Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Πολύχρωμοι άνθρωποι

Προσπαθούσα να καταλάβω για χρόνια τι είναι ευτυχία. Που είναι κρυμμένη  και ποιο το μυστικό για να την βρω. Ρωτούσα όποιον έβλεπα να χαμογελάει και περίμενα τη λύση για τον γρίφο της ευτυχίας. 
Εκεί που αναρωτιόμουν, σταμάτησα τα μάτια μου στο πιο όμορφο ηλιοβασίλεμα που έχω δει στη ζωή μου.  Τα ζεστά πυρρόξανθα χρώματα του απάντησαν που κρύβεται η ευτυχία. 

Σε αυτό που βλέπεις μπροστά σου και το θεωρείς δεδομένο. Σε χαμόγελα και ανθρώπους μοναδικούς, με πολύχρωμα συναισθήματα. Σε στιγμές που γελάς από τα βάθη της καρδιάς σου. Σε βλέμματα γεμάτα ζωντάνια και φωτιά. Σε ένα πολύχρωμο πρόσωπο γεμάτο αγάπη και έρωτα. Στο σκυλάκι σου που σε παρακαλάει με την ματιά του για ένα χάδι ακόμα. 

Τα χρώματα του ηλιοβασιλέματος να τα βρίσκεις στα βλέμματα των ανθρώπων που είναι κοντά σου. Η ζεστασιά τους να σε κάνει να μαλακώνεις, έτσι ώστε να μην αναρωτηθείς ποτέ ξανά, για το τι είναι ευτυχία. 

Οι όμορφες στιγμές είναι θάλασσες, πότε είναι ήρεμες, πότε φουρτουνιασμένες. Πάντα όμως επιστρέφουν στην αρχική τους μορφή, σε αυτή που αφήνονται όταν ο ήλιος τις χαϊδεύει τρυφερά και εκείνες ήρεμες κυλούν και ανοίγονται. 

Αυτές τις θάλασσες να περιμένεις, σε αυτές να αφήνεσαι κι αν δεν τις βρίσκεις κοίτα τα πολύχρωμα μάτια, γεμάτα φως του παιδιού σου, του συντρόφου σου, της μητέρας σου, του πατέρα σου, του αδερφού σου, ή του σκυλιού σου.

 Κάπου θα βρεις να αφήσεις την λέξη ευτυχία, εκεί στο χαμόγελο που θα σε επιβεβαιώσει. 


Έχω πεισθεί πως κάθε φορά που ένας άνθρωπος χαμογελάει -πολύ περισσότερο όταν γελάει προσθέτει κάτι σ’ αυτό το κομμάτι της ζωής (Laurence Sterne).

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

September

Οι πρώτες ψιχάλες ήρθαν και έπεσαν απαλά στο πρόσωπο μου καθώς μύριζα το νωπό χώμα. Σεπτέμβρης...ο μήνας που λατρεύω. Ο μήνας που με κάνει να αισθάνομαι, πως ίσως και να υπάρχει κάτι από μαγεία, εκεί έξω στο απέραντο σύμπαν. Η ενέργεια του φθινοπώρου σε κάνει να αναθεωρείς καταστάσεις και γρήγορα να βάζεις νέους στόχους. Νέα θέλω με ζωντάνια, με όρεξη για δημιουργία. Αναπολώ το καλοκαίρι για μια στιγμή. Παγώνω την εικόνα στο μυαλό μου. Θάλασσα, αλμύρα στα μαλλιά, παγωτό στο χέρι. Αυτή η ξεγνοιασιά είναι υπέροχη, όμως μετά από λίγο την βαριέσαι. Νιώθεις πως ο χρόνος κολλάει. Όταν το σώμα ξεκουράστει μετά αρχίζει μια ανικανοποίητη δίψα για κάτι διαφορετικό. Εκεί έρχεται ο Σεπτέμβρης που σου θυμίζει ότι τελειώνει αυτή η ανεμελιά αλλά έρχονται νέα πράγματα. Η ρουτίνα όσο κι αν μας βαραίνει καμμία φορά έχει την χάρη της. Ξέρεις τι έχεις να κάνεις. Το προγραμμα σου συναντά την εκτίμηση για τον ελεύθερο χρόνο σου. Πέφτοντας τα πρώτα φύλλα στα πόδια μου θυμήθηκα τότε που ήμουν μικρή. Ν

Όταν η κρυφή διαταραχή του γονέα προβάλλεται στο παιδί

Αυτά τα παιδιά περνούν μια ζωή με τη αίσθηση ότι τους έχει δοθεί άδικα ένας ρόλος από τον σκηνοθέτη. Γίνονται οι διαταραγμένοι άνθρωποι που οι γονείς τους «θέλουν» και αρχίζουν να ενεργούν όλο και περισσότερο διαταραγμένα. Οι διαταραγμένοι γονείς είναι οι γονείς που δεν φαίνονται καθόλου ότι είναι. Στον έξω κόσμο εμφανίζονται σαν να είναι οι πιο φυσιολογικοί γονείς και ούτε τα παιδιά τους, ούτε κανείς άλλος, δεν γνωρίζει ότι δέχονται τις επιδράσεις των διαταραχών τους, μέχρι να είναι πολύ αργά. Μερικοί γονείς είναι φανερά κακοποιητικοί προς τα παιδιά τους, είτε σεξουαλικά είτε σωματικά. Στην περίπτωση αυτή, η κακοποίηση είναι προφανής και τα παιδιά μπορούν να κατανοήσουν ότι κακοποιούνται και συνειδητοποιούν ότι έχουν πληγωθεί. Ως εκ τούτου, όσο οδυνηρό και να είναι, έχοντας συναίσθηση της κατάστασης, μπορούν να την αναγνωρίσουν και να ελαχιστοποιήσουν τη βλάβη που τους προκαλείται από αυτήν. Τι συμβαίνει όμως όταν η κακοποίηση δεν γίνεται εύκολα συνειδητή; Οι γονείς που είναι περισ

Εαυτέ μου που είσαι;

Παρατηρώ καθημερινά κάποιος να ψάχνει τον σύντροφο του, την μάνα του, τα κλειδιά του, τον σκύλο του...Όλοι ψάχνουν κάτι, μα κι αν το βρουν, πάλι ανικανοποίητοι είναι. Ένα μεγάλο κενό, σε μια γκρίζα στην καλύτερη περίπτωση, απόχρωση. Κάπου ανάμεσα στο ψάξιμο και στην μεγάλη αφοσίωση στους άλλους, έρχεται η μέρα που εκείνο το κενό αρχίζει να ουρλιάζει μέσα σου. Μα εσύ αναρωτιέσαι τι θέλει; Είσαι λες καλά τα έχεις όλα δουλειά, σύντροφο, οικογένεια, φίλους. Το θάβεις με πιτσιλίσματα ευτυχίας. Ξυπνάς ένα πρωί και ο σύντροφος σε εγκαταλείπει. Ναι σε εγκαταλείπει, εσένα που τα έδωσες όλα. Η οικογένεια σε βάζει στο περιθώριο, γιατί τα χωράφια που πήρες ήταν περισσότερα (σπουδαίος λόγος, ειδικά στην ελληνική οικογένεια). Οι φίλοι άρχισαν να ασχολούνται με τις δικές τους σχέσεις πιο εντατικά. Ο σκύλος σου παραδόξως είναι εκεί. Κι όμως κάτι λείπει... Μα ναι εσύ! Εσύ εαυτέ! Λείπεις γιατί σε εξαφάνισα με την προτεραιότητα που έδωσα στους άλλους. Μην με παρεξηγήσεις δεν θέλω να γίνω εγωιστής!