Το θάρρος σου πήγε στον πάτο

Είμαστε δυο ψαράκια που ζούνε στην ίδια μικρή, στρογγυλή γυάλα. Μας αλλάζουν το νερό, μας δίνουν τροφή, μας παρέχουν στέγη. Κάνουμε κύκλους εδώ μέσα, παίζουμε και κοιμόμαστε. Τι άλλο να θέλει ένα ψαράκι λοιπόν; 

Αρχίζω να πνίγομαι όμως, ι ας είμαι ένα τόσο μικρό ψαράκι. Η φαντασία μου και τα όνειρα μου δεν χωράνε εδώ μέσα. Το νερό μου φαίνεται λίγο και δεν μπορούν να κολυμπήσουν οι σκέψεις μου. Εσύ μου λες είμαστε καλά εδώ, τα έχουμε όλα. Τα όλα τι είναι όμως; Ποτέ δεν μου εξήγησες πως είναι τα όλα και γιατί εμένα όλα μέσα μου φωνάζουν να φύγω. Μήπως δεν θέλω τα όλα, αλλά εκείνα τα ξεχωριστά, σκέφτομαι... Θέλω εσένα και την παρέα σου αλλά σε έναν  κόσμο χωρίς γυάλα. Σε έναν κόσμο ζωντανό με αλληλεπίδραση, πάθος και ζωντάνια. 

Βλέπω απέναντι μας την όμορφη θάλασσα με τα γαλαζοπράσινα νερά της. Αχ, πόσο θα ήθελα να βουτήξω μέσα της. Ακόμη κι αν χαθώ στα ξένα νερά, θα το απολαύσω, θα το νιώσω, θα το ζήσω.
Τα ρεύματα της θα με παρασύρουν σε νέα μέρη, θα με ταξιδέψουν σε απίθανους ωκεανούς. 

Θέλω να έρθεις μαζί μου. Φοβάσαι όμως, μένεις ακίνητος, δεν θα έρθεις μαζί μου τελικά. Το νερό που κολυμπάς έγινε βούρκος που σε βουλιάζει. Το θάρρος σου πήγε στον πάτο και ο φόβος σου βγήκε στην επιφάνεια.
Πρέπει να κάνω το άλμα χωρίς εσένα. Λυπάμαι που σε αφήνω πίσω αλλά, θέλω να μετακινηθώ. Με φοβίζει όλο και πιο πολύ το ίδιο και στάσιμο σημείο μας, το σίγουρο μας. 

Πλέω σε πελάγη ελευθερίας και χαράς πια. Πέρασα απέναντι εκεί που δεν ήξερα τι είναι αλλά, ένιωθα πως εκεί ανήκω. Δεν ξέρω αν θα βρω παλίρροια ή γαλήνια νερά. Ξέρω μόνο ότι σε εκείνη την ίδια μικρή γυάλα, θα είχε φουρτούνα στο μυαλό και την καρδιά μου μια ζωή. 
Είμαι ένα ψαράκι που πλέον ονειρεύεται καταρράκτες... 



Είναι καιρός να αρχίσετε να ζείτε τη ζωή που έχετε ονειρευτεί (Henry James).