Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Το φιλί στο συντριβάνι

Έκλεισε η πόρτα πίσω μου με έναν εκκωφαντικό ήχο που με ξύπνησε από τις βαθιές σκέψεις μου. Μπήκα μέσα στο σπίτι βρεγμένος από την ένταση της βροχής που δεν με ενόχλησε καθόλου καθώς έπεφτε στο πρόσωπο μου. Πήγα κατευθείαν στο παράθυρο να κοιτάζω χαμένος την βροχή.

 Έγειρα το κεφάλι μου και έπαιξα με τον χρόνο λες και με άκουσε με μετέφερε πίσω. Σε εκείνο το ζεστό βράδυ του Ιουνίου που η μοναξιά είχε γίνει ένα στο πετσί μου, ένα στην καρδιά μου. Περπατούσα θυμάμαι κοντά σε μια λίμνη και αναπολούσα στιγμές, φιλίες, δανεικούς έρωτας και ευχές απραγματοποίητες. Γέλασα γιατί δεν είχαν περάσει και τόσα χρόνια πια, αλλά τα όσα έζησα με έκαναν να μεγαλώσω απότομα, να γεμίσω θυμό και απορία με κάποιους ανθρώπους. Έφερα ξανά και ξανά εικόνες στο μυαλό μου που δεν μπορούσα να καταλάβω αν από κει πηγάζει το σημερινό μου κενό, είχα ανάγκη να βρω μια αιτία.

Η ανάγκη αυτή γρήγορα μετατράπηκε σε ευχή και χωρίς να το καταλάβω σήκωσα τα μάτια μου και την είδα. Την πιο όμορφη, αγνή, φωτεινή, αγγελική ύπαρξη που αντίκρισαν ποτέ τα μάτια μου. Εκείνο το κορίτσι με τα ολόμαυρα μελαγχολικά αλλά λαμπερά μάτια που το χαμόγελο της χάραξε την καρδιά μου. Την χάραξε και άφησε το φως της να μπει μέσα μου. Με κοίταξε και ο χρόνος πάγωσε, ο κόσμος γύρω μου δεν υπήρχε παρά μόνο εκείνο το φως που μοιραία ακολούθησα.

Σταμάτησε μπροστά από το συντριβάνι με κοίταξε με χαμόγελο στα μάτια και της μίλησα έτσι απλά, αληθινά σαν να πέρασαν λίγες μέρες που έχω να τη δω. Οι ενέργειες μας ενώθηκαν, οι πληγές μας κούμπωσαν η μία πάνω στην άλλη και εξαφανίστηκαν, το φιλί μας ένωσε λες και ήταν μαγικό φίλτρο που από τότε δεν έσπασε αυτός ο δεσμός. Δεν θυμάμαι πόση ώρα κράτησε αυτό το φιλί, όπως δεν θυμάμαι πως αρχίσαμε να βρεχόμαστε από το συντριβάνι. Άρχισε να κρυώνει και τότε η αγκαλιά μου απλώθηκε σαν ήλιος πάνω στο βελούδινο κορμί της και εκείνη με σιγουριά με έκανε δικό της. 

Γονάτισα μπροστά της και ευχαριστούσα τον Θεό που έβλεπα αυτό το ζωντανό θαύμα. Εκείνη γέλασε τόσο δυνατά και από τότε ακούω αυτή τη χροιά όταν με γονατίζουν οι βροχερές μέρες και παίρνω δύναμη, σηκώνομαι και ερωτεύομαι ξανά την αστείρευτη πηγή της ζωής μου. 

Πέρασαν τόσα χρόνια κι όμως υπάρχεις κοντά μου και έρχεσαι δίπλα μου στο παράθυρο όταν βρέχει...




Υ.Γ: αληθινή ιστορία η οποία ζητήθηκε από τον πρωταγωνιστή του κειμένου.

Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

September

Οι πρώτες ψιχάλες ήρθαν και έπεσαν απαλά στο πρόσωπο μου καθώς μύριζα το νωπό χώμα. Σεπτέμβρης...ο μήνας που λατρεύω. Ο μήνας που με κάνει να αισθάνομαι, πως ίσως και να υπάρχει κάτι από μαγεία, εκεί έξω στο απέραντο σύμπαν. Η ενέργεια του φθινοπώρου σε κάνει να αναθεωρείς καταστάσεις και γρήγορα να βάζεις νέους στόχους. Νέα θέλω με ζωντάνια, με όρεξη για δημιουργία. Αναπολώ το καλοκαίρι για μια στιγμή. Παγώνω την εικόνα στο μυαλό μου. Θάλασσα, αλμύρα στα μαλλιά, παγωτό στο χέρι. Αυτή η ξεγνοιασιά είναι υπέροχη, όμως μετά από λίγο την βαριέσαι. Νιώθεις πως ο χρόνος κολλάει. Όταν το σώμα ξεκουράστει μετά αρχίζει μια ανικανοποίητη δίψα για κάτι διαφορετικό. Εκεί έρχεται ο Σεπτέμβρης που σου θυμίζει ότι τελειώνει αυτή η ανεμελιά αλλά έρχονται νέα πράγματα. Η ρουτίνα όσο κι αν μας βαραίνει καμμία φορά έχει την χάρη της. Ξέρεις τι έχεις να κάνεις. Το προγραμμα σου συναντά την εκτίμηση για τον ελεύθερο χρόνο σου. Πέφτοντας τα πρώτα φύλλα στα πόδια μου θυμήθηκα τότε που ήμουν μικρή. Ν...
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα

ΑΠΟΣΥΝΔΕΣΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΙΚΟΝΙΚΟ ΚΟΣΜΟ – ΣΥΝΔΕΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΖΩΗ

Ανήκεις και εσύ στην κατηγορία των ανθρώπων που φοβούνται μήπως χάσουν ό,τι συμβαίνει; Ανησυχείς μήπως οι άλλοι ζήσουν μία πιο ικανοποιητική εμπειρία από σένα, στην οποία εσύ θα απουσιάζεις; Σε καταβάλλει το άγχος όταν βρίσκεσαι αρκετές ώρες μακριά από το facebook λόγω εργασίας ή άλλων δραστηριοτήτων; Τότε ναι, είσαι και εσύ ‘’μπλεγμένος’’ στη νέα τάση FOMO (fear of missing out). Πρόκειται για μία τάση που γεννήθηκε από τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης, κυρίως όμως από το facebook. Πιο συγκεκριμένα, πρόκειται για μία μορφή κοινωνικού άγχους, που χαρακτηρίζεται από την διαρκή επιθυμία του ατόμου να παραμένει συνεχώς συνδεδεμένο με το τι κάνουν οι άλλοι. Περιλαμβάνει τον φόβο του να μη χάσεις κάτι ιδιαίτερο, μία αξιοσημείωτη εμπειρία ή ακόμα και φόβο του ότι περνάς τον χρόνο σου λανθασμένα και θα μπορούσες να κάνεις διαφορετικά πράγματα από αυτά που κάνεις.  Φοβάσαι πως αν απουσιάζεις πολλή ώρα από τα Μέσα Κοινωνική Δικτύωσης θα χάσεις τις κοινωνικές σου επαφές, τους ‘’φίλους’’ σο...
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα

Εαυτέ μου που είσαι;

Παρατηρώ καθημερινά κάποιος να ψάχνει τον σύντροφο του, την μάνα του, τα κλειδιά του, τον σκύλο του...Όλοι ψάχνουν κάτι, μα κι αν το βρουν, πάλι ανικανοποίητοι είναι. Ένα μεγάλο κενό, σε μια γκρίζα στην καλύτερη περίπτωση, απόχρωση. Κάπου ανάμεσα στο ψάξιμο και στην μεγάλη αφοσίωση στους άλλους, έρχεται η μέρα που εκείνο το κενό αρχίζει να ουρλιάζει μέσα σου. Μα εσύ αναρωτιέσαι τι θέλει; Είσαι λες καλά τα έχεις όλα δουλειά, σύντροφο, οικογένεια, φίλους. Το θάβεις με πιτσιλίσματα ευτυχίας. Ξυπνάς ένα πρωί και ο σύντροφος σε εγκαταλείπει. Ναι σε εγκαταλείπει, εσένα που τα έδωσες όλα. Η οικογένεια σε βάζει στο περιθώριο, γιατί τα χωράφια που πήρες ήταν περισσότερα (σπουδαίος λόγος, ειδικά στην ελληνική οικογένεια). Οι φίλοι άρχισαν να ασχολούνται με τις δικές τους σχέσεις πιο εντατικά. Ο σκύλος σου παραδόξως είναι εκεί. Κι όμως κάτι λείπει... Μα ναι εσύ! Εσύ εαυτέ! Λείπεις γιατί σε εξαφάνισα με την προτεραιότητα που έδωσα στους άλλους. Μην με παρεξηγήσεις δεν θέλω να γίνω εγωιστής!...
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα