρούμε δεδομένο το επόμενο λεπτό και εκεί, είναι η παγίδα που μας καθηλώνει σε ένα σκοτεινό συναίσθημα γεμάτο τίποτα και ψεύτικο χαμόγελο.

Ξέρω πολλούς που θα ήθελαν να παίξουν σε εκείνη τη γειτονιά και να γελάσουν με όλη τους την ψυχή αλλά κοιτάζουν συνέχεια εκείνο το ρολόι που τους κάνει να πιστεύουν και αύριο μέρα είναι...