Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Από Δευτέρα...


Εσείς τι θα κάνετε από Δευτέρα;
Από Δευτέρα… ξεκινάω δίαιτα
Από Δευτέρα… αρχίζω γυμναστήριο
Από Δευτέρα… θα πηγαίνω σε όλα τα μαθήματα
Από Δευτέρα… θα καθαρίσω το σπίτι
Από Δευτέρα… θα ψάξω για δουλειά
Από Δευτέρα… θα κάνω ανακύκλωση
Από Δευτέρα… θα ξεκινήσω μαθήματα χορού, πιάνου, κωπηλασίας, ορειβασίας και πάει λέγοντας …
Από Δευτέρα… θα πάψω να καπνίζω (όπως λέει και στο γνωστό του άσμα ο Πάνος Κιάμος)

Το γνωστό σε όλους σύνδρομο της Δευτέρας, δεν έχει ηλικιακά όρια, δεν κάνει διακρίσεις ανάμεσα σε άντρες και γυναίκες και αφού το αρχίσεις δεν σταματάει ποτέ!
Όλοι έχουμε πεί έστω μία φορά στη ζωή μας: «Ναι, ναι από Δευτέρα θα....». Μια κακή συνήθεια που υπάρχει παντού και ευδοκιμεί κυρίως στην Ελλάδα (γιατί άραγε;).  

Λειτουργεί ως «απαλλακτικό χαρτί» από τις τύψεις μας (για εμένα τουλάχιστον) όταν τείνουμε να αναβάλλουμε τις υποχρεώσεις και γενικότερα τα «πρέπει» μας. Για παράδειγμα έχω πάρει κάποια παραπάνω κιλά και εδώ και μια εβδομάδα υποτίθεται ότι αρχίζω δίαιτα και γυμναστήριο. Εχώ πληρώσει ήδη τη συνδρομή στο γυμναστήριο, έχω κατεβάσει γύρω στις 38.000 δίαιτες απο το ίντερνετ κάνοντας ένα mix-grill (τουρλου-τουρλου στα ελληνικά) όπως με βολεύει, έχω αγοράσει 2 ζευγάρια φόρμες και έχω ανανεώσει το ipod μου με ανάλογη μουσική. Έχω κάνει δηλαδή τα πάντα εκτός από το να πάω στο γυμναστήριο. Είναι όμως Παρασκευή και σε μια prive συζήτηση με τον εαυτό μου σκέφτομαι και λέω: «Παρασκευή σήμερα, μέχρι να πάω πρώτη μέρα να μου δείξει τα αρχικά δεν θα κάνω τίποτα το ιδιαίτερο. Σάββατο έχω κανονίσει καφέ και φαγητό με τα κορίτσια. Κυριακή είναι κλειστά ΑΡΑ καλύτερα να αρχίσω από Δευτέραπου είναι η αρχή της εβδομάδας και θα το πάρω “πιο ζεστά”». 

Το αποτέλεσμα; Να πηγαίνω απο Δευτέρα σε Δευτέρα, το γυμναστήριο να μην με «δει» ποτέ και οι φόρμες να μένουν στη ντουλάπα μέχρι να αρχίσω να βάφω το σπίτι αλλά όχι τώρα.....ΑΠΟ ΔΕΥΤΕΡΑ!!!

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

September

Οι πρώτες ψιχάλες ήρθαν και έπεσαν απαλά στο πρόσωπο μου καθώς μύριζα το νωπό χώμα. Σεπτέμβρης...ο μήνας που λατρεύω. Ο μήνας που με κάνει να αισθάνομαι, πως ίσως και να υπάρχει κάτι από μαγεία, εκεί έξω στο απέραντο σύμπαν. Η ενέργεια του φθινοπώρου σε κάνει να αναθεωρείς καταστάσεις και γρήγορα να βάζεις νέους στόχους. Νέα θέλω με ζωντάνια, με όρεξη για δημιουργία. Αναπολώ το καλοκαίρι για μια στιγμή. Παγώνω την εικόνα στο μυαλό μου. Θάλασσα, αλμύρα στα μαλλιά, παγωτό στο χέρι. Αυτή η ξεγνοιασιά είναι υπέροχη, όμως μετά από λίγο την βαριέσαι. Νιώθεις πως ο χρόνος κολλάει. Όταν το σώμα ξεκουράστει μετά αρχίζει μια ανικανοποίητη δίψα για κάτι διαφορετικό. Εκεί έρχεται ο Σεπτέμβρης που σου θυμίζει ότι τελειώνει αυτή η ανεμελιά αλλά έρχονται νέα πράγματα. Η ρουτίνα όσο κι αν μας βαραίνει καμμία φορά έχει την χάρη της. Ξέρεις τι έχεις να κάνεις. Το προγραμμα σου συναντά την εκτίμηση για τον ελεύθερο χρόνο σου. Πέφτοντας τα πρώτα φύλλα στα πόδια μου θυμήθηκα τότε που ήμουν μικρή. Ν

Όταν η κρυφή διαταραχή του γονέα προβάλλεται στο παιδί

Αυτά τα παιδιά περνούν μια ζωή με τη αίσθηση ότι τους έχει δοθεί άδικα ένας ρόλος από τον σκηνοθέτη. Γίνονται οι διαταραγμένοι άνθρωποι που οι γονείς τους «θέλουν» και αρχίζουν να ενεργούν όλο και περισσότερο διαταραγμένα. Οι διαταραγμένοι γονείς είναι οι γονείς που δεν φαίνονται καθόλου ότι είναι. Στον έξω κόσμο εμφανίζονται σαν να είναι οι πιο φυσιολογικοί γονείς και ούτε τα παιδιά τους, ούτε κανείς άλλος, δεν γνωρίζει ότι δέχονται τις επιδράσεις των διαταραχών τους, μέχρι να είναι πολύ αργά. Μερικοί γονείς είναι φανερά κακοποιητικοί προς τα παιδιά τους, είτε σεξουαλικά είτε σωματικά. Στην περίπτωση αυτή, η κακοποίηση είναι προφανής και τα παιδιά μπορούν να κατανοήσουν ότι κακοποιούνται και συνειδητοποιούν ότι έχουν πληγωθεί. Ως εκ τούτου, όσο οδυνηρό και να είναι, έχοντας συναίσθηση της κατάστασης, μπορούν να την αναγνωρίσουν και να ελαχιστοποιήσουν τη βλάβη που τους προκαλείται από αυτήν. Τι συμβαίνει όμως όταν η κακοποίηση δεν γίνεται εύκολα συνειδητή; Οι γονείς που είναι περισ

Εαυτέ μου που είσαι;

Παρατηρώ καθημερινά κάποιος να ψάχνει τον σύντροφο του, την μάνα του, τα κλειδιά του, τον σκύλο του...Όλοι ψάχνουν κάτι, μα κι αν το βρουν, πάλι ανικανοποίητοι είναι. Ένα μεγάλο κενό, σε μια γκρίζα στην καλύτερη περίπτωση, απόχρωση. Κάπου ανάμεσα στο ψάξιμο και στην μεγάλη αφοσίωση στους άλλους, έρχεται η μέρα που εκείνο το κενό αρχίζει να ουρλιάζει μέσα σου. Μα εσύ αναρωτιέσαι τι θέλει; Είσαι λες καλά τα έχεις όλα δουλειά, σύντροφο, οικογένεια, φίλους. Το θάβεις με πιτσιλίσματα ευτυχίας. Ξυπνάς ένα πρωί και ο σύντροφος σε εγκαταλείπει. Ναι σε εγκαταλείπει, εσένα που τα έδωσες όλα. Η οικογένεια σε βάζει στο περιθώριο, γιατί τα χωράφια που πήρες ήταν περισσότερα (σπουδαίος λόγος, ειδικά στην ελληνική οικογένεια). Οι φίλοι άρχισαν να ασχολούνται με τις δικές τους σχέσεις πιο εντατικά. Ο σκύλος σου παραδόξως είναι εκεί. Κι όμως κάτι λείπει... Μα ναι εσύ! Εσύ εαυτέ! Λείπεις γιατί σε εξαφάνισα με την προτεραιότητα που έδωσα στους άλλους. Μην με παρεξηγήσεις δεν θέλω να γίνω εγωιστής!