Η εξέλιξη είναι ότι φοβάσαι

Είναι εκείνες οι στιγμές που όλα νομίζεις πως τελείωσαν, μα πόσο λάθος κάνεις. Είναι η μικρή πόρτα του μυαλού σου που κλείνει για να ανοίξει η πύλη όλου του ορίζοντα που ξεπροβάλλει μπροστά σου.

Εκεί βρίσκονται όλα παρελθόν και παρόν που σου έμαθαν τι να προσέχεις, πως να σηκώνεσαι όταν οι καταστάσεις και κυρίως οι άνθρωποι σε γονατίζουν, πως να ζεις τη στιγμή. Ξαφνικά σηκώνεις το κεφάλι και συνειδητοποιείς ότι όλη η ομορφιά είναι απέναντι σου. Είναι αυτά που ακόμα δεν έχεις τολμήσει να σκεφτείς ότι έχεις τη δύναμη να κάνεις. Εκεί γεμίζεις μέσα σου, παίρνεις μια βαθιά ανάσα, ένα αμυδρό χαμόγελο και ένα μεγάλο βήμα.

Είσαι αντιμέτωπος και βαδίζεις προς την εξέλιξη σου. Η συνήθεια θα σε κάνει πολλές φορές να ξαναγυρίσεις σε εκείνη τη γνώριμη μικρή πόρτα. Είναι ξελογιάστρα μην την αφήσεις, σε θολώνει γιατί ξέρει πως μπορείς και καλύτερα. Το κακό ελλοχεύει όταν το σκέφτεσαι πολύ. Είναι εύκολο το γνώριμο νομίζεις πως δεν σου κάνει κακό αλλά σε δηλητηριάζει. Νομίζεις ότι σε αγαπάει αλλά χαίρεται με τη στασιμότητα σου. Γιατί απορείς τόσο? Το έχεις τόσο πολύ εμπιστευτεί που σε ζαλίζει αυτή η σκέψη.

Φοβάσαι αυτό είναι όλο. Φοβάσαι ότι δεν γνωρίζεις γιατί έχεις τόσο κουραστεί να δίνεσαι, να αφήνεσαι, να πληγώνεσαι. Όλα έχασαν το νόημα για σένα. Τώρα όμως είναι η κατάλληλη στιγμή να υποσχεθείς πως πίσω δεν γυρνάς γιατί θέλεις το καλύτερο για σένα την εξέλιξη.

Η εξέλιξη έχει σύγκρουση πρώτα με τον εαυτό σου και μετά με τους άλλους. Αφέσου στο ταξίδι της γνώσης και της επαφής με σένα. Δες τα λάθη σου και αγκάλιασε τα, κατάλαβε γιατί έγιναν και αποδέξου τα, μόνο έτσι μπορείς να συνεχίσεις.

Αν εσύ δεν κάνεις το βήμα για εσένα κανείς δεν θα το κάνει... φεύγω τώρα πάω να περπατήσω με τα λάθη μου να καταλάβω...

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

September

Οι πρώτες ψιχάλες ήρθαν και έπεσαν απαλά στο πρόσωπο μου καθώς μύριζα το νωπό χώμα. Σεπτέμβρης...ο μήνας που λατρεύω. Ο μήνας που με κάνει να αισθάνομαι, πως ίσως και να υπάρχει κάτι από μαγεία, εκεί έξω στο απέραντο σύμπαν. Η ενέργεια του φθινοπώρου σε κάνει να αναθεωρείς καταστάσεις και γρήγορα να βάζεις νέους στόχους. Νέα θέλω με ζωντάνια, με όρεξη για δημιουργία. Αναπολώ το καλοκαίρι για μια στιγμή. Παγώνω την εικόνα στο μυαλό μου. Θάλασσα, αλμύρα στα μαλλιά, παγωτό στο χέρι. Αυτή η ξεγνοιασιά είναι υπέροχη, όμως μετά από λίγο την βαριέσαι. Νιώθεις πως ο χρόνος κολλάει. Όταν το σώμα ξεκουράστει μετά αρχίζει μια ανικανοποίητη δίψα για κάτι διαφορετικό. Εκεί έρχεται ο Σεπτέμβρης που σου θυμίζει ότι τελειώνει αυτή η ανεμελιά αλλά έρχονται νέα πράγματα. Η ρουτίνα όσο κι αν μας βαραίνει καμμία φορά έχει την χάρη της. Ξέρεις τι έχεις να κάνεις. Το προγραμμα σου συναντά την εκτίμηση για τον ελεύθερο χρόνο σου. Πέφτοντας τα πρώτα φύλλα στα πόδια μου θυμήθηκα τότε που ήμουν μικρή. Ν...

Διαβάστε περισσότερα

ΑΠΟΣΥΝΔΕΣΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΙΚΟΝΙΚΟ ΚΟΣΜΟ – ΣΥΝΔΕΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΖΩΗ

Ανήκεις και εσύ στην κατηγορία των ανθρώπων που φοβούνται μήπως χάσουν ό,τι συμβαίνει; Ανησυχείς μήπως οι άλλοι ζήσουν μία πιο ικανοποιητική εμπειρία από σένα, στην οποία εσύ θα απουσιάζεις; Σε καταβάλλει το άγχος όταν βρίσκεσαι αρκετές ώρες μακριά από το facebook λόγω εργασίας ή άλλων δραστηριοτήτων; Τότε ναι, είσαι και εσύ ‘’μπλεγμένος’’ στη νέα τάση FOMO (fear of missing out). Πρόκειται για μία τάση που γεννήθηκε από τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης, κυρίως όμως από το facebook. Πιο συγκεκριμένα, πρόκειται για μία μορφή κοινωνικού άγχους, που χαρακτηρίζεται από την διαρκή επιθυμία του ατόμου να παραμένει συνεχώς συνδεδεμένο με το τι κάνουν οι άλλοι. Περιλαμβάνει τον φόβο του να μη χάσεις κάτι ιδιαίτερο, μία αξιοσημείωτη εμπειρία ή ακόμα και φόβο του ότι περνάς τον χρόνο σου λανθασμένα και θα μπορούσες να κάνεις διαφορετικά πράγματα από αυτά που κάνεις. Φοβάσαι πως αν απουσιάζεις πολλή ώρα από τα Μέσα Κοινωνική Δικτύωσης θα χάσεις τις κοινωνικές σου επαφές, τους ‘’φίλους’’ σο...

Διαβάστε περισσότερα

Εαυτέ μου που είσαι;

Παρατηρώ καθημερινά κάποιος να ψάχνει τον σύντροφο του, την μάνα του, τα κλειδιά του, τον σκύλο του...Όλοι ψάχνουν κάτι, μα κι αν το βρουν, πάλι ανικανοποίητοι είναι. Ένα μεγάλο κενό, σε μια γκρίζα στην καλύτερη περίπτωση, απόχρωση. Κάπου ανάμεσα στο ψάξιμο και στην μεγάλη αφοσίωση στους άλλους, έρχεται η μέρα που εκείνο το κενό αρχίζει να ουρλιάζει μέσα σου. Μα εσύ αναρωτιέσαι τι θέλει; Είσαι λες καλά τα έχεις όλα δουλειά, σύντροφο, οικογένεια, φίλους. Το θάβεις με πιτσιλίσματα ευτυχίας. Ξυπνάς ένα πρωί και ο σύντροφος σε εγκαταλείπει. Ναι σε εγκαταλείπει, εσένα που τα έδωσες όλα. Η οικογένεια σε βάζει στο περιθώριο, γιατί τα χωράφια που πήρες ήταν περισσότερα (σπουδαίος λόγος, ειδικά στην ελληνική οικογένεια). Οι φίλοι άρχισαν να ασχολούνται με τις δικές τους σχέσεις πιο εντατικά. Ο σκύλος σου παραδόξως είναι εκεί. Κι όμως κάτι λείπει... Μα ναι εσύ! Εσύ εαυτέ! Λείπεις γιατί σε εξαφάνισα με την προτεραιότητα που έδωσα στους άλλους. Μην με παρεξηγήσεις δεν θέλω να γίνω εγωιστής!...

Διαβάστε περισσότερα

Συμβουλευτική-Ψυχοθεραπεία

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου