Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Το παραμύθι...

Κάθε πρωί έβλεπα εκείνο το ηλικιωμένο ζευγάρι. Περπατούσαν τόσο αργά που μου φαινόταν πολύ περίεργο. Όμως είχα την δυνατότητα να τους παρατηρώ και αυτό που άρχισα να βλέπω μετά από καιρό ήταν ένα παραμύθι.
 Δεν είναι υπερβολή, το έβλεπα. Ένα παραμύθι που μιλούσε για αγάπη, μια βαθιά, απεριόριστη χωρίς όρους αγάπη.

Όταν πλησίασα  το επόμενο πρωί είδα εκείνα τα υγρά λαμπερά μάτια, γεμάτα από ρυτίδες και ένα πρόσωπο με ότι λάμψη είχε απομείνει από εκείνη την δυνατή φλόγα. Πόσο παράξενο είπα...τα χαρακτηριστικά τους με μπέρδευαν από που βγαίνει αυτή η σπίθα? Ποια ενέργεια τους ακολουθεί και τους προστατεύει? Μετά από λίγο κατάλαβα όταν μίλησαν ο ένας για τον άλλον.

Οι λέξεις που άκουγαν τα αφτιά μου χοροπηδούσαν σαν τρελές. Είναι δυνατόν σκέφτηκα να αγαπάει κάποιος τόσο πολύ που να σταματάει ο χρόνος κοιτώντας τα μάτια του? Ναι λοιπόν είναι. Η καρδιά δεν κοιτάει τις ρυτίδες, δεν νιώθει την ώρα που περνάει, δεν ραγίζει όταν την χτυπούν, δεν φεύγει όταν της φωνάζουν. Πονάει ναι, αλλά μένει και το σπασμένο σχοινί το κάνει κόμπους πιο σφιχτούς κάθε φορά. Δίνεις αναπνοή να ζήσει ένα λεπτό παραπάνω ο άλλος και δεν σταματάς. Γίνεσαι αυτό που θέλεις να λένε στα παραμύθια, το ευτυχισμένο τέλος. 

Πως να πηγαίνεις γρήγορα όταν έχεις ξεχάσει τον χρόνο λοιπόν. Όλα γύρω σου μοιάζουν άχρωμα και φθηνά, κακής ποιότητας. Εσύ έχεις το διαμάντι στην καρδιά σου και ακτινοβολείς γιατί νιώθεις ευγνώμον που πλημμυρίζεις από τόση καλοσύνη και ευτυχία. Καλοσύνη...αυτό νιώθεις όταν αγαπάς. Δεν έχεις ανάγκη και χώρο για κακία, η αγάπη τα εξαφανίζει και εσύ καθαρίζεις μέσα σου, μπαίνει εκείνο το λευκό φως όπως τα ηλιόλουστα πρωινά. Γι αυτό λάμπουν τα μάτια σου, επειδή αυτό το φως της αγάπης είναι διάχυτο μέσα σου και σε φωτίζει. 

Θα ξυπνάω κάθε πρωί να σας βλέπω και όταν η αγάπη μου έρθει θα βγω να περπατήσω τόσο σιγά που ο χρόνος θα προσπεράσει...

Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

September

Οι πρώτες ψιχάλες ήρθαν και έπεσαν απαλά στο πρόσωπο μου καθώς μύριζα το νωπό χώμα. Σεπτέμβρης...ο μήνας που λατρεύω. Ο μήνας που με κάνει να αισθάνομαι, πως ίσως και να υπάρχει κάτι από μαγεία, εκεί έξω στο απέραντο σύμπαν. Η ενέργεια του φθινοπώρου σε κάνει να αναθεωρείς καταστάσεις και γρήγορα να βάζεις νέους στόχους. Νέα θέλω με ζωντάνια, με όρεξη για δημιουργία. Αναπολώ το καλοκαίρι για μια στιγμή. Παγώνω την εικόνα στο μυαλό μου. Θάλασσα, αλμύρα στα μαλλιά, παγωτό στο χέρι. Αυτή η ξεγνοιασιά είναι υπέροχη, όμως μετά από λίγο την βαριέσαι. Νιώθεις πως ο χρόνος κολλάει. Όταν το σώμα ξεκουράστει μετά αρχίζει μια ανικανοποίητη δίψα για κάτι διαφορετικό. Εκεί έρχεται ο Σεπτέμβρης που σου θυμίζει ότι τελειώνει αυτή η ανεμελιά αλλά έρχονται νέα πράγματα. Η ρουτίνα όσο κι αν μας βαραίνει καμμία φορά έχει την χάρη της. Ξέρεις τι έχεις να κάνεις. Το προγραμμα σου συναντά την εκτίμηση για τον ελεύθερο χρόνο σου. Πέφτοντας τα πρώτα φύλλα στα πόδια μου θυμήθηκα τότε που ήμουν μικρή. Ν...
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα

ΑΠΟΣΥΝΔΕΣΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΙΚΟΝΙΚΟ ΚΟΣΜΟ – ΣΥΝΔΕΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΖΩΗ

Ανήκεις και εσύ στην κατηγορία των ανθρώπων που φοβούνται μήπως χάσουν ό,τι συμβαίνει; Ανησυχείς μήπως οι άλλοι ζήσουν μία πιο ικανοποιητική εμπειρία από σένα, στην οποία εσύ θα απουσιάζεις; Σε καταβάλλει το άγχος όταν βρίσκεσαι αρκετές ώρες μακριά από το facebook λόγω εργασίας ή άλλων δραστηριοτήτων; Τότε ναι, είσαι και εσύ ‘’μπλεγμένος’’ στη νέα τάση FOMO (fear of missing out). Πρόκειται για μία τάση που γεννήθηκε από τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης, κυρίως όμως από το facebook. Πιο συγκεκριμένα, πρόκειται για μία μορφή κοινωνικού άγχους, που χαρακτηρίζεται από την διαρκή επιθυμία του ατόμου να παραμένει συνεχώς συνδεδεμένο με το τι κάνουν οι άλλοι. Περιλαμβάνει τον φόβο του να μη χάσεις κάτι ιδιαίτερο, μία αξιοσημείωτη εμπειρία ή ακόμα και φόβο του ότι περνάς τον χρόνο σου λανθασμένα και θα μπορούσες να κάνεις διαφορετικά πράγματα από αυτά που κάνεις.  Φοβάσαι πως αν απουσιάζεις πολλή ώρα από τα Μέσα Κοινωνική Δικτύωσης θα χάσεις τις κοινωνικές σου επαφές, τους ‘’φίλους’’ σο...
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα

Εαυτέ μου που είσαι;

Παρατηρώ καθημερινά κάποιος να ψάχνει τον σύντροφο του, την μάνα του, τα κλειδιά του, τον σκύλο του...Όλοι ψάχνουν κάτι, μα κι αν το βρουν, πάλι ανικανοποίητοι είναι. Ένα μεγάλο κενό, σε μια γκρίζα στην καλύτερη περίπτωση, απόχρωση. Κάπου ανάμεσα στο ψάξιμο και στην μεγάλη αφοσίωση στους άλλους, έρχεται η μέρα που εκείνο το κενό αρχίζει να ουρλιάζει μέσα σου. Μα εσύ αναρωτιέσαι τι θέλει; Είσαι λες καλά τα έχεις όλα δουλειά, σύντροφο, οικογένεια, φίλους. Το θάβεις με πιτσιλίσματα ευτυχίας. Ξυπνάς ένα πρωί και ο σύντροφος σε εγκαταλείπει. Ναι σε εγκαταλείπει, εσένα που τα έδωσες όλα. Η οικογένεια σε βάζει στο περιθώριο, γιατί τα χωράφια που πήρες ήταν περισσότερα (σπουδαίος λόγος, ειδικά στην ελληνική οικογένεια). Οι φίλοι άρχισαν να ασχολούνται με τις δικές τους σχέσεις πιο εντατικά. Ο σκύλος σου παραδόξως είναι εκεί. Κι όμως κάτι λείπει... Μα ναι εσύ! Εσύ εαυτέ! Λείπεις γιατί σε εξαφάνισα με την προτεραιότητα που έδωσα στους άλλους. Μην με παρεξηγήσεις δεν θέλω να γίνω εγωιστής!...
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα